ΠΡΟΧΩΡΑΜΕ, ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ «ΚΑΤΩ»

Την 12η Δεκεμβρίου τα οργισμένα και χαρούμενα πλήθη έδωσαν την απάντηση τους στην κυβέρνηση του Καραμανλή. Επιβεβαιώνοντας αυτούς τους ερευνητές που λένε πως μια νέα πολιτική δύναμη γεννιέται μέσα από τις στάχτες των παραδοσιακών αστικών και «προλεταριακών» πολιτικών σχηματισμών και κομμάτων . Στις μεγαλειώδες πορείες της 12ης Δεκεμβρίου οι πολιτικοί μηχανισμοί της αντιπολίτευσης πολύ λίγο ρόλο έπαιξαν στην κινητοποίηση του πλήθους που διαδήλωνε. Οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ και του ΠΑΜΕ για τον κόσμο της ζωντανής εργασίας παραμένουν απαξιωμένες˙ ηγεσίες που ενδιαφέρονται για τα ιδιοτελή συμφέροντα τους και όχι για να προασπίσουν τα συλλογικά –κοινωνικά αγαθά.

Τα παραδείγματα την τελευταία περίοδο και στην χώρα μας πάμπολλα. Π.χ στην περιοχή των Ιωαννίνων έχουμε την επιτροπή αγώνα πολιτών που ιδιαίτερα τη περίοδο της ηρωικής μάχης για την υπεράσπιση του Ξενία απέκτησε ιδιαίτερη μαζικότητα λειτουργώντας αμεσοδημοκρατικά. Ενώ το τελευταίο διάστημα στην κινητοποίηση για τις τιμές στο γάλα που δίνει η ΔΩΔΩΝΗ καθοριστικό ρόλο παίζουν οι επιτροπές αγώνα και τα εκλεγμένα και ανακλητά συντονιστικά τους. Τέλος ας μην ξεχνάμε την παρατεταμένη άνοιξη των φοιτητικών και εκπαιδευτικών αγώνων με τις μαζικές συνελεύσεις τους. Η αδυναμία αυτού του κινήματος να συγκροτήσει συντονιστικά με εκλεγμένους και ανακλητούς αντιπρόσωπους καθόρισε σε σημαντικό βαθμό την πορεία των αγώνων γιατί δεν ξεπεράστηκε η γραφειοκρατία των φοιτητικών παρατάξεων.

Είναι όμως ταυτόχρονα φανερό πως εν πολλοίς η νέα αυτή ανερχόμενη δύναμη χρησιμοποιεί ακόμη τις φόρμες των παραδοσιακών πολιτικο-κοινωνικών διαμεσολαβήσεων για να εκφράσει την δύναμη του απέναντι στην ισχύ της οικονομικής- πολιτικής εξουσίας. Καθώς δεν έχει ακόμη οικοδομήσει αυτές τις οργανωτικές αμεσοδημοκρατικές φόρμες που θα αντανακλούν την πληθυντική του δύναμη. Μια πληθυντική δύναμη που θα έχει ως βάση της τις ευέλικτες και αντιφατικά εκφραζόμενες μοναδικότητες. Μοναδικότητες που επί το πλείστον σύρονται και φέρονται εντός της ολοκληρωτικής κυριαρχίας του εμπορεύματος, τρέχοντας πίσω από τα δάνεια των τραπεζών και τα υπερκέρδη των καπιταλιστών. Αλλά επιτρέποντος της συγκύριας ανασυνθέτουν συλλογικότητες, διεκδικώντας ξεχασμένους κοινούς τόπους και συλλογικά ιδανικά , διεκδικώντας τα κοινωνικά αγαθά που απαλλοτριώνουν με την βία τα αφεντικά.

Οι έρευνες των επιτελείων των κυρίαρχων μιλάνε εδώ και πολύ καιρό για μια βαθιά κρίση πολιτικής αντιπροσώπευσης. Με τα λόγια των μαρξιστών οι «πάνω» δεν μπορούν να κυβερνήσουν τους «κάτω» όπως πριν και οι «κάτω» αρνούνται να κυβερνηθούν όπως τα πριν. Ενώ απουσιάζει παντελώς αυτή η πολιτική δύναμη που θα προτείνει μια αλλαγή του παραδείγματος της διακυβέρνησης. Κάτι ψυλλίζει το ΚΚΕ μόνο που φοβάται το λαό και τα ενεργητικά πλήθη, ενώ το μοντέλο της «λαϊκής εξουσίας – οικονομίας» και η υπεράσπιση των καθεστώτων του «υπαρκτού σοσιαλισμού» δεν του επιτρέπουν να πειραματιστεί και να στοχαστεί με τις νέες δυνατότητες που γεννιούνται. Κάτι ψυλλίζει από την άλλη το ΣΥΡΙΖΑ, μόνο που το πλαίσιο του δεν πάει πολύ πέρα από την μεταρρύθμιση και τον έλεγχο του μοντέλου της δικτατορίας της αγοράς και του εμπορεύματος. Κάτι τέλος ψυλλίζει και η «άλλη» αριστερά μόνο που αναπαράγει- συχνά στην χείριστη μορφή- ότι κριτικάρει στην επίσημη αριστερά. Τον φορμαλισμό, τον γραφειοκρατισμό, τον «ετσιθελισμό», την ηττοπάθεια τον κομφορμισμό και τον οικονομισμό. Π.χ απέναντι στο γραφειοκρατισμό του ΠΑΜΕ υπερασπίζονται- συχνά άνευ όρων- την επίσημη συνδικαλιστική γραφειοκρατία της ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ. Μια γραφειοκρατία που είναι υπεύθυνη για την μη εγγραφή εκατοντάδων χιλιάδων νέων εργαζόμενων με τις νέες αποκρουστικές ευέλικτες σχέσεις εργασίας στα συνδικάτα. Η υποταγή τους στην συνδικαλιστική γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ- μια γραφειοκρατία που ανήκει οργανικά στο κυρίαρχο αστικό μπλοκ εξουσίας- είναι τέτοια που σύρονται και φέρονται από δαύτη , φτιάχνοντας αντιδεξία προεδρεία, π.χ ΕΛΜΕ Ιωαννίνων.

Εξαιτίας αυτής της πολιτικής ανεπάρκειας και ανυπαρξίας του λεγόμενου υποκειμενικού παράγοντα σχεδόν αντικειμενικά και αυθόρμητα τα εργαζόμενα ενεργητικά σώματα παράγουν τις εξουσίες τους που αντιμάχονται και αντιστέκονται την λαίλαπα του κεφαλαίου και του νεοφιλελευθερισμού. Παράγουν τις εξουσίες που βέβαια δεν τους οδηγούν αυτόματα πέρα από τον καπιταλισμό, αλλά οικοδομούν τις σωματικότητες που αναδεικνύουν σιγά, σιγά αντιφατικά και βασανιστικά ένα αντίπαλο δέος για τον καπιταλισμό. Σωματικότητες που διέπονται από την αρχή της αυτενέργειας και της αυτοοργάνωσης των συστημάτων, την αμοιβαία και πλουραλιστική αλληλεπίδραση των πληθυντικών υποκειμένων. Ένας ανοικτός κόμβος που συναντιούνται άντρες , γυναίκες για να συζητήσουν και να δράσουν από κοινού. Μια διαδικασία που φέρνει την αυτοχειραφέτηση των καταπιεσμένων πιο κοντά, μετατρέποντας την σε μια ρεαλιστική προοπτική.

Έχοντας όμως να αντιμετωπίσουν ένα καπιταλισμό που οργανώνεται σε παγκόσμια δίκτυα και κόμβους, καταπίνοντας τα πάντα στο διάβα του, μετατρέποντας τα σε θέαμα με ημερομηνία λήξης, υπερβαίνοντας προς το αυταρχικότερο την κατανομή της πολιτικής εξουσίας και την κοινοβουλευτική δημοκρατία. Καταστρέφοντας με γοργούς ρυθμούς τα φυσικά αποθέματα του πλανήτη μας στο όνομα του κέρδους εντός μιας βαθύτατα αλλοτριωμένης κοινωνίας. Δηλαδή έχουν να αντιμετωπίσουν ένα ολοκληρωτικό καπιταλισμό που εκμεταλλεύεται κάθε δυνατότητα που γεννιέται και που κάτω από άλλες συνθήκες και συσχετισμό δύναμης θα βοηθούσε αφάνταστα και καθοριστικά την διαδικασία της αυτοχειραφέτησης των καταπιεσμένων.

Εντός αυτής της κολοσσιαίας σύγκρουσης ανάμεσα στον νέο κοινωνικό πολιτισμό που δυναμώνει την τάση της αυτοχειραφέτησης, και τον ολοκληρωτικό πολιτισμό που εμπορευματοποιεί το φυσικό και κοινωνικό γίγνεσθαι, καταστρέφοντας την φύση και αποδομώντας τις κοινωνικές σχέσεις, τα καθήκοντα των συνειδητών δυνάμεων του αντικαθεστωτικού αγώνα, της αντικαπιταλιστικής επανάστασης, της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης και της κοινωνικής απελευθέρωσης αυξάνονται στο έπακρο.

Βάζοντας ως στόχο να συνδέσουν την βιοπολιτική έμπνευση του μαχόμενου πλήθους με τις νέες δυνατότητες που γεννιούνται να σπάσει ο κλειστός χώρος της αλλοτρίωσης και να απελευθερωθούμε από την μισθωτή σκλαβιά. Μια καθολική απελευθερωτική διαδικασία, μια διαρκή επαναστατικοποίηση του συνόλου της ζωής που θα δυναμώνει με οποιοδήποτε επαναστατικό μέσο την τάση χειραφέτησης, μαθαίνοντας και συνολικοποιώντας τα διδάγματα των αγώνων των «κάτω».

Κάτω από αυτή την οπτική κάθε φορά «πρωτοπορία» θα είναι αυτή η πολιτική δύναμη που μαχητικά και αγωνιστικά θα συνδέεται με ότι πιο «προχωρημένο» και καινοτόμο στο κοινωνικό- πολιτικό-επιστημονικό- φιλοσοφικό και καλλιτεχνικό επίπεδο και θα τα καθολικοποιεί σε ένα ανώτερο επαναστατικό επίπεδο. Μια οργανωμένη παγκόσμια πολιτική δύναμη που θα σκέφτεται παγκόσμια και καθολικά και θα δρα τοπικά, εθνικά , περιφερειακά.

Χωρίς την καθοριστική και καινοτόμα επίδραση μιας ανοικτά διαλεκτικής παγκόσμιας επαναστατικής «πρωτοπορίας» τα παγκόσμια εξεγερμένα σώματα της ζωντανής εργασίας με πολύ δυσκολία θα κερδίσουν τον πόλεμο με τον βάρβαρο ολοκληρωτικό καπιταλισμό. Ετσι κι αλλιώς εάν τον πόλεμο κερδίσει μια νέα ανώτερη κοινωνική συγκρότηση που θα βασίζεται στους συνεταιρισμένους παραγωγούς ή η καπιταλιστική βαρβαρότητα παραμένει ιστορικά ανοικτό.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ