Με αφορμή την συγκυρία…

Είναι βέβαιο πως σε μια άκρως αλλοτριωμένη κοινωνία που βασιλεύει το χρήμα και ο τσαμπουκάς θεωρείτε ανδρεία το να υψώνουν κάποιοι το κεφάλι και να λένε «φτάνει πια» ενοχλεί Όπως ενοχλεί κάποιοι να μην ακολουθούν στερεότυπα, να μην μένουν στα «πρέπει», να μην υποτάσσονται στο δρόμο του ουτοπικού ρεαλισμού, αλλά να ακολουθούν τον δρόμο του ρεαλισμού της ουτοπίας.

Να ακολουθούν το δρόμο της καρδιάς, να τραβάνε ίσα μπροστά, αδιάφοροι για το τι λέει ο κόσμος. Αδιάφοροι αλλά και οργισμένοι, έτοιμοι για όλα, έτοιμοι να αντισταθούν που ισούται με την παραγωγή κοινωνικών σχέσεων που αμφισβητούνε και σπάνε την αποξένωση, την αλλοτρίωση του ολοκληρωτισμού της οικονομίας και του εμπορεύματος.

Δεν επιθυμούν να γίνουν ήρωες και σωτήρες αλλά ούτε να χάσουν την ανθρωπιά, την γενναιότητα και την μεγαλοψυχία τους. Δεν επιθυμούν να γίνουν τα φωτισμένα παραδείγματα που η μάζα θα ακολουθήσει αλλά να υπερασπιστούν με κάθε δυνατό μέσο την αξιοπρέπεια και την πολιτική τους συνείδηση ως έλλογα όντα. Μια πολιτική συνείδηση που οικοδομείται στα πλαίσια της πόλης που θέλει ενεργούς πολίτες και όχι καταναλωτές ιδεολογιών και εμπορευμάτων, διαφορετικά δεν μπορούμε να μιλάμε για την πόλη ως μια οργανική πολιτική αλλά για ένα πολύμορφο, ανταγωνιστικό και διαχωρισμένο αστικό τοπίο.

Η συμπεριφορά τους ενοχλεί και προκαλεί καθώς σπάει τις νόρμες της παραγωγής , τις νόρμες της κατανάλωσης , μπερδεύει τα πράγματα όπως έχουν διαμορφωθεί και τρομάζει.. Και δεν τρομάζει μόνο τις ελίτ αλλά και την πλέμπα, αυτή που φοβισμένη ακολουθεί, ψηφίζει , ακούει και δεν μιλάει.

Την τρομάζει την πλέμπα γιατί την βγάζει από την κατατονική κανονικότητα και την μικροαστική – καταναλωτική ευπρέπεια της , ερευνώντας και ανοίγοντας μονοπάτια ενεργητικής ελευθερίας που όλοι μας εκ των πραγμάτων και των γεγονότων καλούμαστε να βαδίσουμε. Και αυτό είναι δύσκολο , επίπονο και επικίνδυνο. Το να παραμείνουμε σκλάβοι είναι πιο σίγουρο και εύκολο. Η ελευθερία θέλει υπευθυνότητα , θέλει μαχητές , θέλει αξιοπρέπεια, θέλει θυσίες και όχι κολακείες από εχθρούς , φίλους σωτήρες και οπαδούς, η σκλαβιά από την άλλη θέλει υποταγή , γλείψιμο και σιωπή.

Το να πεις πως δεν θέλω να ζω σε μια πόλη που δεν φτιάχνεται για τον άνθρωπο και τις ανάγκες του. Το να αρνηθείς τις προσβολές και την τρομοκρατία των πολιτικά και οικονομικά ισχυρών. Το να οραματιστείς κάτι που δεν είναι στα στενά πλαίσια της εμπορευματικής κοινωνίας. Το να ανατρέψεις την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων και να οικοδομήσεις μια νέα. Το να ερωτευτείς με πάθος- αδιάφορα εάν σε κάποιους αρέσει ή όχι - είναι το πρώτο βήμα για την παραγωγή μιας εναλλακτικής εξουσίας-γνώσης, συστατικό στοιχείο μιας νέας ανατρεπτικής κοσμοθεώρησης. Με βάση την αλληλεγγύη, τον συλλογικό αγώνα, την δημιουργικότητα και την επινοητικότητα, το κοινό κοινωνικό και πολιτιστικό πλούτο της κοινωνίας μας.

Μιας κοινωνίας τεράστιων δυνατοτήτων, μικρών προσδοκιών και απέραντης βαναυσότητας, βαρβαρότητας, κανιβαλισμού. Μιας κοινωνίας ενός διαρκούς ψεύδους σε κάθε επίπεδο της ζωής μας σε τέτοιο βαθμό που φαίνεται δύσκολο να αντέξει σε ένα βάθος χρόνου. Με θολό όμως το τι θα την αντικαταστήσει, αλλά και με εμφανή τα στοιχεία πως κάτι αλλάζει. Η απροκάλυπτη τρομοκρατία αυτών που μας κυβερνάνε είναι αποτέλεσμα της αποτυχίας τους να ενσωματώσουν τους υποτελείς, οπότε τους μένει μόνο ο φόβο για να τους κάνουν να σωπάσουν.

Το να πάρουμε απλώς πολύ νερό στο μέλλον γιατί θα έχει ξηρασία δεν αρκεί. Το ζητούμενο είναι ανακαλύψουμε τρόπους να σταματήσει η ξηρασία. Να υπερβούμε το διαρκές ψεύδος, να σταματήσει ο κοινωνικός κανιβαλισμός υπερβαίνοντας τον διαχωρισμό που βλέπει ως εχθρό τον διπλανό μας , τον διαφορετικό-αυτόν που δεν χωράει στα στάνταρ μας-στάνταρ που κάθε άλλο παρά εμείς δημιουργούμε, το αντίθετο συμβαίνει….Και να δούμε ως εχθρό αυτούς που κατέχουν ισχύ και πλούτο σε ένα τέτοιο μεγάλο βαθμό που κλέβουν την αξιοπρέπεια και την ανθρωπιά των πολλών.

Δεν μπορούμε και εμείς με την σειρά μας παρά να διατρανώσουμε πως η ιστορία συνεχίζεται και θα συνεχίσουμε τα είμαστε παρών στις μικρές και μεγάλες μάχες που έρχονται μέχρι να την τελική νίκη αυτών που παράγουν το σημερινό πλούτο και ο κόσμος τους ανήκει.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ