ΡΟΜΑΝΤΙΚΟΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝ ΧΑΣΟΥΜΕ, ΑΛΛΑ ΑΝ ΔΕΝ ΔΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΜΑΧΗ

Στους αγγέλους

που συνεχίζουν να μένουν φυλακισμένοι...

ως πότε άραγε;;;;

Δεν υπάρχει καμία τρομερή καινοτομία στην άποψη πως οι αντικειμενικές υλικές συνθήκες καθορίζουν τους όρους της ύπαρξης μας. Πως κάθε προσπάθεια για καλυτέρευση της ζωής μας περνάει μέσα από τον υπολογισμό των συνθηκών αλλά εν τέλει περνάει μέσα από την αμφισβήτηση και την ρήξη με τις αντικειμενικές υλικές συνθήκες.

Επαναστάτης έλεγε ο Τσε Γκεβάρα είναι αυτός που κάνει την επανάσταση, δηλαδή αυτός που προσμετράτε με τις δυνατότητες του ως άνθρωπος, που προσμετράτε με την καρδιά και την αξιοπρέπεια του και πάει κόντρα στο ρεύμα. Και ας μείνει μόνος, είτε στην ζούγκλα της Κολομβίας, είτε στις ζούγκλες των καπιταλιστικών μητροπόλεων. Και ας σμπαραλιαστεί από τις δυνάμεις του αντίπαλου , από την εξουσία των ισχυρών , από την δύναμη του κοινωνικού και πολιτικού ρεύματος.

Κάτι που είναι και το πιο σύνηθες , να όμως που από μόνο αυτό δεν λέει και κάτι. Υπήρχαν, υπάρχουν και σίγουρα θα συνεχίσουν να υπάρχουν ήττες πιο καθοριστικές και σημαντικές και από νίκες. Και αυτό είναι που κάθε φορά πρέπει να κατανοούμε και όχι εάν πέσουμε ή πέσαμε μαχόμενοι οι μη. Το πλέον σημαντικό είναι όταν πέφτουμε να υπάρχει κάποιος – α να μας σηκώσει ή να συνεχίσει ύστερα από εμάς.

Μήπως οι επαναστάτες είναι τελικά άνθρωποι μιας άλλης εποχής και όχι της δικής μας;;; Κατά κάποιον τρόπο ναι: Είναι άνθρωποι που θαυμάζουμε για τον ανθρωπιά και την εξεγερμένη αξιοπρέπεια τους αλλά για την συχνά καταραμένη , ίσως και αυτοκαταστροφική ρομαντικότητα τους . Άνθρωποι που κινούνται , παράγουν , ερωτεύονται κατά βάση πέρα από τα όρια μας και συχνά πέρα από τα όρια που διαμορφώνουν οι συνθήκες για εμάς. Ένας θαυμασμός που στην εποχή της καθολικής λησμονιάς εύκολα μετατρέπεται σε ανώδυνες εικόνες , σε χρυσοφόρα εμπορεύματα, π.χ τα μπλουζάκια με την εικόνα του Τσε Γκεβάρα.

Και όμως ο κάθε άνθρωπος μέσα του κρύβει ένα «Τσε» , και αντίστροφα οι κάθε «Τσε» της κάθε εποχής ήταν απλοί άνθρωποι που αρνήθηκαν να δεχτούν ως έχει την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων , μελέτησαν εκ βαθέων τις συνθήκες και μαζί με άλλους συλλογικά αλλά και ατομικά έδωσαν την υπέροχη μάχη της αλλαγής των συνθηκών. Αγγίζοντας τις καρδίες εκατομμυρίων ταπεινών ανθρώπων που τους ακολούθησαν και πίστεψαν σε αυτούς. Βγάζοντας οτιδήποτε ευγενικό , ρομαντικό, τίμιο κρύβεται στις καρδιές των απλών ανθρώπων. Στις ίδιες αυτές τις καρδιές, που κάτω από κανονικές συνθήκες, υποτάσσονται στα αφεντικά , παίζοντας το αφεντικό στα παιδιά του που σηκώνει το κεφάλι για να διεκδικήσει τις επιθυμίες του.

Με αλλά λόγια , πάντα στο κάθε άνθρωπο συνυπάρχει και ο «τσε» και ο γραφειοκράτης και ο φασίστας.. Συνυπάρχει η τάση της αντίστασης , της εξέγερσης και της επανάστασης αλλά και η τάση της υποταγής και της εξουσιομανίας, είτε σε ένα ευρύτερο πλαίσιο , είτε στους μικρόκοσμους μας.

Το αν επικρατήσει το ένα ή το άλλο δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός αλλά μια διαλεκτική διαδικασία που εμπλέκει τόσο τις αντικειμενικές συνθήκες, όσο και τις υποκειμενικές πολιτικές συνθήκες- δηλαδή την δράση των συνειδητών πολιτικών δυνάμεων.

Οι αντικειμενικές υλικές συνθήκες δεν είναι πάντα ένα βαρίδι που εμποδίζει την συνειδητή δράση των ανθρώπων που επιθυμούν την αλλαγή της ροής των γεγονότων. Υπάρχουν ιστορικές στιγμές που έχουν δημιουργηθεί οι υλικές συνθήκες για μια άρδην αλλαγή των συνθηκών αλλά που δεν επαρκεί η δύναμη των ανθρώπων, των παραγωγών του κοινωνικού πλούτου αλλά και των συνειδητών πολιτικών δυνάμεων να τα βάλουν με την εξουσία των ισχυρών.

Και σε αυτές τις περιπτώσεις όταν κάτι δεν επαρκεί τότε το ιστορικό κενό καλύπτετε από κάτι άλλο. Όταν η δύναμη και η φαντασία των πολλών δεν αρκεί, τότε δυστυχώς αρκεί η εξουσία των ελίτ να καλινιζάρουν τα πράγματα. Τα ιστορικά παραδείγματα άπειρα: φασισμός, ναζισμός, εθνικισμός, σταλινισμός, σοσιαλδημοκρατία, νεοφιλελευθερισμός,, ολοκληρωτικός καπιταλισμός.

Όπως όμως υπάρχουν και σπάνιες στιγμές που το ιστορικό κενό δεν καλύπτετε από κανένα και τότε όλα είναι ανοικτά, υπέροχα αλλά και επικίνδυνα. Σήμερα και οι «πάνω» αλλά δυστυχώς και οι «κάτω» αδυνατούν να προτείνουν ένα ελπιδοφόρο μοντέλο παραγωγής και διανομής του πλούτου. Από την μία είναι ολοφάνερο το ιστορικό αδιέξοδο των κυρίαρχων ελίτ: Η σοσιαλδημοκρατία που ήταν για τρεις δεκαετίες μια τέτοια λύση αδυνατεί να στοχεύσει κάπου και να ενσωματώσει τις ανάγκες για το ζην και το ευ ζην των δισεκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο το πλανήτη. Η Ευρώπη η πατρίδα του Διαφωτισμού και του κράτους πρόνοιας αμερικανοποιείται και οπλίζεται για να αντιμετωπίσει τους «εξω», για να αντιμετωπίσει τον εσωτερικό εχθρό. Προωθεί το 65ωρο , στέλνει στρατό για να φυλάει τις πόλεις , καθαρίζει το χώρο της από τους μετανάστες, ψηφίζει νέους αντιτρομοκρατικούς, παίζει ενεργό ρόλο σε νέες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις.

Από την άλλη πλευρά είναι ολοφάνερη η ανεπάρκεια της ιστορικής αριστεράς να στρατεύσει τους απλούς ανθρώπους όπως έκανε τον 20ό αιώνα. Και τούτο ανεξάρτητα με την συνεχή, ηρωική και ακούραστη πολλές φορές συνεισφορά χιλιάδων ανθρώπων που στρατεύουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια στην προοπτική της κοινωνικής απελευθέρωσης. Είναι σε κάθε περίπτωση η βιοπολιτική και πολιτιστική μαγιά για την ριζική αλλαγή του κλίματος.

Φυσικά όμως τα γεγονότα τρέχουν και λίγο ενδιαφέρονται για τις προσωπικές και συλλογικές αδυναμίες μας. Όπως εξελίσσεται το πράγμα το να υποταχτεί κανείς στο ρεύμα δεν του δημιουργεί κανενός είδους ασφάλεια ή ελευθερία. Απεναντίας το να εξεγερθεί κανείς, να βγάλει τον κρυμμένο και καταχωνιασμένο «τσε» που κρύβει μέσα του θα αποτελεί σε λίγο αναγκαίο όρο για την επιβίωση του.

Τα παραδείγματα το τελευταίο διάστημα πολλά και διαρκώς αυξάνονται. Απ την Λευκίμμη στην Νάπολη , από το Νεπάλ στην Ραμάλα, από τη ζούγκλα της Λακαντόνα στην Οαχάκα οι επιθυμίες για κάτι το διαφορετικό και οι ανάγκες για την επιβίωση οπλίζονται.

Σήμερα που σε ακόμη πιο παγκόσμια κλίμακα - από το ΜΑΗ και από τον ΟΚΤΩΒΡΗ - τα επίδικα είναι καθοριστικά για την ύπαρξη , την επιβίωση αλλά και για το ευ ζην του πλανήτη, των ανθρώπων και της φύσης.

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΑΡΓΥΡΟΣ