Μήπως ήρθε η ώρα της αριστεράς;;

Μέρα με την μέρα οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως όλο και πιο πολύ ο κόσμος εγκαταλείπει τα κόμματα της εξουσίας. Φτάνοντας τα δυο κόμματα του αστικού μπλοκ κάτω του 65%, πολύ παρακάτω από το 70% που θεωρείτε – κατά κάποιους ερευνητές- ο σκληρός κοινωνικός πυρήνας των δυο κομμάτων.

Πλην της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης σε αυτό το φαινόμενο καθοριστική είναι η απουσία ενός κυρίαρχου κεντρικού ιδεολογήματος. Που θα συγκροτούσε κοινωνικές συμμαχίες των «πάνω» με κομμάτια των «κάτω». Όπως ήταν η «αλλαγή», η «απαλλαγή», ο «εκσυγχρονισμός» , «η επανίδρυση του κράτους». Τι έγινε η «επανίδρυση του κράτους»;; Ζίμενς και Γερμανός;; Τι έγινε η σεμνότητα και η ταπεινότητα ;; Δώρα και Μίζες;;

Και τα δυο κόμματα προετοιμάζουν το λαό για τις σκληρές μέρες που έρχονται. Ο «τσάρος» της οικονομίας μιλάει για δύσκολες μέρες, ενώ ο Χρυσοχοίδης του ΠΑΣΟΚ μιλάει για μια σκληρή φτώχια παρόμοια με της κατοχής…Δηλώσεις που σε πιάνουν ανατριχίλα!!!

Και τι προτείνουν για να αντιμετωπιστεί η κατάσταση; Η κυβέρνηση προτείνει την ατομική λύση…ο καθένας να την βγάλει όπως μπορεί και η κυβέρνηση να φορολογεί, τέσσερις νέοι φόροι έρχονται από το φθινόπωρο !!!! Το ΠΑΣΟΚ προτείνει κάποια ημίμετρα, για να μην θιγεί η ιερά εθνική οικονομία και η κερδοφορία των αγίων επιχειρηματιών!!!! Μακριά από μια αντίληψη αναδιανομής του πλούτου που παράγεται

Μέσα σε μια τέτοια απαξίωση λογικό είναι να φαίνεται η αριστερά ως μια πολιτική διέξοδος , ένα πολιτικό χαρτί αντίδρασης των πολλών απέναντι στους λίγους. Μόνο που τα γεγονότα μπορούν να πάρουν ακόμη πιο δραματικό χαρακτήρα. Και να αναγκαστεί η αριστερά να παίξει κυβερνητικό λόγο. Είναι συχνές οι παρεμβάσεις διαφόρων πολιτικών και αναλυτών που προτείνουν κεντροαριστερά αλλά και πιο καθαρά αριστερά σενάρια πολιτικού διεξόδου. Αλήθεια τι μπορεί να συμβεί ύστερα από μια πολιτική, οικονομική και κοινωνική κρίση που θα συνδυαστεί με μια ανάπτυξη ταξικών και κοινωνικών αγώνων;

Αλήθεια τι προτείνεις σε κάτι τέτοιες στιγμές; Και κατά πόσο παίρνεις ευθύνες να αναλάβεις να διαχειριστείς την κρίση; Ή από την άλλη πλευρά, πόσο υπάρχουν οι δυνατότητες να βγεις από την κρίση με ένα άλλο συνολικό πολιτικό και κοινωνικό σχέδιο που θα σε φέρει σε ανοικτή σύγκρουση με τα μεγάλα συμφέροντα;;

Η απάντηση δεν είναι καθόλου εύκολη, εκτός και αν περιμένεις να περάσει η κρίση, περιμένοντας την ωρίμανση των αντικειμενικών και υποκειμενικών συνθηκών που συνήθως δεν έρχεται ποτέ όπως την περιμένεις, καταγγέλλοντας από την γωνία το σύστημα.!!!

Εύκολη απάντηση για ασκήσεις επί χάρτου. Καμιά φορά όμως τα ίδια τα γεγονότα όχι απλώς σε προσπερνούν αλλά ακόμη χειρότερο σε βάζουν, μας βάζουν προ των ευθυνών μας.

Στην πολιτική σκηνή αυτή την στιγμή εμφανίζονται πάνω, κάτω πέντε πολιτικές προτάσεις και αντιλήψεις. Προτάσεις και αντιλήψεις που εμφανίζονται λίγο, πολύ σε όλους τους αριστερούς πολιτικούς χώρους, αν και η καρδιά τους βρίσκεται αντίστοιχα σε συγκεκριμένες πολιτικές συλλογικότητες:

1) ο κινηματισμός που αρνείται να παρέμβει στο πολιτικό πεδίο και να «δει» το ζήτημα της εξουσίας και του κράτους. Σε αυτό συμμετέχουν δυνάμεις και αγωνιστές που δημιουργούνε κινηματικά γεγονότα, πέφτοντας συχνά θύματα της κρατικής και παρακρατικής τρομοκρατίας, απόρροια της αδυναμίας συνολικοποίησης της πάλης.

2) ένας αντινεοφιλελευθερισμός που συνδυάζεται με τον κινηματισμό και φλερτάρει με τον αντικαπιταλισμό, δίχως να κόβει τις γέφυρες του με τον κυβερνητισμό σε μια διαχειριστική λογική. Προσαρμόζοντας την συγκρουσιακή λογική του πεζοδρομίου- όχι πάντα δίχως αντιφάσεις- με προτάσεις αριστερής σοσιαλδημοκρατίας και κευσιανισμού. Εμπεριέχει δυνάμεις που σε κάθε περίπτωση θα βάλουν το κεφάλι τους στο «ντορβά» για την υπόθεση της κοινωνικής απελευθέρωσης και άλλες που τις είδαμε και θα τις ξαναδούμε σε υπουργικά δώματα.

3) μια παραδοσιακή κομμουνιστική λογική που αρνείται το σημερινό σύστημα, προτείνοντας όμως μια καλύτερη εκδοχή του σοσιαλισμού που ζήσαμε και μεταβατικά , μια λαϊκή οικονομία - εξουσία, αρκετά νεφελώδης στην λογική της. Ενώ απουσιάζει από κινήματα που δεν ελέγχονται από τις οργανωμένες κομματικές δυνάμεις της. Μια λογική, δυνάμεις και αγωνιστές που κουβαλάνε μαζί τους όλα τα καλά και όλα τα άσχημα του παραδοσιακού κομμουνιστικού κοσμοειδώλου, που κυριάρχησε τον 20^ο αιώνα. Σε μια εποχή όμως που οι συγκεκριμένες δυνάμεις θα πρέπει να δώσουν μια απάντηση στα ερωτήματα του τι δεν πήγε καλά στην οικοδόμηση των πρόωρων σοσιαλιστικών- κομμουνιστικών πειραμάτων του 20^ού αιώνα αλλά και για τα περιθώρια και τις δυνατότητες επαναθεμελίωσης της κομμουνιστικής προοπτικής.

4) ένας αντικαπιταλισμός που για να μην τρομάξει τον κόσμο, προσεγγίζει τον αντινεοφιλελευθερισμό. Πρόκειται για δυνάμεις που βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή των κοινωνικών κινημάτων προτείνοντας μια μαχητική γραμμή, που δεν ξεφεύγει όμως από τα «καλούπια» των επίσημων γραφειοκρατικών συνδικαλιστικών ή μη διαμεσολαβήσεων. Ενώ στρατηγικά οι αντιλήψεις τους δεν ξεφεύγουν από τις πολύμορφες σχάσεις του παραδοσιακού κομμουνιστικού κοσμοειδώλου.

5) ένας αντικαπιταλισμός που διαχωρίζεται τόσο από τον αντινεοφιλελευθερισμό, όσο και από την παραδοσιακή κομμουνιστική λογική , όχι όμως πάντα και από τον κινηματισμό. Για αυτό άλλωστε και σε κάποιες περιπτώσεις λόγω κινηματισμού συμπλέει αντικειμενικά και άρρητα πότε με τον αντινεοφιλελευθερισμό και πότε με παραδοσιακές κομμουνιστικές αντιλήψεις με αποτέλεσμα συχνά να μην συνολικοποιεί την στρατηγική της . Το πλέον όμως σημαντικό σε αυτή την αντίληψη είναι πως ερευνά –όχι πάντα με συστηματικό τρόπο- την επαναθεμελίωση μιας νέας κομμουνιστικής προοπτικής, ριζικά διαφορετικής από τον κομμουνισμό του 20^ού αιώνα. Ενώ οι δυνάμεις αυτής της λογικής βρέθηκαν μπροστάρηδες σε όλους τους αγώνες της προηγούμενης περιόδου, αρνούμενοι την λογική της διαχείρισης και του κυβερνητισμού.

Τα προβλήματα το ξαναείπαμε δεν περιμένουν την αριστερά να λύσει τα στρατηγικά της ερωτήματα. Σε γενικές γραμμές η άμεση απάντηση πρέπει να βασιστεί στους παρακάτω άξονες: Ένα μαζικό ενωτικό μέτωπο κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που θα απαντάει στα προβλήματα της φτώχιας και της ακρίβειας σε μια λογική αναδιανομής του πλούτου(1400€ βασικό μισθό, μείωση ωρών εργασίας, απαγόρευση απολύσεων…κτλ). Βάζοντας μπροστά την αντίληψη πως το πρώτο και το τελευταίο λόγο τον έχουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι και όχι οι «φίλαρχοι» και οι «φυλές». Τα οφίτσια και τα γραφεία , οι καθοδηγητές και οι γραφειοκράτες.

Ένα αντικαπιταλιστικό μέτωπο που τακτικά δεν μπορεί παρά να συμπλέει και με δυνάμεις που βλέπουν λογικές αντινεοφιλελευθερισμού – δίχως όμως τον κυβερνητισμό της διαχείρισης του υπάρχοντος συστήματος- αλλά και με δυνάμεις της παραδοσιακής κομμουνιστικής λογικής , δίχως τις οποίες διαχειριστικές αυταπάτες αναπαράγονται και εκεί.

Ένα αντικαπιταλιστικό μέτωπο που δεν θα αρνηθεί να δώσει απαντήσεις στο ζήτημα της εξουσίας, μιας εξουσίας των εργαζομένων, μιας εργατικής δημοκρατίας σε όλα τα πολιτικά και κοινωνικά επίπεδα, στην προοπτική μιας κοινωνίας των «ελεύθερων συνεταιρισμένων παραγωγών»

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΑΡΓΥΡΟΣ