«ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΚΥΡΙΑΚΗ»


Όλα τα γεγονότα – οικονομική κρίση, κρίση αντιπροσώπευσης, κρίση δικομματισμού και αστικού μπλοκ εξουσίας, δημοσκοπική άνοδος της αριστεράς - δείχνουν πως είμαστε στην αρχή μιας πολύ ενδιαφέρουσας συγκυρίας. Tην ιδία στιγμή η εποχή μας- σε παγκόσμια κλίμακα- στα πιο καθοριστικά χαρακτηριστικά της , συνεχίζει να μοιάζει με αυτό που ονόμασε ο Λένιν εποχή των πολέμων, των εξεγέρσεων και των επαναστάσεων. Συγκυρία και εποχή που θέτει όλες τις πολιτικές δυνάμεις προ των ευθυνών τους και που αφήνει όλα τα ενδεχόμενα ανοικτά.

Οι δυνάμεις της αριστεράς, καλούνται εκ των γεγονότων να πάρουν μια ξεκάθαρη θέση. Μια θέση που δεν θα αποτελεί λύση για το σύστημα, αλλά θα την μετατρέψει σε μια επαναστατική δύναμη ριζοσπαστικής αλλαγής.

Αυτό συνεπάγεται πως δεν θα πρέπει να σαγηνευτεί από τα τραγούδια των σειρήνων της εξουσίας, του κυβερνητισμού και της διαχείρισης του συστήματος που γύρω της έχουν αρχίσει να τραγουδάνε.

Όπως συνέβη το 1990 με τον ενιαίο τότε συνασπισμό που έπαιξε τον ρόλο της «τσόντας» της ΝΔ και ύστερα της οικουμενικής σε μια φάση βαθιάς κρίσης του συστήματος. Δηλαδή έπαιξε τον ρόλο της θεραπαινίδας του αστικού συστήματος- τρομάρα της- αντί να μετατραπεί στο πολιτικό και κοινωνικό πόλο που θα όξυνε την πολιτική κρίση στην γραμμή της ανατροπής του συστήματος!!!

Αυτό δεν συνεπάγεται πως εκ νέου θα πρέπει να μείνουμε στην άκρη των γεγονότων μέχρι να ωριμάσουν καθώς λένε οι αντικειμενικές συνθήκες. Εξάλλου οι τελευταίες δεν ωριμάζουν με τον τρόπο που περιμένουμε και αναμένουμε.

Σε τελευταία ανάλυση τι σημαίνει ωρίμανση των αντικειμενικών συνθηκών;; Αλήθεια- κάτω από μια αλλού τύπου παραγωγή και διανομή του κοινωνικού πλούτου- δεν είναι δυνατόν σήμερα να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της πείνας σε παγκόσμια κλίμακα;

Δεν υπάρχουν σήμερα οι παραγωγικές δυνάμεις που θα μείωναν στο απειροελάχιστο τις ώρες εργασίας, απελευθερώνοντας τεράστιες ανθρώπινες δυνατότητες, που θα μετέτρεπαν την μισθωτή εργασία σε ελεύθερη δημιουργικότητα; Ή και αν δεν υπάρχουν ακόμη , μήπως προς τα κει δεν βαδίζουμε ολοταχώς, σε τέτοιο βαθμό, που το κεφάλαιο να αναγκάζεται να καταστρέφει παραγωγικές δυνάμεις, για να κρατάει ψηλά το ποσοστό κερδοφορίας του;;

Αριστερές κοινοτοπίες θα πούνε κάποιοι μεταμοντέρνοι κήνσορες, παρόλο που μπορεί και αυτοί να ζούνε το καταναλωτικό τους όνειρο με δανεικά αλλά όχι αγύριστα. Ο «θεός μπορεί να μας ξεχάσει», οι τράπεζες- αυτοί οι νόμιμοι «κλέφτες» και τοκογλύφοι - ποτέ!!!

Η εποχή των ισχνών αγελάδων έφτασε και ο καθένας ας καθίσει στο πάγκο του , για να μην πούμε ας καθίσει στην θέση του στην γαλέρα και ας κωπηλατεί σκληρά και σιωπηλά στις γαλέρες της καπιταλιστικής αυτοκρατορίας.

Φυσικά υπάρχει και ο άλλος δρόμος, ο δρόμος της αντίστασης και του αγώνα , δρόμος δύσκολος, αλλά γοητευτικός και συνάμα αναγκαίος . Ένας δρόμος που αναδεικνύει συλλογικές αξίες και πρότυπα πέρα από τον κυνισμό και τον αλλοτριωμένο ατομικισμό των ημερών μας.

Όπως γράφει κα ένας στίχος του Λ. Κόεν(μετάφραση περιοδικό «ΘΕΣΕΙΣ, τεύχος 103): «Με καταδίκασαν σε είκοσι χρόνια βαρεμάρας/ διότι προσπάθησα να αλλάξω τον κόσμο από μέσα». Και αν αυτό συμβαίνει για αυτούς που έτρεφαν αυταπάτες πως μέσα από τους θεσμούς κάτι μπορεί να γίνει, για τους «μουράτους» του σαββατοκύριακου και των διακοπών που το υπόλοιπο καιρό σκύβουν το κεφάλι τι μπορούμε να πούμε;;

Ίσως αυτό που έγραψε ο Λ. Αλτουσέρ για την δημιουργική του ζωή ύστερα από το πόλεμο: «..ηταν κάθε μέρα Κυριακή, δηλαδή κομμουνισμός». Και από κει ξεκινώντας, να ξετυλίξουμε τον μίτο της Αριάδνης, που θα μας βγάλει από το λαβύρινθο του ανθρωποφάγου καπιταλισμού.

Το κύριο ερώτημα για την αριστερά με την γλώσσα του Λ.Μάμφόρντ είναι: «…να κτίσουμε πύργους στο ουρανό» και όχι «πύργους στην άμμο» που θα τους συμπαρασύρει το κύμα της ανταγωνιστικής μας καπιταλιστικής κοινωνίας-οικονομίας. Αυτό δεν αποκλείει το αγώνα για μεταρρυθμίσεις, απεναντίας όσο πιο δυνατός θα είναι ο «πύργος στον ουρανό», τόσο πιο τολμηρές και επιτυχημένες οι επιμέρους μεταρρυθμίσεις.

Σε κρίσιμες ιστορικές στιγμές η αριστερά τα κατάφερε γιατί όχι και σήμερα; Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το ΕΑΜ και ο αγώνας για την εθνική απελευθέρωση. Το τι έγινε αργότερα είναι μια άλλη μεγάλη ιστορία που έχει να κάνει με την κυριαρχία του εθνικού πάνω στο ταξικό.

Ένα «κουσούρι» που την ακολουθεί έως τα σήμερα, όπως φαίνεται και από την στάση της πλειοψηφίας της αριστεράς πάνω στο ζήτημα του «Μακεδονικού». Αντί να έχει μια γραμμή ταξικής συναδέλφωσης των Βαλκάνιων εργατών, απέναντι σε κάθε είδους εθνικισμό- αδιάφορη για την πατρότητα του ονόματος «Μακεδονία»- ακολουθεί την επίσημη πολιτική του ελληνικού κράτους.

Άραγε μπορεί σήμερα να δημιουργεί ένα νέο ΕΑΜ των κοινωνικών και ταξικών αγώνων;; Ένα εργατικό απελευθερωτικό μέτωπο που δεν θα ενδιαφέρεται για το καλό της εθνικής οικονομίας αλλά για το καλό της τσέπης του εργαζόμενου λαού;;

Σε τελευταία ανάλυση μια τέτοια στρατηγική, δεν μπορεί παρά να είναι μια στρατηγική- τακτική για τον σοσιαλισμό- κομμουνισμό . Η στρατηγική – τακτική ενός κινήματος που καταργεί την κάθε φορά υπάρχουσα τάξη πραγμάτων, στην κατεύθυνση της οικοδόμησης της κοινωνίας των «ελεύθερων συνεταιρισμένων παραγωγών».

Ένα κίνημα- μέτωπο που δεν θα περιμένει την κατάκτηση της εξουσίας- στην προοπτική της απονέκρωσης και του μαρασμού του κράτους- αλλά θα αρχίζει από τα σήμερα τον αγώνα με την διεκδίκηση των σύγχρονων δικαιωμάτων και αναγκών μας. Όπως είναι η δωρεάν πρόσβαση σε όλο και περισσότερο αγαθά και υπηρεσίες. Ή μια ριζική αύξηση των μισθών για να μπορούμε να ζούμε αξιοπρεπώς από μια δουλειά και μια ριζική μείωση των ωρών εργασίας για να μην υπάρχει ανεργία.

Ένα κίνημα- μέτωπο που δεν θα αντιμετωπίζει την εργατική εξουσία και τον σοσιαλισμό- κομμουνισμό ως παγιωμένο καθεστώς αλλά μια επαναστατική φάση μετάβασης από τον καπιταλισμό στο ολοκληρωμένο κομμουνισμό. Ωθώντας με την δράση τους τις ίδιες τις μάζες να αγωνιστούν στην προοπτική της πλήρους απελευθέρωσης τους.

Για την κοινωνικοποίηση των βασικών μέσων παραγωγής. Για τον κοινωνικό και εργατικό έλεγχο στο σύνολο της κοινωνικής και οικονομικής δραστηριότητας μέσω εργατικών συμβουλίων και άλλων μορφών άμεσης δημοκρατίας. Για μια κοινωνία που όλα θα τείνουν να γίνουν «κοινά», δημόσια και ελεύθερα.

Μέσα από αυτό το πρόγραμμα θα αντιμετωπιστεί και το ζήτημα των συμμαχιών και της εξουσίας. Επιλέγοντας να εκφράσει και να αντιπροσωπεύσει τις λαϊκές και κοινωνικές συμμαχίες με τον κόσμο των καταπιεσμένων, τα σύμμαχα λαϊκά στρώματα και τους παραγωγούς του κοινωνικού πλούτου.

Σε μια τελευταία ανάλυση, δεν μπορούμε να πούμε όχι στην εξουσία, αν είναι να την καταργήσουμε !!!!!


ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΑΡΓΥΡΟΣ

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις