To μάρμαρο ή θα το πληρώσουμε ή θα (τους) το πετάξουμε!!!

Φαίνεται ποιά καθαρά ότι οι συνέπειες της κρίσης αρχίζουν να αφήνουν τη σφαίρα των εκτιμήσεων και της ακαδημαϊκής φιλολογίας και να κάνουν εμφανή την παρουσία τους στη ζωή των εργαζομένων.

Δέν υπήρχε καμία αμφιβολία ότι οι συνέπειες της κρίσης θα μεταφέρονταν στους εργαζόμενους, με όλες τις μορφές,σε όλες τις σφαίρες και σε όλες τις φάσεις της οικονομίας.Καί στις τιμές και στην αγορά εργασίας και στη φορολογία καί στα δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες.
Oι εργαζόμενοι της χώρας μας δέν ¨μπαίνουν" στην κρίση μετά απο μία περίοδο "ομαλή",αλλά σε συνέχεια μιάς σφοδρής επίθεσης στο εισόδημα,τους μισθούς την ασφάλιση,την αγοραστική δύναμη και τα δικαιώματά τους.

Οι αυξήσεις που καθήλωναν τους μισθούς,η ακρίβεια που γονάτισε τα νοικοκυριά,η ανεργία και οι σπασμένες μορφές απασχόλησης,οι κακές εργασιακές σχέσεις, είναι βασικά γεγονότα που περιγράφουν το εργασιακό περιβάλλον των τελευταίων ετών (ουσιαστικά μετά τα μέσα της 10ετίας του '80),καθορίζοντας τη συνείδηση και προσδιορίζοντας τις μορφές και τα περιθώρια της παρέμβασης για την ανατροπή του.

Η ελληνική αστική τάξη έμαθε να στηρίζει μεγάλο μέρος της οικονομικής επέκτασης και της πολιτικής της ισχύος,στην επιβολή της εργασιακής ειρήνης σε βάρος των εργαζομένων και στην έμπρακτη (οικονομική και πολιτική)υποταγή της, βοηθούμενη απο όλες τις κυβερνήσεις.
Ενας στους τέσσερις επιχειρηματίες,μέλη του ΕΒΕΑ,όπως φαίνεται παραπάνω,προτίθενται να απολύσουν μέρος του προσωπικού τους προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες της κρίσης.
Αυτό πρακτικά δέ σημαίνει μονάχα ότι ένα μεγάλο ποσοστό εργαζομένων σε εμπορικά καταστήματα και μεσαίες βιομηχανικές επιχειρήσεις θα μείνει χωρίς δουλειά,αλλά και το προσωπικό που θα παραμείνει θα υποστεί όλες τις συνέπειες στο επίπεδο των αμοιβών,της εντατικοποίησης και των εξαντλητικών ωραρίων.

Τα τελευταία γεγονότα στον τομέα της υγείας,με την κυβερνητική πολιτική πληρωμών, προμηθευτών και προσωπικού,που αντιμετωπίζει εργαζόμενους και ασθενείς σάν τοξικά παράγωγα,αρνούμενη να ανταποκριθεί στις στοιχειώδεις ανάγκες του συστήματος υγείας και των ανθρώπων που το χρειάζονται.

Η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας,η διαφαινόμενη αδυναμία του ασφαλιστικού ταμείου των δημοσίων υπαλλήλων,οι απολύσεις σε εργατικούς χώρους και οι διώξεις πρωτοπόρων συνδικαλιστών,οι χρεοκοπίες εταιριών τεχνολογικής αιχμής και τα φημολογούμενα μαντάτα για απολύσεις σε άλλες,

και τέλος ο προϋπολογισμός που κατέθεσε ο Αλογοσκούφης,που σηματοδοτεί σε όλη του την έκταση τις προθέσεις της κυβέρνησης απέναντι στους εργαζόμενους είναι τα καμπανάκια πρίν απο την παράσταση.
Ταυτόχρονα, η διάρρηξη των παραδοσιακών μορφών οργάνωσης και πάλης των εργαζομένων,η ιδεολογική και πολιτική "ανακωχη" του κυρίαρχου συνδικαλισμού και η παράδοση του άνευ όρων (και χωρίς επιστροφή)στην αστική πολιτική,δέ δυσκολεύει μόνο την ενεργοποίηση των εργαζομένων στη κατεύθυνση της ανατροπής της επίθεσης,αλλά επιβάλλει την πολιτική και ιδεολογική παρέμβαση στα επιχειρήματα και τα ιδεολογήματα των αστικών και μικροαστικών αντιλήψεων που εκφράζονται και κυριαρχούν μέσα στο εργατικό κίνημα.

Όχι για να διαμορφώσει στρατόπεδα στεγνής και φιλολογικής αντιπαράθεσης στα πλαίσια του εργατικού κινήματος και να υπονομεύσει τον ενιαίου αγώνα του,αλλά για να αποκαλύψει και να νικήσει τη γραμμή της υποταγής,του συμβιβασμού και της χειραγώγησης στα συννταγματικά πλαίσια,που εκφράζονται κυρίως απο την πολιτική πλειοψηφία της συμβιβαστικής ΓΣΕΕ και του οριακά- ελεγχόμενα- αγωνιστικού ΠΑΜΕ.
H πρόκληση είναι μεγάλη και προφανής.

Όποιος θεωρεί ότι θα εξακολουθεί να πολιτεύται και να δρά με τη γνωστή και δοκιμασμένη φόρμουλα του 20ου αιώνα,είναι καταδικασμένος να στιγματιστεί και απο τις ιστορικές απογοητεύσεις που έφερε το τέλος του.Έχουμε την τύχη ή την ατυχία να ζούμε το μετέωρο βήμα της μετάβασης απο μία εποχή σε μία άλλη.

Του καπιταλισμού,της παγκόσμιας τάξης,της αριστεράς.
Η μετάβαση αυτή θα έχει τραγικές και ηρωικές στιγμές,φάσεις και ανατροπές.

Η αριστερά θα κριθεί απο τη δυνατότητά της να ερμηνεύσει αυτή την πραγματικότητα,αλλά και να διαμορφώσει τους σύγχρονους,μαζικούς όρους για την ανατροπή της.

Βγαίνοντας απο το μεσαίωνα της κοινωνικής παρανομίας,της ιδεολογικής παραχάραξης και της φιλοσοφικής άπνοιας,η αριστερά της ανατροπής πρέπει να βάλει τα θεμέλια για ένα νέο επαναστατικό διαφωτισμό ,μία εκρηκτική διαδικασία,αναζήτησης συζήτησης προβληματισμού και διαλόγου,όπου παράλληλα με την παρέμβαση στα κοινωνικά μέτωπα που ανοίγονται,θα προωθεί τη διαδικασία για τη θεωρητική της υπέεροχή, απέναντι τόσο στην αστική-μικροαστική ιδεολογία όσο και στα απολογητικά ρεύματα του μαρξισμού,που σήμερα κυριαρχούν στο πολιτικό και οργανωτικό πεδίο.

http://antistasigr.blogspot.com/2008/11/to.html

μια απαντηση:

Το 1989 σήμανε το πέρας του ιδιόμορφου ταξικού- αστικού- καπιταλιστικού συστήματος που είχε οικοδομηθεί πάνω στον εκφυλισμό της ΕΣΣΔ. Σήμανε το πέρας του υπαρκτά ανύπαρκτου σοσιαλισμού.

το 1994 με την είσοδο των Ζαπατίστας η ιστορία απέδειξε όχι μόνο δεν τελείωσε, αλλά έδειξε πως η δράση μιας μάζας αγωνιστών μπορεί να αλλάξει το κλίμα και να προσφέρει την ελπίδα στους καταπιεσμένους και να σπείρει τον τρόμο στην εξουσία του κεφαλαίου.

Η εξέγερση στην Αργεντινή δημιούργησε μια δυαδική εξουσία , η αριστερά φάνηκε όμως ανίκανη να βάλει ζήτημα συνολικής επαναστατικής ανατροπής που θα οικοδομούσε τους όρους μιας άμεσης μετάβασης σε ένα μετακαπιταλιστικό σύστημα.

Σήμερα ο υπαρκτός καπιταλισμός τρώει τις σάρκες τους αλλά και από τις σάρκες μας, για να επιβιώσει από την βαθύτατη και δομική κρίση του.

Για την αριστερά αποτελεί η μέγιστη των ευκαιριών για να μιλήσει με την καρδιά, αλλά και με το μυαλό στους καταπιεσμένους. Για να μετατρέψει το λαϊκό «αϊ σιχτίρ» σε οργή, να οργανώσει την οργή σε συνειδητή λαϊκή- εργατική πάλη. Για να ονειρευτεί, να δομήσει και να πραγματώσει δρόμους εξόδου από το σύστημα του κεφαλαίου.

ΔΕΝ ΦΤΑΝΕΙ ΝΑ ΠΟΥΜΕ BASTA, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΑΜΕ ΑΛΛΙΩΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥ….Αν δεν το κάνει, αν δεν το κάνουμε τώρα, πότε θα το κάνουμε

Τα παλαιά ηρωικά, μυθικά και πραγματικά δεν φτάνουν, ούτε καν για να περιχαρακώσουν τις μάζες…της πιάτσας είναι ήδη περσινά σταφύλια, δημιουργήματα άλλων όρων…
Τώρα μάλλον η σκέψη μας , η δράση μας , το σώμα μας πρέπει να κινηθεί με άλλους ρυθμούς , όχι μόνο για να προλάβει τις εξελίξεις αλλά και να τις δημιουργήσει..

Ας δούμε ένα μικρό παράδειγμα…το κίνημα των φυλακισμένων για πρώτη φορά έσπασε τα τείχη του με το εργατικό, φοιτητικό κίνημα….Αυτό αν δεν αντανακλά αλλαγή όρων , τι αντανακλά…?????

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ