η οργή φέρνει τον παράδεισο...

Όταν η οργή μας ερωτεύεται το μέλλον, απολαμβάνει το παρόν, κατανοώντας το παρελθόν.

Και ξάφνου η λάμψη της ανατροπής αγκαλιάζει τα κορμιά που ζητάνε απελπισμένα αγάπη. Και τότε το απρόβλεπτο σμπαραλιάζει τις συνήθειες μας. Και τότε η ελπίδα ανθίζει από παντού, καταπίνοντας την μιζέρια, την ρουτίνα, τα μη και τα πρέπει….
Και τότε η αξιοπρέπεια…, αχ πόσο ωραία ακούγεται η λέξη αξιοπρέπεια , τότε!!!!!

Στα αποκαΐδια του πολιτισμού μας, θα ξεπηδήσει ο θεός που θ’ έρθει να ξαναδιώξει τους εμπόρους από τον οίκο του. Οι άγγελοι του μέλλοντος, Ένα μέλλον λαμπρό, ερωτικό, πανανθρώπινο. Ένα Σάββατο των Σαββάτων…

Ναι το πιστεύω , οι στάχτες που έπνιξαν την αμαρτωλή πόλη δεν έφεραν την κόλαση…η κόλαση βρίσκεται μέσα μας , βρίσκεται στην αδυναμία μας να κατανοήσουμε ο ένας τον άλλον.

Οι στάχτες που έπνιξαν την αμαρτωλή πόλη, άνοιξαν μια χαραμάδα στο παράδεισο…..