ΠΑΡΕ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΤΗΝ ΜΟΝΑΞΙΑ ΣΟΥ Ή ΒΓΕΣ ΞΑΝΑ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ

Στον μικρό Αλέξη

«Τίποτε δεν φανερώνει σε τέτοιο βαθμό την τεράστια ιστορική θετικότητα της εργατικής αυτοαξιοποίησης, τίποτε πιο πολύ από το Σαμποτάζ. Τίποτε πιο πολύ απ’ αυτή την αδιάκοπη δραστηριότητα μου σαν ελεύθερος σκοπευτής , σαμποτέρ, κοπανατζής , παρεκτρεπόμενος, εγκληματίας. Αμέσως αισθάνομαι την θερμότητα της εργατικής κοινότητας κάθε φορά που κατεβάζω την κουκούλα για να κρύψω το πρόσωπο μου. Αυτή η μοναξιά μου είναι δημιουργική , αυτή η αποξένωση είναι η μόνη συλλλογικότητα που γνωρίζω… κάθε καταστρεπτική πράξη και κάθε σαμποτάζ απηχεί πάνω μου σαν σινιάλο ταξικής συναδέλφωσης…».

Αυτά και αλλά πολλά έγραφε ο Α. Νεγκρι για να υπερασπιστεί πολιτικά το κίνημα των εξεγερμένων προλεταρίων στην εξεγερμένη Ιταλία της δεκαετίας του 1970. Μια εξέγερση των νεαρών εργατών της αλυσίδας παραγωγής που αρνιόταν τα γίνουν γρανάζι στην καπιταλιστική μεγαλομηχανή. Ένα κίνημα

που έχασε και νίκησε ταυτόχρονα, όπως όλα τα κινήματα στην ιστορία. Νίκησε γιατί ανάγκασε το κεφάλαιο να απαντήσει με μια τεχνολογική αναδιάρθρωση που είχε ως αποτέλεσμα να μειωθεί η ανάγκη για εργασία, επεκτείνοντας όμως το εργοστάσιο σε όλη την κοινωνία, σε όλο τον κόσμο. Αναπτύσσοντας και δυναμώνοντας την γενική διανοητική παραγωγική ικανότητα της ζωντανής εργασίας(την generall intelegt), που τείνει να υπερβεί την διάκριση χειρονακτικής και διανοητικής εργασίας , φέρνοντας την κομμουνιστική απελευθέρωση πιο κοντά. Έχασε γιατί μια ολόκληρη γενιά αγωνιστών έζησε στο σώμα της την καταστολή και την κρατική τρομοκρατία. Γιατί δεν είχε τα φόντα να απαντήσει πολιτικά και όχι στρατιωτικά στην επίθεση του κεφαλαίου.

Το παραπάνω κείμενο του Α. Νεγκρι , ίσως σε κάποιο βαθμό και να απηχεί την ψυχολογία και του σημερινού ευέλικτου κοινωνικού προλετάριου που για να κτυπήσει το σύστημα το αποδομεί. Το αποδομεί, καταστρέφοντας -συμβολικά και πραγματικά- τα εμπορεύματα που του καταστρέφουν την ζωή ή που δεν μπορεί να τα αποκτήσει.

Πόσο όμως αυτή η συμβολική ανάλωση της εμπορευματικής μας κοινωνίας αποτελεί μια διέξοδο; Το ζήτημα δεν είναι να καταδικάσουμε τα φαινόμενα αλλά να τα κατανοήσουμε. Και αφού τα κατανοήσουμε να ερευνήσουμε πως θα υπερβούμε διαλεκτικά αυτή την δύναμη αρνητικότητας, καταστρέφοντας συνολικά την καπιταλιστική κοινωνία, οικοδομώντας μια νέα κοινότητα ελευθερίας και ισότητας.

Εάν στην δεκαετία του 1970 ο προλετάριος ήταν προέκταση του εργοστάσιου, σήμερα είμαστε προέκταση των μηχανισμών του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, που κάθε πεδίο είναι ένας τόπος εκμετάλλευσης και εξόδου. Εάν τότε μπορούσαμε να μιλάμε για μια διέξοδο από την μισθωτή εργασία , τώρα η εκμετάλλευση είναι καθολική και βιοπολιτική. Άρα και η απελευθέρωση δεν μπορεί να έχει ανάλογα χαρακτηριστικά. Καθολικά και βιοπολιτικά και σε αυτή την προοπτική δεν φτάνει η ανάλωση και η καταστροφή. Σε αυτό το στάδιο θέλει να οικοδομείς δυνητικά και πραγματικά ένα άλλο κόσμο από τώρα.

Ένα κομμουνισμό της ελευθερίας, της κοινότητας, της μοναδικότητας. Ένα κομουνισμό που θα οικοδομεί την αντεξουσία του, όχι για να αδειάζει απλώς τον καπιταλισμό, αλλά για να τον αποδομεί συνολικοποιώντας τις κομμουνιστικές συμπεριφορές.

Όπου όλα θα περνάνε – μέσα από επίπονους και αντιφατικούς δρόμους και τρόπους- από την δημοκρατία των μαζών. Όπου κανείς δεν θα αναθέτει σε κάποιον άλλο την πολιτική και παραγωγική του δύναμη. Όπου η χαρά της καταστροφής θα γίνει χαρά για δημιουργία , για έρωτα , για ποίηση και για φιλοσοφία.

Δεν θα νικήσουμε εάν παραμείνουμε οργισμένοι, θα νικήσουμε εάν η οργή μετατραπεί σε ελπίδα. Το πρώτο βήμα έγινε, αφήσαμε την μοναξιά μας και ξαναπήραμε τον δρόμο της φωτιάς. Τώρα η φωτιά ας γίνει πράξη , δράση , όραμα….

Δημήτρης Αργυρός