Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΒΑΡΒΑΡΩΝ

Όπως έστρωσαν ας κοιμηθούν αυτοί που μας κυβερνούν και ας μην κλαίνε με κροκοδείλια δάκρυα για τις καταστροφές που η ίδια η πολιτική τους προκάλεσε. Ποιος αλήθεια πυροδότησε την οργή των νέων , των μεταναστών , των προλεταρίων; Μα η πολιτική των κυβερνήσεων των τελευταίων δεκαετιών. Ποιος «έδωσε» τέτοια εξουσία στην αστυνομία; Πότε δικάστηκε παραδειγματικά αστυνομικός για κατάχρηση εξουσίας ή για τα όπλα που «εκπυρσοκροτούν» και πετυχαίνουν στο ψαχνό;; Ουδέποτε και για λόγους προφανής σε μια κοινωνία που η αστυνομία συνεχίζει να είναι μια εξουσία δίχως έλεγχο. Πόσο μάλλον σήμερα που έχουμε μια πολύμορφη έκρηξη των κοινωνικών αντιθέσεων. Η αστυνομία ήταν και είναι το εργαλείο υπεράσπισης της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων , της ιδιοκτησίας , του κράτους και του νόμου που υπερασπίζεται την εξουσία των αφεντικών.

Ποιος όμως δημιούργησε αυτό το πολύμορφο πλήθος των «απ’ έξω» που δεν βλέπουν καμία ελπίδα να καλυτερέψουν την ζωή τους; Την στιγμή που όλο και ποιο λίγοι, καρπώνονται όλο και πιο πολύ πλούτο. Και οι νοικοκυραίοι ποιόν πρέπει να βλέπουν ως αντίπαλο; Το προλετάριο που αγωνίζεται -με τρόπο μάχιμο και ριζοσπαστικό- για να πάρει λίγο παραπάνω από την «πίτα» που το ίδιο παράγει ή το κράτος που του αποσπά τα λίγα χρήματα που βγάζει;

Μήπως αυτό το κίνημα είναι βαθύτατα αντισυστημικό, καθώς με σοφία αναγνωρίζει ως πέτρα του σκανδάλου τις ίδιες τις δομές του συστήματος και όχι τον ένα ή τον άλλο διαχειριστή; Δίχως όμως να χαρίζεται στις πολιτικές δυνάμεις που διαχειρίζονται αυτό το κολοσύστημα. Μια νέα γενιά προλεταρίων – δίχως τα μετεμφυλιακά σύνδρομα- δεν έχει πραγματικά να χάσει τίποτε και ούτε πιστεύει σε φωστήρες και σωτήρες. Μια νέα προλεταριακή γενιά που μπορεί να μεταμορφωθεί στο επαναστατικό υποκείμενο- αντικείμενο της ιστορικής εξέλιξης, για να θυμηθούμε και κάποιους καταραμένους του 20ού αιώνα.

Οι ισορροπίες και οι συμβιβασμοί της μεταπολίτευσης ανήκουν στο μακρινό παρελθόν. Δυο δεκαετίες νεοφιλελεύθερης οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής έχει φέρει τα πράγματα σε σημείο μηδέν. Το “σύμφωνο της Βάρκιζας” έχει καταρρεύσει, όσο κι θέλει μια αριστερά διαρκώς και εμμέσως να το επικαλείται. Σαστισμένη και φοβισμένη μπροστά στον νέο Δεκέμβρη που μπορεί αυτή την φορά να νικήσει!!!!

Το έχουμε γράψει κι άλλοτε: Υπάρχουν στιγμές “ιστορικών διακλαδώσεων” που οι ενεργές δυνάμεις της κοινωνίας αναγκάζονται να διαλέξουν στρατόπεδο. Σε αυτές τις στιγμές κάποιοι προχωράνε πιο γλήγορα , ετοιμάζοντας το δρόμο για τους πολλούς, που όταν έρχονται δεν μένει τίποτε όρθιο. Όταν η κοινωνία δεν έχει «βάρβαρους» , τότε όλοι μας είμαστε οι «βάρβαροι», που αλλάζουμε με την “μαμή της ιστορίας”, την βια, το ρου των γεγονότων.

Οι σύγχρονοι «βάρβαροι»- στις μέρες του Αλέξη- απέδειξαν πως το μέλλον τους ανήκει , πως ο κόσμος τους ανήκει. Πως δεν μπορούν τα πράγματα να πάνε όπως πήγαιναν έως τώρα. Πως εάν οι ιθύνοντες, η εξουσία , δεν δώσει κάτι ουσιαστικό σε αυτούς τους «βάρβαρους», σύντομα το δημιούργημα τους, ο κόσμος τους , η εξουσία τους , θα καταρρεύσει σαν τραπουλόχαρτο.

Οι Ευρωπαίοι, πρώτοι το ομολόγησαν, τα πράγματα δεν είναι ίδια ύστερα από τον Δεκέμβρη του Αλέξη. Και φοβούνται πως αυτά που ζήσαμε δεν είναι τίποτε μπροστά που έρχονται. Η πρώτη νίκη αυτού του κινήματος ήταν ευρωπαϊκή, ο Σαρκοζί πήρε πίσω το νομοσχέδιο για την εκπαίδευση.

Για την αριστερά και το αντισυστημικό κίνημα που βρέθηκε στο δρόμο δεν μένει πάρα ένας δρόμος. Την “θεϊκή” προλεταριακή βία -δίχως να την μεταλλάξει σε “μυθική βια”- να την μετασχηματίσει σε πρόταγμα θετικής ουτοπίας. Με αυτό τον τρόπο θα βάλει και άλλους κολασμένους στο πανηγύρι της ανατροπής. Ένα πανηγύρι που δεν θα τελειώσει, παρά μόνο όταν μέσα από τα ερείπια και τα αποκαΐδια αυτού του βάρβαρου πολιτισμού, ξεπροβάλλουν τα λουλούδια μιας άνοιξης, που θα αργήσει να τελειώσει.

Δημήτρης Αργυρός