ΚΟΚΚΙΝΗ ΕΥΡΩΠΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ
Στις 7 ΙΟΥΝΗ κάνουμε ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΔΙΕΘΝΟΠΟΙΗΣΗ
Η εποχή του καπιταλισμού συνοδεύετε από την τάση του καπιταλισμού να επεκτείνεται και να ενοποιεί το χώρο του. Αυτό προκαλεί την σύγκρουση των επιμέρους καπιταλίστων που συχνά περνούν την μορφή ανοικτών θερμών συγκρούσεων, αλλά και της ενότητας , συνεργασίας και συμμαχίας. Μια τέτοια ενότητα , συνεργασία και συμμαχία μεταξύ των καπιταλιστών στο ευρωπαϊκό χώρο ήταν η ΕΟΚ και είναι η ΕΕ.
Το σφαγείο του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου έβγαλε το ευρωπαϊκό κεφαλαίο συνολικά αδύνατο απέναντι στον ανταγωνισμό των ΗΠΑ και της ΕΣΣΔ. Αδύνατο να αντιμετωπίσει ένα εργατικό κίνημα που διεκδικούσε μερίδιο στο πλούτο που παρήγαγε, αδύνατο να αντιμετωπίσει τους λαούς των αποικιών που διεκδικούσαν την χειραφέτηση τους.
Αυτή η αδυναμία του ευρωπαϊκού κεφαλαίου το ανάγκασε να ενδυναμώσει τις τάσεις πολιτικής και οικονομικής συνεργασίας και να οδηγηθεί σε μια ενοποίηση του ευρωπαϊκού χώρου , στην ΕΟΚ πρώτα και στην ΕΕ πολύ αργότερα.
Με στόχο να θωρακιστεί απέναντι στους εξωτερικούς αντιπάλους του. Τις ΗΠΑ, την ΕΣΣΔ και την Ιαπωνία μέχρι το 1989 και τις ΗΠΑ, την Ρωσία , την Ινδία και την Κίνα τώρα. Να θωρακιστεί απέναντι στην ευρωπαϊκή εργατική τάξη, που μέχρι την δεκαετία του 1980 είχε συνάψει μαζί της μια τακτική συμμαχία στα πλαίσια του κράτους πρόνοιας.
Ενώ σήμερα προχωρά σε μια κατά μέτωπο επίθεση στα δικαιώματα των ευρωπαίων εργαζόμενων, όπως προχωρά και σε μια επίθεση ενάντια στα δικαιώματα των εκατομμυρίων κολασμένων που ζητάνε μερίδιο στο ευρωπαϊκό όνειρο.
Καταργώντας θεμελιώδη εργατικά και λαϊκά δικαιώματα που πάνω τους στηρίχτηκε για δεκαετίες το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα και η Ευρωπαϊκή συνοχή. Ενισχύοντας τις τάσεις συγκρούσεις μεταξύ των Ευρωπαίων και των μεταναστών, που στην Ιταλία παίρνει την μορφή ενός «ligth» φασισμού. Διασπώντας περαιτέρω την ταξική ενότητα των προλεταρίων.
Ισχυροποιώντας τους μηχανισμούς καταστολής. Μετατρέποντας την αστική δημοκρατία, σε ένα «νεκρό γράμμα» θεσμών, που «απαγορεύει» κάθε λαϊκή κινητοποίηση. Κινητοποιήσεις που σε συνθήκες συστημικής κρίσης φαντάζουν μια επικίνδυνη εξέλιξη για τις Ευρωπαϊκές καπιταλιστικές Ελίτ.
Ακολουθώντας κατά γράμμα την πολιτική των ΗΠΑ στο πόλεμο κατά των φτωχών , των καταπιεσμένων του τρίτου κόσμου. Ακολουθώντας κατά γράμμα τις ΗΠΑ σε αυτό που ονομάστηκε «πόλεμος κατά τη τρομοκρατίας». Ανοίγοντας το δρόμο για ένα νέο παγκόσμιο πόλεμο για ένα νέο ιμπεριαλιστικό μοίρασμα του κόσμου.
Η δημιουργία της ΕΕ δεν συνεπάγεται το τέλος των ανταγωνισμών ανάμεσα στους Ευρωπαϊκούς καπιταλιστές. Απεναντίας είναι συχνές και έντονες οι συγκρούσεις ανάμεσα στα ευρωπαϊκά κέντρα, περιοχές και κράτη. Ούτε συνεπάγεται την πλήρη και δίχως αντιφάσεις οικονομική – πολιτική ενοποίηση της ΕΕ. Απεναντίας διευρύνεται η οικονομική ανισομέρεια μεταξύ Βορρά– Νότου, όσο και Δύσης και μετα«σοσιαλιστικής» Ανατολής.
Αυτό με την σειρά του δεν συνεπάγεται πως οι αστικές τάξεις των Ευρωπαϊκών χώρων που είναι χαμηλότερα στο ευρωπαϊκό καταμερισμό εργασίας , όπως η Ελλάδα δεν βγαίνουν κερδισμένες από την πολιτική που προωθεί η ΕΕ και εφαρμόζουν οι εθνικές κυβερνήσεις. Το ακριβώς αντίθετο θα λέγαμε συμβαίνει, καθώς ισχυροποιούνται στο πόλεμο κατά των εργαζομένων και των δικαιωμάτων τους, και απέναντι σε κεφάλαια που είναι εκτός ΕΕ.
Από την άλλη πλευρά η δημιουργία του ενιαίου χώρου της ΕΕ δημιουργεί τις δυνατότητες να συναντηθούν αγωνιστικά και ταξικά οι Ευρωπαίοι εργαζόμενοι. Να συναντηθούν οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που δεν συμβιβάζονται με αυτή την Ευρώπη των μονοπωλίων, των πολυεθνικών. Την ΕΕ της φτώχιας, της εκμετάλλευσης, της καταστροφής της μικρομεσαίας αγροτιάς του Νότου, της καπιταλιστικής παρακμής και της πολιτιστικής ισοπέδωσης και εμπορευματοποίησης.
Για αυτό το λόγο η απάντηση της αριστεράς και των εργαζόμενων δεν μπορεί να ταυτίζεται με εθνικιστικές αντιλήψεις που εναντιώνονται στην ΕΕ, υπερασπιζόμενοι το εθνικό καπιταλιστικό κράτος.
Ούτε από την άλλη όμως στο όνομα ενός– στην βάση του –αστικού κοσμοπολιτισμού - πρέπει να υπερασπίζονται την λυκοφιλία των ευρωπαίων καπιταλίστων. Να υπερασπίζονται την ΕΕ και την προοπτική ενός Ευρωπαϊκού υπερκράτους- φρούριο απέναντι στους μετανάστες , φυλακή των δικαιωμάτων και των λαϊκών αναγκών. Βάζοντας ως στόχο να αποκτήσει «δημοκρατικά» ρούχα η «ευρωπαϊκή λυκοφιλία».
Μια συνεπή διεθνιστική εργατική επαναστατική γραμμή θα πρέπει να αγωνίζεται για την καταστροφή της ΕΕ , για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος σε εθνική και διεθνική βάση.
Για την οικοδόμηση μιας σοσιαλιστικής- αντικαπιταλιστικής Ελλάδας- Βαλκανίων και Ευρώπης. Στην κατεύθυνση μιας παγκόσμιας κομμουνιστικής χειραφετημένης κοινωνίας.
Αυτό προϋποθέτει μια ενωμένη επαναστατική, δημοκρατική και κομμουνιστική αριστερά. Προϋποθέτει μια ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. στις ευρωεκλογές και στους αγώνες!!!!!
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΔΙΕΘΝΟΠΟΙΗΣΗ
Η εποχή του καπιταλισμού συνοδεύετε από την τάση του καπιταλισμού να επεκτείνεται και να ενοποιεί το χώρο του. Αυτό προκαλεί την σύγκρουση των επιμέρους καπιταλίστων που συχνά περνούν την μορφή ανοικτών θερμών συγκρούσεων, αλλά και της ενότητας , συνεργασίας και συμμαχίας. Μια τέτοια ενότητα , συνεργασία και συμμαχία μεταξύ των καπιταλιστών στο ευρωπαϊκό χώρο ήταν η ΕΟΚ και είναι η ΕΕ.
Το σφαγείο του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου έβγαλε το ευρωπαϊκό κεφαλαίο συνολικά αδύνατο απέναντι στον ανταγωνισμό των ΗΠΑ και της ΕΣΣΔ. Αδύνατο να αντιμετωπίσει ένα εργατικό κίνημα που διεκδικούσε μερίδιο στο πλούτο που παρήγαγε, αδύνατο να αντιμετωπίσει τους λαούς των αποικιών που διεκδικούσαν την χειραφέτηση τους.
Αυτή η αδυναμία του ευρωπαϊκού κεφαλαίου το ανάγκασε να ενδυναμώσει τις τάσεις πολιτικής και οικονομικής συνεργασίας και να οδηγηθεί σε μια ενοποίηση του ευρωπαϊκού χώρου , στην ΕΟΚ πρώτα και στην ΕΕ πολύ αργότερα.
Με στόχο να θωρακιστεί απέναντι στους εξωτερικούς αντιπάλους του. Τις ΗΠΑ, την ΕΣΣΔ και την Ιαπωνία μέχρι το 1989 και τις ΗΠΑ, την Ρωσία , την Ινδία και την Κίνα τώρα. Να θωρακιστεί απέναντι στην ευρωπαϊκή εργατική τάξη, που μέχρι την δεκαετία του 1980 είχε συνάψει μαζί της μια τακτική συμμαχία στα πλαίσια του κράτους πρόνοιας.
Ενώ σήμερα προχωρά σε μια κατά μέτωπο επίθεση στα δικαιώματα των ευρωπαίων εργαζόμενων, όπως προχωρά και σε μια επίθεση ενάντια στα δικαιώματα των εκατομμυρίων κολασμένων που ζητάνε μερίδιο στο ευρωπαϊκό όνειρο.
Καταργώντας θεμελιώδη εργατικά και λαϊκά δικαιώματα που πάνω τους στηρίχτηκε για δεκαετίες το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα και η Ευρωπαϊκή συνοχή. Ενισχύοντας τις τάσεις συγκρούσεις μεταξύ των Ευρωπαίων και των μεταναστών, που στην Ιταλία παίρνει την μορφή ενός «ligth» φασισμού. Διασπώντας περαιτέρω την ταξική ενότητα των προλεταρίων.
Ισχυροποιώντας τους μηχανισμούς καταστολής. Μετατρέποντας την αστική δημοκρατία, σε ένα «νεκρό γράμμα» θεσμών, που «απαγορεύει» κάθε λαϊκή κινητοποίηση. Κινητοποιήσεις που σε συνθήκες συστημικής κρίσης φαντάζουν μια επικίνδυνη εξέλιξη για τις Ευρωπαϊκές καπιταλιστικές Ελίτ.
Ακολουθώντας κατά γράμμα την πολιτική των ΗΠΑ στο πόλεμο κατά των φτωχών , των καταπιεσμένων του τρίτου κόσμου. Ακολουθώντας κατά γράμμα τις ΗΠΑ σε αυτό που ονομάστηκε «πόλεμος κατά τη τρομοκρατίας». Ανοίγοντας το δρόμο για ένα νέο παγκόσμιο πόλεμο για ένα νέο ιμπεριαλιστικό μοίρασμα του κόσμου.
Η δημιουργία της ΕΕ δεν συνεπάγεται το τέλος των ανταγωνισμών ανάμεσα στους Ευρωπαϊκούς καπιταλιστές. Απεναντίας είναι συχνές και έντονες οι συγκρούσεις ανάμεσα στα ευρωπαϊκά κέντρα, περιοχές και κράτη. Ούτε συνεπάγεται την πλήρη και δίχως αντιφάσεις οικονομική – πολιτική ενοποίηση της ΕΕ. Απεναντίας διευρύνεται η οικονομική ανισομέρεια μεταξύ Βορρά– Νότου, όσο και Δύσης και μετα«σοσιαλιστικής» Ανατολής.
Αυτό με την σειρά του δεν συνεπάγεται πως οι αστικές τάξεις των Ευρωπαϊκών χώρων που είναι χαμηλότερα στο ευρωπαϊκό καταμερισμό εργασίας , όπως η Ελλάδα δεν βγαίνουν κερδισμένες από την πολιτική που προωθεί η ΕΕ και εφαρμόζουν οι εθνικές κυβερνήσεις. Το ακριβώς αντίθετο θα λέγαμε συμβαίνει, καθώς ισχυροποιούνται στο πόλεμο κατά των εργαζομένων και των δικαιωμάτων τους, και απέναντι σε κεφάλαια που είναι εκτός ΕΕ.
Από την άλλη πλευρά η δημιουργία του ενιαίου χώρου της ΕΕ δημιουργεί τις δυνατότητες να συναντηθούν αγωνιστικά και ταξικά οι Ευρωπαίοι εργαζόμενοι. Να συναντηθούν οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που δεν συμβιβάζονται με αυτή την Ευρώπη των μονοπωλίων, των πολυεθνικών. Την ΕΕ της φτώχιας, της εκμετάλλευσης, της καταστροφής της μικρομεσαίας αγροτιάς του Νότου, της καπιταλιστικής παρακμής και της πολιτιστικής ισοπέδωσης και εμπορευματοποίησης.
Για αυτό το λόγο η απάντηση της αριστεράς και των εργαζόμενων δεν μπορεί να ταυτίζεται με εθνικιστικές αντιλήψεις που εναντιώνονται στην ΕΕ, υπερασπιζόμενοι το εθνικό καπιταλιστικό κράτος.
Ούτε από την άλλη όμως στο όνομα ενός– στην βάση του –αστικού κοσμοπολιτισμού - πρέπει να υπερασπίζονται την λυκοφιλία των ευρωπαίων καπιταλίστων. Να υπερασπίζονται την ΕΕ και την προοπτική ενός Ευρωπαϊκού υπερκράτους- φρούριο απέναντι στους μετανάστες , φυλακή των δικαιωμάτων και των λαϊκών αναγκών. Βάζοντας ως στόχο να αποκτήσει «δημοκρατικά» ρούχα η «ευρωπαϊκή λυκοφιλία».
Μια συνεπή διεθνιστική εργατική επαναστατική γραμμή θα πρέπει να αγωνίζεται για την καταστροφή της ΕΕ , για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος σε εθνική και διεθνική βάση.
Για την οικοδόμηση μιας σοσιαλιστικής- αντικαπιταλιστικής Ελλάδας- Βαλκανίων και Ευρώπης. Στην κατεύθυνση μιας παγκόσμιας κομμουνιστικής χειραφετημένης κοινωνίας.
Αυτό προϋποθέτει μια ενωμένη επαναστατική, δημοκρατική και κομμουνιστική αριστερά. Προϋποθέτει μια ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. στις ευρωεκλογές και στους αγώνες!!!!!
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου