ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ , Η ΕΛΠΙΔΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΝΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Οι Ευρωεκλογές ήρθαν, πέρασαν και αφήνουν πίσω τους περισσότερα ερωτηματικά απ’ ότι είχε αναδείξει η προεκλογική περίοδο. Αδυνατώντας να αναδείξουν αυτή την πολιτική δύναμη που θα δώσει συγκροτημένη απάντηση στα καθημερινά λαϊκά προβλήματα Απεναντίας από τις εκλογές βγήκαν δυναμωμένες πολιτικές δυνάμεις που μεγιστοποιούν τα προβλήματα , συγκροτώντας μια συντηρητική απάντηση στην κρίση. Ένα φαινόμενο που δεν το ζήσαμε μόνο στα εν Ελλάδι, αλλά και σε όλη την Ευρώπη , όπου η κεντροαριστερά υποχώρησε , η κεντροδεξιά ηγεμόνευσε και η ακροδεξιά αυξήθηκε. Από αυτή την άποψη οι εκλογές στην Ελλάδα έβγαλαν τα καλύτερα αποτελέσματα για τον αριστερό και λαϊκό πόλο σε όλη την Ευρώπη!!!!
Τα συγκεκριμένα αποτελέσματα αποτελούν αντανάκλαση μιας ιστορικής φάσης που οι «πάνω»δεν μπορούν να κυβερνήσουν όπως πριν και οι «κάτω» δεν μπορούν να κυβερνηθούν όπως τα πριν. Ενώ κραυγαλέα και εκνευριστική είναι η απουσία για μια πολιτική αντιπρόταση που θα βλέπει πέρα αυτό που ζούμε!!!!

ΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΣΕ ΠΑΡΑΚΜΗ

Η κοινωνία του θεάματος και του εμπορευματικού ολοκληρωτισμού αποδομεί το κομματικό σύστημα ως το κυρίαρχο πεδίο της πολιτικής διαμεσολάβησης. Τα κόμματα δεν μπορούν να παίξουν αυτό το κυρίαρχο και αυτονομημένο ρόλο που έπαιζαν μια προηγούμενη περίοδο. Όπως αποδομεί σε ένα διαφορετικό επίπεδο και τα συνδικάτα , ως μορφές διαμεσολάβησης των εργατικών συμφερόντων. .
Το κυρίαρχο μπλοκ εξουσίας που κινείται σε ένα διακομματικό και διαπαραταξιακό επίπεδο, ηγεμονεύετε από αστικά –καπιταλιστικά συμφέροντα που υπερβαίνουν τις επιμέρους ψευδοκομματικές διαφοροποιήσεις. Οικοδομώντας συμμαχίες και καρτέλ που τέμνουν οριζόντια το κομματικό σύστημα, καθορίζοντας και επικαθορίζοντας το ρου των εξελίξεων. Τα κομματικά επιτελεία ακολουθούν τις εξελίξεις , προσπαθώντας να πλασαριστούν στα χιτ των ΜΜΕ, που θα τους εξασφαλίσουν την αναγκαία δημοσιότητα.
Η κεντροδεξιά και η κεντροαριστερά αδυνατούν να εμπνεύσουν τον κόσμο της εργασίας, της κουλτούρας, της νεολαίας. Αδυνατούν να ενσωματώσουν τις λαϊκές τάξεις σε ένα μακροπρόθεσμο σχέδιο αναπαραγωγής του υπάρχοντος συστήματος. Η ΝΔ στο όνομα της σωστής διοίκησης. θάβεται κάτω από τα σκάνδαλα και το ΠΑΣΟΚ ψιθυρίζει κάτι ακατανόητα περί «πράσινης ανάπτυξης» και αναδιανομής του πλούτου , δίχως να καταφέρει να τα μετατρέψει σε συγκεκριμένη πολιτική πρόταση εξουσίας που θα κινηθεί έστω και σε μια light αριστερή διαχειριστική εκδοχή. Όλα γίνονται για τα περίφημα μεσοστρώματα, που όμως στριμώχνονται όλο και πιο πολύ από την οικονομική κρίση.
Η συστημική αδυναμία δεν συνεπάγεται πως το σύστημα κινδυνεύει από ένα εξωγενή παράγοντα που θα εμπνεύσει και θα οργανώσει την λαϊκή οργή. Απεναντίας όλα φαίνονται να κυλούν καλά για τις δυνάμεις που βολεύονται από αυτή την πραγματικότητα. Που βολεύονται από την ακηδία της αποχής, την δυστοπία της ακροδεξιάς και την ξενερωσιά της αριστεράς.

ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΑΠΟΧΗΣ

Περίσσιο μελάνι χύθηκε και τηλεοπτικός χρόνος σπαταλήθηκε για να εξηγηθεί το φαινόμενο της αποχής σε Ελλάδα και εξωτερικό. Αλλά μόνο αν αναλύσεις το συνολικό πλέγμα των πολιτικών σχέσεων της αστικής δημοκρατίας σε αυτή την μετανεωτερική φάση της, μπορείς να οδηγηθείς σε κάποια συμπεράσματα.
Ζούμε σε μια μετα-δημοκρατία , σε ένα μόνιμο «καθεστώς εξαίρεσης», σε ένα καθεστώς «έκτακτης ανάγκης» που η έννοια του πολίτη έχει μεταλλαχτεί στην έννοια το υπηκόου-ιδιώτη. Με τους θεσμούς της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας να παίζουν ένα τυπικό ρόλο νομιμοποίησης των αποφάσεων της οικονομικής –πολιτικής εξουσίας. Ο πολίτης , ο εργαζόμενος πολίτης, που συμμετέχει στα κοινά, έχει εξοριστεί στο πεδίο του φαντασιακού γίγνεσθαι με διαμεσολαβητή τα πανταχού παρόντα και κυρίαρχα ΜΜΕ. Ενώ η συμμετοχή σε συλλογικότητες που συγκρούονται με μικρά ή μεγάλα συμφέροντα ταυτίζεται με γραφικότητες ή στριμώχνεται στα όρια της καθορισμένης κάθε φορά αστικής νομιμότητας. Τα παραδείγματα άπειρα και στην περιοχή μας με κυρίαρχο παράδειγμα αυτό του αγώνα για την διάσωση των «ελεύθερων χώρων» με την επιτροπή αγώνα πολιτών και την μάχη για την διάσωση του «Ξενία» και την πλατεία.
Στον ολοκληρωτικό καπιταλισμό δεν χωράει πολύ δημοκρατία και πολιτική συνειδητοποίηση και δράση. Στον ολοκληρωτικό καπιταλισμό χωράει μόνο συμμετοχή- ανάλωση στο κυρίαρχο εμπόρευμα της πολιτικής αγοράς.
Ε λοιπόν ας μην οδύρονται οι πολιτικοί ταγοί του συστήματος για την «απόρριψη» του πολιτικού εμπορεύματος μέσω της αποχής. Κανείς δεν τους πιστεύει πως το κάνουν στα αλήθεια. Η μετα-δημοκρατία τους, θέλει ιδιώτες μετα-πολίτες και αυτό δημιούργησαν.
Εξάλλου η συγκεκριμένη «απόρριψη» του πολιτικού εμπορεύματος δια της «παραλίας», και του «φραπέ» αποτελεί την πιο φανερή επιβίωση και επιβεβαίωση των πλέον συστημικών χαρακτηριστικών της ύστερης μετα-δημοκρατίας τους. Για αυτό άλλωστε κατά βάθος επιχαίρουν που το «πλήθος», αντί να τους μαυρίσει, προτίμησε να πάει για μαύρισμα. Και από την δική του πλευρά το «πλήθος» είχε και τα δίκαια» του˙ δεν χάνεις έτσι ένα τριήμερο , σε μια εποχή που ο χρόνος είναι χρήμα και ο ελεύθερος χρόνος- ο πραγματικός πλούτος κατά κάποιους- λιγοστός και στην πραγματικότητα ανύπαρκτος.


Ο ΛΑ.Ο.Σ ΤΩΝ ΠΙΟ « ΜΑΥΡΩΝ» ΑΠΑΝΤΗΣΕΩΝ

Η δήλωση του Γ. Καρατζαφέρη για τους μετανάστες «τους καλοδεχτήκαμε και τους συμπεριφερόμαστε με τον καλύτερο τρόπο, εάν δεν τους αρέσει οι πόρτες είναι ανοιχτές», συγκίνησε τις ψυχές των μετα-πολιτών. Και η αλήθεια είναι πως υπάρχουν τα υλικά πεδία να βρουν έδαφος να εκκολαφτούν οι συγκεκριμένες «μαυροφιδίσιες» δηλώσεις και αντιλήψεις. Η εποχή που οι μετανάστες ήταν η καύσιμη ύλη μιας οικονομικής ανάπτυξης που λόγω των χαμηλών μεροκάματων, έβγαζαν λάδι και τα μικροαστικά μεσοστρώματα έχει περάσει.
Ζούμε μια βαθιά οικονομική και συστημική κρίση και πάντα σε τέτοιες ιστορικές στιγμές οι μετανάστες αποτελούσαν το εύκολο στόχο για τις «πληγές του Φαραώ». Και πάντα σε τέτοιες στιγμές ο λόγος της ακροδεξιάς φαντάζει ευκολοκατανοήτος και ευκολοχώνευτος Μηδενική ανοχή, στρατόπεδα συγκέντρωσης, και πνίξιμο στο Αιγαίο, άντε στα «μπουρδέλα» για τις «όμορφες» σάρκες που μπορούν να παράγουν βιοπολιτική υπεραξία.
Μια κοινωνία σε παρακμή και ένα σύστημα «έκτακτης ανάγκης» συμπεριφέρεται απάνθρωπα στο πάτο των κολασμένων, για να οικοδομήσει πειθαρχικές δομές για αυτούς που δεν αποτελούν την εξαίρεση του, αλλά την βάση της αναπαραγωγή του.
Πουθενά λόγος για το γεγονός πως τα μεταναστευτικά ρεύματα των κολασμένων είναι η απόρροια μιας παγκόσμιας ιμπεριαλιστικής πολιτικής που τους μετατρέπει σε ξένους στο τόπο τους και εδώ.
Πουθενά λόγος πως η ακροδεξιά, όπως άλλωστε και η κεντροδεξιά και η κεντροαριστερά, στηρίζει αυτή την ιμπεριαλιστική πολιτική που μερίδιο ευθύνης φέρνει και η ελληνική άρχουσα τάξη, συμμετέχοντας , έστω και σε κατώτερη βαθμίδα, στις ιμπεριαλιστικές κλοπές. Που μετατρέπεται σε πρωταγωνιστικό ρόλο στα Βαλκάνια για το Ελληνικό κεφάλαιο.
Η πολιτική της ακροδεξιάς διαμορφώνει την ατζέντα για μια αντιδραστική απάντηση στην οικονομική και συστημική κρίση. Μια ατζέντα βαρβαρότητας για την μεγάλη πλειοψηφία του Ελληνικού λαού, των εργαζομένων , της νεολαίας και των μεταναστών.

Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΜΙΑΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗΣ

Οι Ευρωεκλογές απέδειξαν την αδυναμία της αριστεράς να δώσει απαντήσεις. Απαντήσεις ρεαλιστικές και ταυτόχρονα ανατρεπτικές και συγκρουσιακές. Απαντήσεις που δεν θα βλέπουν απλώς σε ένα «μετά», αλλά σε ένα «τώρα» διαφορετικό, ελπιδοφόρο, ανανεωτικό, δημοκρατικό, αντικαπιταλιστικό, ρωμαλέο και γιατί όχι επαναστατικό και κατά συνέπεια κομμουνιστικό.
Που θα βάζει φρένο στον μανιακό, απάνθρωπο, καταστροφικό και σκοταδιστικό καπιταλιστικό πολιτισμό. Στοχεύοντας σε ένα νέο ανατρεπτικό και επαναστατικό πολιτισμό που θα οδηγήσει στην κοινωνικοποίηση της γνώσης, της εργασίας, του πλούτου, της επιστήμης. Που θα οδηγήσει, όχι σε μια κοινωνία αγγέλων, αλλά σε μια κοινωνία που η εξουσία θα διασπείρεται σε όλο το «πλήθος», μέσω μορφών συμμετοχικής , άμεσης δημοκρατίας.
Σε μια κοινωνία ισο-ελευθερίας και κοινωνικής δικαιοσύνης. Σε μια κοινωνία ελεύθερων συνεταιρισμένων παραγωγών και ολοκληρωμένων προσωπικοτήτων.
Η κρίση της αστικής δημοκρατίας, η μετα-δημοκρατία που οικοδομεί μετα-πολιτικές αλλοτριωμένες προσωπικότητες «ιδιωτών», δεν απαντιέται με την παλαιά αριστερά των ηρωικών κομουνιστικών αγώνων του 20ού αιώνα. Ούτε με την αριστερά που ξαναεφευρίσκει τον διαφωτισμό , θέλοντας να επιστρέψει σε ένα επίσης μυθικό παρελθόν αστικής δημοκρατίας και κοινωνικού κράτους.
Απαντιέται με μια νέα αριστερά που αγωνίζεται να ενώσει την εργατική τάξη και τους καταπιεσμένους όπου γης. Μια αριστερά που στον αγώνα και στο κίνημα θα ενώνει τα πολύμορφα κομμάτια της , με βάση τις λαϊκές και εργατικές ανάγκες.
Μια αριστερά της λαϊκής εργατικής αντίστασης, της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής προοπτικής, της άμεσης εργατικής δημοκρατίας , της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης / προοπτικής/ απελευθέρωσης.
Υπάρχει μια τέτοια αριστερά; Η απάντηση δεν είναι εύκολη. Μια απάντηση που προσεγγίζει την πραγματικότητα είναι πως ψήγματα αυτής της αριστεράς με αντιφάσεις υπάρχει σε κάθε αριστερή δύναμη και συνιστώσα.
Μόνο που αυτή η αριστερά πρέπει να δυναμώσει και να ηγεμονεύσει. Ετσι μόνο θα ενισχυθεί η τάσης της ανατροπής και της χειραφέτησης επί της τάσης της χειραγώγησης και της υποταγής.

ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΕΝΤΟΣ ΜΑΣ

Ο Γ. Παπανδρέου είχε δίκαιο, έστω και εάν ο ίδιος δεν δίνει τις αναγκαίες και σωστές απαντήσεις. Ο Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα σε περιόδους κρίσης , ξαναμπαίνει πιο επιτακτικά από ποτέ. Δεν υπάρχει βεβαιότητα πως ο σοσιαλισμός , μια άλλη πιο δίκαιη κοινωνική συγκρότηση, θα νικήσει επί μιας βαρβαρότητας που βάζει σε κίνδυνο τον άνθρωπο και την φύση.
Μπορεί όντως η βαρβαρότητα να προκαλέσει την καταστροφή του πολιτισμού , όπως τον ζήσαμε και την δημιουργία μιας καπιταλιστικής ή μετα-καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Ενός καπιταλιστικού ή μετα-καπιταλιστικού μεσαίωνα και όχι μιας νέας μετα-καπιταλιστικής , απελευθερωτικής αναγέννησης.
Υφίσταται όμως οι δυνατότητες να ξεμπερδέψουμε μια και καλή με κάθε μορφή βαρβαρότητας….Ας δουλέψουμε με μεθοδικό τρόπο για να δυναμώσουμε τις δυνατότητες εξόδου από την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Ας δώσουμε μια ευκαιρία στην ελπίδα!!!!

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΑΡΓΥΡΟΣ
Μέλος της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ
www.argiros.net