Που άραγε πετάχτηκαν οι Ναΐτες;

…στο Ιόνιο…

Ως «κομισάριος» χωρίς πατρίδα- άτιμε καπιταλισμέ τι μου ‘κάνες, και στα δικά σου τώρα- άραξα στην «ντάτσα» μου στα Σύβοτα- όχι δεν είναι από τα αυθαίρετα που «τσίμπησε» τελευταία η ευνοούμενη(ουάου) πολιτεία μας- πίνοντας καφέ με κάτι Ναΐτες που ξέφυγαν από ένα βιβλίο.

Πίσω μου, κάποιος που γεννήθηκε 2011 χρόνια πριν, τραβούσε το σταυρό του μαρτυρίου- το κάνει κάθε χρόνο τη Άνοιξη- για να λυτρωθεί τρεις μέρες αργότερα, επιστρέφοντας στο ουρανό μαζί με το αστρικό ανθρώπινο σώμα μας, τον πατήσαμε πάλι καταγής τον θάνατο και φέτος…

Μπροστά μου η θάλασσα, μια ήρεμη, γαλήνια θάλασσα, κρύα για να την γευτείς, ζεστή για να την απολαύσεις και ο ήλιος υπέρλαμπρος να θυσιάζεται κάθε απόγευμα- βυθιζόμενος στα νερά του Ιουνίου- για να μπορούμε να γευόμαστε το φως την ημέρας. Η αιώνια διαμάχη του φωτός με το σκότος, της ζωής με το θάνατο, του όντος με το μη-ον, και οι Ναΐτες μου να μιλάνε συνεχώς…

Το μυστικό των Ναϊτών

Για τον Ναό, το μυστικό του και τα μυστικά τους. Το πώς συναντήθηκαν με τον άλλο διαστρικό φίλο μου τον Χασάν ι Σαμπάχ και τους Ισμαηλίτες συντρόφους του, τους αποκαλούμενους και ασσασινούς, από το χασίσι που πίνανε για να βρίσκουν τον θεό τους, που τους προέτρεπε να καθαρίζουν με μαχαίρι τα «καθάρματα» της εποχής τους.

Μου είπαν τι εννοούσε ο φίλος ο Χασάνης όταν έλεγε «τίποτε δεν είναι αλήθεια, όλα επιτρέπονται», άρα όλα είναι δυνατά., ακόμη και τα πιο τρέλα όνειρα μας…Δεν σας το λέω, δεν αποκαλύπτω τα μυστικά τους, ανοίξτε και κάνα βιβλίο, στην χάρτινη ή στην ηλεκτρονική του μορφή να μάθετε και σεις…

Μου είπαν πως το μυστικό που κουβαλούσαν έφερε τα πάνω κάτω στην εποχή τους. Το κυνήγι που έφαγαν απίστευτο, έγιναν τα μιάσματα της εποχής τους, οι στρατιές του εωσφόρου- αυτού που φέρνει το φως στην αυγή και κολάζει τους ανθρώπους- που έπρεπε να καταστραφούν. Έκτος των άλλων και για να περάσει και το χρυσάφι που διακινούσαν στα χέρια των διωκτών τους. Στα χέρια των βασιλιάδων και των Πατέρων της Δυτικής Εκκλησίας, μεγάλη η χάρη των πρωτείων τους. Το αποτέλεσμα λίγο πολύ γνωστό και για τα δεδομένα της εποχής και λογικό. Το μαχαίρι καθάρισε την «ντροπή» της Δυτικής Χριστιανοσύνης και η έννομη τάξη επιβλήθηκε και πάλι.

Μα με τους Ναΐτες και το μυστικό του; δεν ξεμπερδεύεις και εύκολα. Μαθαίνοντας από τα λάθη τους , κρατώντας κρυφά το μυστικό τους, κατανοώντας την ρήση του Παύλου:«τα μαργαριτάρια δεν είναι για τους χοίρους», απέβαλαν την εγκόσμια ύπαρξη τους. Μεταμορφώθηκαν σε ιδεες και βιβλία, σε πολλές ιδεες και πολλά βιβλία. Και από τότε ταξιδεύουν και περιπλανιόνται διαρκώς, προκαλώντας την ταραχή απο που και αν περνάνε. Διάφοροι αναγνώρισαν προβολές τους σε όλα τα μεγάλα επαναστατικά γεγονότα, δεν είμαι σίγουρος, μπορεί και να συνέβη. Για όλα τους έχω ικανούς αυτούς περιπλανώμενους «πλανήτες».

Η φώτιση που άφησε ένα βιβλίο πίσω της

Μια τέτοια προβολή πέρασε και από την περιοχή μας. Μύρισε οικείο περιβάλλον στην πόλη του μετα-Ναΐτη Δερβίση Μπεκτασή και μπεχατσή Αλί απο το Τεπελένι. Άραξε δίπλα στον Αι Γιώργη, χαιρέτησε το άγιο πνεύμα του, στην πλατεία Πάργης και κατά της 10.30 το πρωί ήπιε το εσπρεσάκι του στο γνωστό καφέ δίπλα στην Εκκλησία του πολιούχου της πόλης.

Εκεί σπάζοντας προφανώς πλάκα μπήκε στο μυαλό του δημοσιογράφου της πόλης Γιώργου Τσαντίκου, φίλου και συντρόφου. Το ξύπνημα ήταν συγκλονιστικό, σαν θεια φώτιση, το μυστικό αποκαλύφτηκε εντός του, το φως τον έκαψε και ο φίλος μου το έκανε βιβλίο.

Μόνο που οι Ναΐτες- όπως ήταν φυσικό δεν θα μπορούσαν να στριμωχτούν εκεί μέσα , ούτε καν στην ελεύθερη και δωρεάν πλατφόρμα στην e-book μορφή του και πετάχτηκαν δίπλα- τρόπος του λέγειν– μας την έκαναν για άλλου- περαστικοί τα ήπιαμε μαζί.

Το βιβλίο του Γιώργου Τσαντίκου έτσι ονομάστηκε «Οι Ναΐτες πετάχτηκαν δίπλα» και εκδόθηκε από τις Βορειοδυτικές εκδόσεις πριν από δυο βδομάδες. Το πνεύμα τους όμως παραμένει παρόν σε κάθε μια από τις 9 όμορφες, παράξενες, ερωτικές, ανατρεπτικές και απίστευτα έξυπνες ιστορίες. Αλλάζοντας, μεταμορφώνοντας τις ζωές των ηρώων του βιβλίου. Είτε μιλάμε για το κολαούζο που μεταμορφώνεται σε Τίμοθι Λήρι, χάρη σε ένα κουλουράκι, μα τι κουλουράκι όμως. Για μια συγγραφική ιδέα που αναδύθηκε από την καταστροφή ενός γάμου, άρε μεγάλε Μπακούνιν είχες δίκαιο όταν έλεγες η «χαρά της καταστροφής είναι χαρά δημιουργική». Τον μισάνθρωπο που ο έρωτας τον έκανε Πλωτίνο. Μια περιούσια που έγινε ντεκόρ στο τοίχο. Κάτι αποκαλύψεις από το υπερπέραν, αναζητώντας την ασφάλεια στις ομορφιές της καλής ενός διοικητή, που οδηγεί στην επιστροφή την αυθεντικότητα του δρόμου…

Καλά αυτοί την έκαναν, εμείς πότε;;;

Δική μου επιστροφή στην κανονικότητα, σε μια κανονικότητα που δεν έχει αφήσει τίποτε όρθιο. Αποχαιρετώ τους ήρωες του φίλου και συντρόφου μου, μου κράτησαν καλή συντροφιά στην «ντάτσα» μου. Αποχαιρετώ τους Ναΐτες, που ξαναμπάρκαραν για αλλού. Δεν μου παν, ίσως κάποιο μήνυμα να μου έρθει με κάνα βιβλίο ή με κάνα εμαιλ.

Ναι έμαθαν να χρησιμοποιούν και εμαιλ, έχουν αφήσει τα σπαθιά και έχουν πιάσει τα λαπτοπάκια με τα λινουξάκια. Έχουν και γνώσεις χάκερ, διασπείροντας ιούς εδώ και εκεί, πουλώντας στην συνεχεία τις υπηρεσίες τους, στις «υπηρεσίες» ή χαρίζοντας τες στους κυβερνοπειρατές. Πάντα μοντέρνοι, πάντα διαχρονικοί, τι νόμιζες, μεσαίωνα ζούμε, τους πάει η εποχή…

«Δωδώνη», εξω από τις πύλες που φυλάσσονται από γκρουπάδες- οι «μοντέρνοι καιροί» θέλουν τους γκρουπάδες τους- αγρότες, εργάτες, φοιτητές. Μέσα απο την πύλη, η εργατική κυψέλη που μετατρέπει την πρώτη ύλη σε γάλα, φέτα, γιαούρτι. Λίγες εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά κάποιοι απεργάζονται το μέλλον της….Και εγώ δεν ξέρω τι να κάνω με το μυστικό των Ναϊτών μου, των Ναϊτών του Γιώργου Τσαντίκου.

Βγαίνω εξω, παίρνω καφέ, τρώω μια μηλόπιτα, ανάβω ένα πουράκι. Πάω να βρω τους εργάτες, αγρότες, φοιτητές, ίσως αυτοί να χουν καμιά ιδέα, ίσως που ξέρεις να ξέρουν και αυτοί το μυστικό, ίσως να έχουν διαβάσει και αυτοί το βιβλίο, ίσως, γιατί όχι και να έχουν πιει και αυτοί καφέ με τους Ναΐτες…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ