μισθός για όλους και όλες
Αναδημοσιεύω απο την σελίδα:
http://www.badarts.gr/2011/02/%CE%BC%CE%B9%CF%83%CE%B8%CF%8C%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%8C%CE%BB%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CF%82/#more-3580ενα εξαιρετικά καλό κειμενάκι που με βρίσκει σχεδόν σύμφωνο σε όσα γράφει....
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα ΑΜΛΕΤ: Όχι, μη λες πως σε κολακεύω! Γιατί εγώ / τι έχω από σε να περιμένω, που όλη κι όλη / περιουσία σου έχεις την καλή σου γνώμη, / που αυτή σε τρέφει και σε ντύνει; έναν φτωχόν / πως να τον κολακέψεις;(πρ. 3, σκ. 2)
φίλες και φίλοι, με ρωτούν συχνά για το ζήτημα του μισθού και νιώθω την υποχρέωση να επανέλθω για άλλη μια φορά και να διευκρινίσω τη θέση μου, η οποία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την εικοσάωρη βδομαδιάτικη εργασία. Αυτό που με ρωτούν, καλο- ή κακοπροαίρετα, είναι να καθορίσω το ποσό του μισθού. Δεν θα το κάνω τώρα και δεν θα το κάνω ποτέ. Το μόνο που θα κάνω είναι να προτείνω ένα ποσό που εγώ θα ήθελα να μου παρέχει η κοινωνία, δηλαδή οι παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου, ένας εκ των οποίων είμαι και εγώ, όπως είσαστε και εσείς, αφού διευκρινίσω, σύντομα και απλά, ορισμένα ζητήματα.
Όταν λέω μισθός, ο νους σας πάει στα χρήματα. Και ο δικός μου εκεί πάει. Αλλά ο δικός μου, δεν ξέρω ο δικός σας, δεν πάει μόνο εκεί. Όταν λέω μισθός εννοώ και ένα μέρος του παραγόμενου κοινωνικού πλούτου με το οποίο ικανοποιώ κάποιες βασικές ανάγκες, οι οποίες είναι γνωστές τοις και ταις πασι: στέγη, φαγητό, ένδυση-υπόδηση, περίθαλψη, εκπαίδευση, μετακίνηση. Αυτές είναι οι βασικές ανάγκες των ανθρώπων σε όλο τον πλανήτη τώρα πιά με την διεθνοποίηση του καπιταλισμού. Ο πλούτος που παράγεται σήμερα φτάνει και περισσεύει να καλύψουμε όλοι και όλες αυτές τις ανάγκες. Αντ’ αυτού, παντού θα δούμε πεινασμένους, διψασμένους, άστεγους, άνεργους, εξαντλημένους, ασθενείς, καταθλιπτικούς, μοναχικούς, φοβισμένους, αποβλακωμένους, ανήσυχους, αγχωμένους, ανασφαλείς. Αυτή η αντίφαση, που οξύνεται μέρα με τη μέρα, φέρνει νομοτελειακά εξεγέρσεις και επαναστάσεις, φέρνει δηλαδή την υπέρβαση της αντίφασης: όλοι και όλες παράγουμε τον κοινωνικό πλούτο, όλοι και όλες θα τον απολαύουμε.
Κατά τη διάρκεια των εξεγέρσεων και των επαναστάσεων οι εξεγερμένοι συμπυκνώνουν, συνοψίζουν την βασική τους επιθυμία σε ένα σύνθημα, απλό και περιεκτικό. Κατά τη γνώμη μου, το σύνθημα αυτό πρέπει να είναι εικοσάωρο και μισθός για όλους. Είναι πρόταση, δεν είναι διαταγή. Είναι δική μου επιθυμία, και της γυναίκας μου, και των παιδιών μου, και των φίλων μου, και των φίλων των φίλων μου. Ίσως, δεν γνωρίζω, να είναι και δική σας επιθυμία. Εάν δεν είναι, δεν φέρω τη παραμικρή ευθύνη.
Όταν λέω εικοσάωρο εννοώ ότι είμαι διατεθειμένος να εργαστώ είκοσι ώρες τη βδομάδα, ή βδομάδα παρά βδομάδα, μήνα παρά μήνα, εξάμηνο παρά εξάμηνο, σε οποιαδήποτε εργασία μου υποδείξει η κοινωνία, επαναλαμβάνω, οι παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου, σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη. Μιας όμως και δεν θα ήθελα να ζω σε στρατώνα, θα ήθελα μια φορά η κοινωνία να μου υποδεικνύει την εργασία και μια φορά εγώ, όλοι μας δηλαδή, να προτείνω στην κοινωνία την εργασία, την κοινωνική δραστηριότητα δηλαδή, που θα ήθελα να κάνω. Εάν μου πει η κοινωνία να πάω να μαζέψω σκουπίδια, θα πάω να το κάνω. Εσείς, θα το κάνατε; Εάν είστε γιατροί ή δικηγόροι ή δημοσιογράφοι ή συγγραφείς ή καλλιτέχνες που έχετε πιάσει την καλή και τον Πάπα από τ΄αρχίδια, δεν θα πάτε. Δεν με πειράζει, στ΄αρχίδια μου, εγώ θα πάω, και οι φίλοι και οι φίλες, που διαβάζουν αυτές τις γραμμές και με γνωρίζουν 10, 20, 30 χρόνια, ξέρουν πολύ καλά εάν το εννοώ ή όχι. Είμαι βέβαιος ότι ο Θόδωρας ή ο Γιώργος ή ο Ηλίας ή η Τασούλα ή … ή … ή … ή θα μάζευαν μαζί μου σκουπίδια και μετά θα πηγαίναμε για ουζάκι. Εσείς που δεν θα πάτε, πρέπει να γνωρίζετε ότι οι μέρες σας είναι μετρημένες: μιλάω κοινωνικά, όχι βιολογικά – εύχομαι να ζήσετε όσο θέλετε, 100, 130 χρόνια, εμείς θα σας μαζεύουμε τα σκουπίδια σας. Μην ανησυχείτε, δεν θα σας φάει η βρόμα. Είναι μετρημένες οι μέρες σας γιατί ζούμε το τέλος μιας κατάρας, του επαγγέλματος. Εάν λοιπόν μου πει η κοινωνία να μαζέψω τα σκουπίδια και θα το κάνω για ένα εξάμηνο, η κοινωνία οφείλει να δεχτεί την πρόταση μου για ένα εξάμηνο να διδάξω την Ιλιάδα σε ένα Πανεπιστήμιο, σε όποιο νάναι. Θέλετε να ελέγξετε εάν είμαι ικανός να το κάνω; Όποτε θέλετε – και μόνο δημόσια . . . Τις εξετάσεις σας και τα πτυχία σας, τις εξετάσεις σας μια μέρα θα τα χέσουμε. Έχουμε αρχίσει να τα χέζουμε.
Εάν μειωθεί ο χρόνος εργασίας, πολλά επαγγέλματα θα χαθούν ενώ ο αριθμός πολλών ειδικών θα μειωθεί κατακόρυφα. Γιατροί, δικηγόροι, δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες, συγγραφείς και άλλοι πολλοί θα μείνουν στα αζήτητα – όχι θα μείνουν, μένουν ήδη στα αζήτητα. Και, ή θα πεθάνετε από τη πείνα ή θα μαζέψετε και εσείς σκουπίδια. Αρχίζετε να το κατανοείτε, τώρα τελευταία. . .
Είμαι 53 χρονών, είμαι ανεπάγγελτος και θα παραμείνω μέχρι να πεθάνω. Το επάγγελμα με αηδιάζει. Είναι κατάρα, είναι φυλακή. Θα μου πείτε, πάντα θα χρειαζόμαστε ειδικούς. Πολύ ωραία! Μόνο που όσο πιο πολύ θα μειώνεται ο χρόνος εργασίας, τόσο πιο πολύ όλοι και όλες μας θα γινόμαστε ειδικοί και όχι μόνο σε ένα θέμα. Ο καθένας θα είναι ειδικός στο θέμα ή στα θέματα που τον ενδιαφέρουν.
Πριν καθορίσω το ύψος του μισθού που θα ήθελα να μου παρέχει η κοινωνία, θα ήθελα να διευκρινίσω ότι η στέγη είναι μια ανάγκη την οποία οφείλει η κοινωνία να ικανοποιεί παρέχοντας στον καθένα και στην καθεμιά ένα χώρο για να μείνει. Τα σπίτια που υπάρχουν φτάνουν και περισσεύουν. Θεωρώ το ενοίκιο, το οποιοδήποτε ενοίκιο, και το στεγαστικό δάνειο κατάρα, έγκλημα και οφείλουμε να τα καταργήσουμε και θα τα καταργήσουμε. Σήμερα, ένα νοικοκυριό, χρειάζεται γύρω στα 4.000 εβρά το χρόνο για το ενοίκιο και τις δόσεις. Τρεις ή τέσσερις μήνες δουλειά. Μέχρι πέρυσι, έπαιρνα 2.600 εβρά το χρόνο επίδομα ενοικίου. Μας το κόψανε. Παπανδρέου, Παπανδρέου, αρχιγκάστερ, τι έχεις να πάθεις εσύ και τα τσιράκια σου, τι έχεις να πάθεις. . .
Να διευκρινίσω ακόμα ότι εάν εργαζόμαστε λίγες ώρες και εργαζόμαστε εκεί κοντά που μένουμε, δεν είναι πολύ δύσκολο αυτό, τότε δεν χρειαζόμαστε μια άλλη κατάρα, ένα άλλο εγκλημα: το αυτοκίνητο. Πόσα χρήματα, δηλαδή πόση εργασία χρειαζόμαστε για να αγοράσουμε και να κινήσουμε ένα αυτοκίνητο; 4.000 εβρά το χρόνο. Τρείς τέσσερις μήνες εργασία. Ουδέποτε είχα αυτοκίνητο και ουδέποτε θα αποκτήσω. Τρεις τέσσερις μήνες για το σπίτι, τρεις τέσσερις μήνες για το αυτοκίνητο, πόσο μας κάνουν; Έξι-οχτώ μήνες! Έξι-οχτώ μήνες το χρόνο δουλεύουμε τζάμπα – τι κορόιδα που είμαστε!
Να διεκρινίσουμε ακόμα ότι έχοντας ελεύθερο χρόνο, θα μπορούμε να παραγάγουμε ένα πολύ μεγάλο μέρος των αγαθών που χρειαζόμαστε μόνοι μας ή ομαδικά, όπως ένα μεγάλο μέρος της τροφής, της συντήρησης του σπιτιού, της ένδυσης ή άλλων χρήσιμων πραγμάτων. Ο μειωμένος χρόνος εργασίας και οι πλούσιες κοινωνικές σχέσεις σου χαρίζουν υγεία, οπότε ένα πολύ μεγάλο μέρος των φαρμάκων δεν θα παράγεται πιά. Όσο για τους γιατρούς, ας κάνουν κάτι άλλο, πιο χρήσιμο. Εάν μάθουμε να επιλύουμε μόνοι μας τις διαφορές μας, οι δικηγόροι θα μας είναι άχρηστοι.
Να διευκρινίσουμε ακόμα ότι οι κοινωφελείς υπηρεσίες δεν θα αποφέρουν κέρδη κι αυτό σημαίνει ότι το κόστος τους θα είναι πολύ μικρό. Βιβλία δεν θα αγοράζουμε, τα εισιτήρια στα τρένα δεν θα είναι ακριβά, εισιτήρια στις παραλίες δεν θα πληρώνουμε, θα μαζευόμαστε και θα πίνουμε καφέ και κάνα ποτάκι σε στέκια, οπότε
εγώ, κάτω από αυτές τις συνθήκες, θα ήθελα 200 εβρά το μήνα – και δεν κάνω πλάκα. Να συμπληρώσω δε ότι αυτό το ποσό θα έτεινε να μειώνεται – μέχρι, ίσως, να καταργηθεί τελείως το χρήμα, δηλαδή η πώληση της εργασιακής δύναμης.
Όμως, αυτές οι συνθήκες δεν υπάρχουν. Πολύ ωραία. Με τις σημερινές συνθήκες θα πρότεινα 500 εβρά. Σας φαίνονται λίγα; Κι άλλα πεντακόσια η γυναίκα μου γίνονται χίλια. Συν τα επιδόματα για τα δυο ανήλικα παιδιά. Με χίλια εβρά, χωρίς αυτοκίνητο, παράγοντας ένα πολύ μεγάλο μέρος της τροφής μας, απεχθανόμενοι την κατανάλωση, με αυτά τα χίλια εβρά ζούμε ως άρχοντες.
Εσείς πιθανόν να χρειάζεστε 1.500 ή 2. 500 εβρά το μήνα για μια τετραμελή οικογένεια. Να τα πάρετε, να τα πάρετε με όλη μου την καρδιά. Ας πάρουμε εμείς τα χίλια το μήνα, και πάρτε εσείς όλο το χρυσάφι του κόσμου. Δεν θα σας θαυμάσω, δηλαδή δεν θα σας φθονήσω.
ΑΜΛΕΤ: Τι ωραία να ‘ναι κανείς ξαπλωμένος ανάμεσα στα πόδια κοριτσιού (πρ. 3, σκ. 2)
Στις προσεχείς εκλογές θα ψηφίσω εικοσάωρο και μισθός για όλους. Μέχρι στιγμής υπάρχουν δυο ψήφοι.
κείμενα για την έμμενεια του κομμουνισμού: http://www.badarts.gr/category/lectures/%CE%B8%CE%B5%CF%89%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CE%BA%CE%BF%CE%BC%CE%BC%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%8D/
ΑπάντησηΔιαγραφή