ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΑ ΜΕΣΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ ΤΩΡΑ

Ο Παντελάκης της ΑΤΕ, αυτός ο συνεπής με τα στρατηγικά συμφέροντα της τάξης του αστός, μας προσφέρει μια χρυσή ευκαιρία να δοκιμάσουμε και γιατί όχι να αποδείξουμε πως μπορούμε να πάρουμε τις τύχες της παραγωγής αποκλειστικά στα χέρια μας ...μα στην ΔΩΔΩΝΗ, ναι στην ΔΩΔΩΝΗ, αν όχι στην ΔΩΔΩΝΗ που αλλού...και στην συνέχεια παντού...


  Η χρεωκοπία κτυπάει την θύρα μας για να μην πω πως έχει καθίσει στο σαλόνι μας και τρώγει τις σάρκες μας… Η κυρίαρχη ελίτ και οι ιθύνουσες τάξεις 100% υπεύθυνες για αυτή την κατάντια της χώρας για να γλυτώσουν το τομάρι τους και να κρατήσουν τον πλούτο που συσσώρευσαν από το κόπο του εργαζόμενου λαού επιχειρούν να «σκοτώσουν» ακόμη και τα «ασημικά» για να κρατήσουν τα προνομία τους.

Υπηρετώντας με δουλικότητα τα μεγάλα διεθνή αφεντικά που κανονίζουν τους όρους του παιχνιδιού στηρίζοντας το παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό.  Αυτό δεν συνεπάγεται πως ο μηχανισμός της βίας και της υποταγής του καπιταλιστικού έθνους- κράτους δεν παίζει το ρόλο του ή πως δύναται να παίξει ένα διαφορετικό ρόλο αντίστασης στην παγκοσμιοποιημένη καπιταλιστική λαίλαπα.

Οι ευθύνες για την σωτήρια της χώρας πέφτει στις πλάτες του έθνους των εργαζόμενων και των  μικροαστικών στρωμάτων που νιώθουν στο πετσί τους πολύ σκληρά την καπιταλιστική βία της κρίσης χρέους και όχι μονάχα. Οι όροι ενός συμβιβασμού και μιας ενσωμάτωσης έχουν χαθεί οριστικά και αμετάκλητα, έτσι αν θέλουμε να σώσουμε οτιδήποτε σώζετε πρέπει να γίνουμε εμείς ο δρόμος που θα διαβούμε…

Οι τρόποι πολλοί, ιστορικά καθορισμένοι σε μεγάλο βαθμό,  αλλά προϋποθέτουν στράτευση και συλλογική λογική που σε μεγάλο βαθμό έχει χαθεί ή ξεχαστεί… Ναι πρέπει να πάρουμε την ευθύνη να κυβερνήσουμε, να πάρουμε από τα τώρα  την εξουσία της παραγωγής στα χέρια μας, δεν μπορούμε να παίζουμε το ρόλο του δούλου, με την αντίστοιχη ανευθυνότητα που κατέχει τους δούλους και να φωνάζουμε για τα μύρια κακά που μας κάνουν οι αφέντες.   Που είναι καλοί όσο μας γεμίζουν το τραπέζι με φαί, τους ψηφίζουμε δε για αυτό και γίνονται κακοί, όταν το κρατάνε όλο για πάρτη τους.

Πρέπει, τώρα θα μου πείτε ποιος είμαι εγώ που λέει πρέπει, αλλά ας το αφήσουμε αυτό προς το παρόν, είναι που λέτε αναγκαιότητα επιβίωσης και ιστορικής ευθύνης ως έθνος και ως εργαζόμενοι να γίνουμε, να επιχειρήσουμε να μετατραπούμε σε αφέντες της ζωής μας. Και αυτό επιβάλει το χρέος και την ιστορική ευθύνη να πάρουμε τα μέσα παραγωγής στα χέρια από τώρα.  Μύρια εργοστάσια πουλιούνται και κλείνουν, ε ας τα πάρουμε να τα δουλέψουμε, πετώντας τα αφεντικά από το παράθυρο… Σε δίκτυο με αντίστοιχες υπό αυτοδιαχείριση επιχειρήσεις, οικοδομώντας ένα κοινωνικοπολιτικό μέτωπο αγώνα που αντικειμενικά έρχεται σε σύγκρουση με τα αφεντικά και το καπιταλιστικό κράτος.

Στη περιοχή της Ηπείρου μια τέτοια ιστορία είναι η ανοικτή υπόθεση της ΔΩΔΩΝΗΣ σε σχέση και με τις συνεταιριστικές επιχειρήσεις της ΕΛΒΙΖ, ΖΩ-ΔΩ και ΠΙΝΔΟΣ….