Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ ΕΙΝΑΙ Ή ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΡΓΟ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ;;;

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΕΣ, ΤΟΥΣ ΠΡΟΙΣΤΑΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΚΟΜΜΑΤΑΡΧΕΣ

Σκέψου, μίλα και δράσε ελεύθερα παντού..ιδιαίτερα στο χώρο που οργανώνεται ο ταξικός αγώνας σου…

Και αφού πέρασαν την προηγούμενη μέρα οι προϊστάμενοι από τα τμήματα οι υποταγμένοι εργαζόμενοι έγιναν απεργοί την επόμενη. Κάπως έτσι επιχείρησε να απαξιώσει την απεργία της 5 Οκτώβρη σε γνωστή βιομηχανία της περιοχής γνωστός φίλος συνδικαλιστής του ταξικού!!!!!! Χώρου-αναγνώστης της ιστοσελίδας και τον ευχαριστώ δια αυτό-  μιλώντας σε γενική συνέλευση κλαδικού σωματείου  ταξικής, ταξικίστικης κατεύθυνσης…

Αντίθετα αν ακολουθούσε τις εντολές των κομματαρχών της ταξικής πλευράς τότε όλα μέλι γάλα, τότε δυναμώνει το κίνημα της εργατικής τάξης, τότε η τάξη, η τάξη που παράγει τον πλούτο  γίνεται τάξη για τον εαυτό της και μπορεί να καταγγείλει αυτάρεσκα και χωρίς ίχνος ταξικού βασάνου, άλλα σωματεία για απεργοσπασία.

Θα μου επιτρέψουν οι σύντροφοι-αν μου επιτρέπουν τον χαρακτηρισμό- να διαφωνήσω. Και το ίδιο συμβαίνει αν οι κομματάρχες ήταν αριστερίστικης, αναρχικής ή   αναρχοσυνδικαλιστικής κατεύθυνσης.

Θαρρώ πως θα πρέπει να πάρουμε σοβαρά υπόψη την βασική μαρξική αντίληψη για την δυνατότητα και την αναγκαιότητα της αυτοαπελευθέρωσης της εργατικής τάξης. Τι σημαίνει αυτό πρακτικά… Μα πραγματικές γενικές συνελεύσεις σε εβδομαδιαία βάση που με βάσανο και ουσιαστική διάλογο και όχι καταγγελίες θα επιχειρείτε να ενισχύεται η τάση προλεταριακής χειραφέτησης πάνω στην τάση της υποταγής.

 Εναλλαγή ρόλων εξουσιών και ένα διοικητικό συμβούλιο που δεν θα βγάζει γραμμή αλλά θα διεκπεραιώνει τις όποιες αποφάσεις των γενικών συνελεύσεων, αρέσει δεν αρέσει στις όποιες πολιτικές δυνάμεις που παρεμβαίνουν εκεί μέσα.  

Σημαίνει πλατύ ταξικό μέτωπο και εργατολαϊκό συντονισμό που θα επιτρέπει στο καθένα να μιλάει και με ανοικτή καρδιά, μάτια και μυαλά θα μετουσιώνεται σε δράση που θα βγάζει στο προσκήνιο αυτούς που δεν έχουν φωνή και θα έπρεπε να είχαν την εξουσία.

Απεργίες που θα συμμετέχουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι και όχι μόνο οι αλληλέγγυοι οι τα κομματικά επιτελεία. Φυσικά η αλληλεγγύη όλων των σωματείων και όλων των ταξικών δυνάμεων στις απεργίες είναι ένα κρίσιμο σημείο που έπεται της συμμετοχής των ίδιων των εργαζόμενων.

Ναι υπάρχει ο φόβος αλλά αυτός δεν σπάει  με την μεταβίβαση στην δια αντιπροσώπων ταξική πάλη. Απλώς στην θέση του προστάτη αφεντικού που μου δίνει δουλειά έρχεται ο συνδικαλιστής και ο κομματάρχης…

Ναι η συνείδηση σίγουρα έρχεται απ΄ έξω, όχι όμως από το πάνσοφο κόμμα, δηλαδή από μια μερικότητα που συχνά βρίσκεται πίσω από την προλεταριακή καθολικότητα όταν αυτή αποφασίσει να δράσει. Έρχεται από το σύνολο της προλεταριακής- βιοπολιτικής πλέον- καθολικότητας και όχι από την μερικότητα των οικονομικών αγώνων… Από την δυνατότητα και την αναγκαιότητα πλέον να παρέμβουν στο συνολικό γίγνεσθαι, να ρυθμίζουν την ζωή τους κόντρα και ενάντια σε ένα σύστημα που τους τρώει τις δυνάμεις και το μέλλον.

Όχι δεν υποβαθμίζω την δράση των όποιων ταξικών δυνάμεων, μόνο που αυτές θα έπρεπε να δυναμώνουν την συγκεκριμένη προοπτική και όχι να αντικαταστούν τα αφεντικά ή τα διαχειριστικά και διευθυντικά επιτελεία….

Έτσι δεν είναι φίλε Γιάννη εκτός και αν η αυτοοργάνωση είναι μόνο για όσους σκέπτονται και μιλάνε ελεύθερα στο θέατρο αλλά όχι αλλού… Μόνο που έτσι αναπαράγουμε μια μερικότητα που μέλλει να πεθαίνει μαχόμενη, όπως έγραφε και ο νεαρός Χέγκελ…..

       

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ