ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΙΔΙΟΚΤΗΤΕΣ ΤΟΥ

Μέσα σε δυο μέρες της απεργίας της 19 και 20 Οκτώβρη φάνηκε η τεράστια αναντιστοιχία αντικειμενικών και υποκειμενικών συνθηκών που λέγανε παλαιά και οι βλοσυροί ινστρούχτορες του μαρξισμού-Λενινισμού. Την μια μέρα ο εργαζόμενος λαός σύσσωμος έδειξε την δύναμη που κρύβει μέσα του και απονομιμοποίησε ολάκαιρο το μπλοκ εξουσίας. Που κάτω από άλλες περιστάσεις και αν είχαν και μια τσίπα ντροπής μέσα τους θα έπρεπε να είχαν ήδη προκηρύξει εκλογές.
Αλλάζοντας το συνολικό πολιτικό σκηνικό μέσα σε ένα 24ωρο επιβεβαιώνοντας την ρήση που λέει: Για να υπάρξει επαναστατική κατάσταση χρειάζεται οι «πάνω» να μην μπορούν να κυβερνήσουν όπως τα πριν, οι «κάτω» να μην θέλουν να κυβερνηθούν όπως τα πριν και υπάρχει και μια άλλη πολιτική πρόταση για να πάνε τα πράγματα αλλιώς. Και σε αυτό το σημείο αυτό που απουσιάζει είναι το τρίτο σημείο και φάνηκε την δεύτερη μέρα της απεργίας.



«Περιφράζοντας» την αλήθεια
Την δεύτερη μέρα λοιπόν της απεργίας σύσσωμη η αριστερά(κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική) αλλά και ο σοβαρός και κινηματικός χώρος των αντιεξουσιαστών δεν στάθηκαν στο ύψος των ιστορικών στιγμών συγκροτώντας ένα κοινό ανατρεπτικό μέτωπο.
Αυτό που επικράτησε ήταν ένας κάφρικος σεχταρισμός ανάμεσα στο χώρο του ΚΚΕ και το χώρο των αντιεξουσιαστών που επιχειρούσαν να αποκλείσουν τους άλλους ακόμη και με την βία, υπερασπίζοντας το μαγαζάκι τους διευρύνοντας το χώρο και στο τόπο. Μέσα σε αυτό το κυκεώνα από ξύλα, ανοιγμένα κεφάλια και το νεκρό αγωνιστή του ΠΑΜΕ στην Αθήνα οι φωνές της ενότητας και της λογικής μπήκαν στην γωνιά.
Επειδή δεν έχω πλήρη εικόνα για την Αθήνα θα μιλήσω για τα Γιάννενα: Εκείνη λοιπόν την ημέρα με το έτσι θέλω, επαναστατικό δίκαιο θα το πούνε κάποιοι, το ΚΚΕ-ΠΑΜΕ απέκλεισε το χώρο της πλατείας πραγματοποιώντας μια συμβολική κατάληψη της περιφέρειας. Σωστά και άγια έπραξε από την πλευρά του, μόνο που δεν έχει κανένα δικαίωμα, και μάλιστα επαναστατικό δικαίωμα να «περιφράξει» την πλατεία παρεμποδίζοντας άλλες δυνάμεις να περάσουν από κει.
Απαγόρευσε την πορεία του εργατικού κέντρου να περάσει από την πλατεία που είχε γίνει «ιδιοκτησία» του ΚΚΕ-ΠΑΜΕ. Μα πως μπορεί η αριστερά να αποικίζει ένα δημόσιο χώρο απαγορεύοντας σε άλλες δυνάμεις και δη αριστερές να βρίσκονται εκεί; Περιφράξεις πραγματοποιεί το κεφάλαιο και το κράτος και όχι οι κομμουνιστές που η δύναμη τους απορρέει από την κοινοκτημοσύνη και όχι την ιδιοκτησιακή αντίληψη του τύπου η αριστερά είμαι εγώ, το κίνημα είμαι εγώ.
Αυτόκλητοι σωτήρες…
«Επιτρέποντας» όμως σε δυνάμεις που προέρχονται από τον αντιεξουσιαστικό χώρο να γίνουν οι απρόσκλητοι υπερασπιστές και η περιφρούρηση της απεργίας του ΕΚΙ συγκρουόμενοι βιαίως με τις δυνάμεις του ΚΚΕ-ΠΑΜΕ. Κάνοντας τις δυνάμεις καταστολής να χαμογελάνε ειρωνικά για την εξέλιξη των γεγονότων και τους χιλιάδες διαδηλωτές να στενοχωριούνται για την εξέλιξη.
Το ερώτημα προς τους συναγωνιστές της αντιεξουσίας είναι καθαρό: Ποιος τους διόρισε στο ρόλο που έπαιξαν βάζοντας σε κίνδυνο την πορεία και συναγωνιστές από την πλευρά του ΚΚΕ; Πόσο αντιεξουσιαστικό είναι να λύνονται οι διαφορές μεταξύ των χώρων του κινήματος με καδρόνια και ρόπαλα. Ή να καίγονται γραφεία και ταμπλό αριστερών οργανώσεων, να κατεβαίνουν αφίσες ή να απειλούνται αγωνιστές; Εμένα μάλλον συμπεριφορές προερχόμενες από άλλους χώρους μου θυμίζει και όχι από την αριστερά και την αντιεξουσία
Είναι κρίμα δυνάμεις που βγαίνουν από τα σπλάχνα του κινήματος για την κοινωνική απελευθέρωση να δράνε σαν εξουσιαστικοί μηχανισμοί και μικροϊδιοκτήτες. Στηρίζοντας το υπάρχον κεφαλαιοκρατικό εξουσιαστικό σύστημα σε μια στιγμή που αυτό πλέει τα λοίσθια βάζοντας σε κίνδυνο την φύση, τον άνθρωπο, τα δικαιώματα και τις ανάγκες του.
Οι εν λόγω συμπεριφορές και στάσεις στην υπάρχουσα φάση έσωσαν την καταρρέουσα κυβέρνηση και το μπλοκ εξουσίας Μόνο που το παιχνίδι ακόμη παίζεται και οι αντιφάσεις οξύνονται σε δραματικό βαθμό.
Και αυτό που θα πρέπει να γίνει είναι ένα ενωτικό ανατρεπτικό μέτωπο μέσα στα σωματεία και τις άλλες μορφές λαϊκής- εργατικής αυτοοργάνωσης. Με στόχο να πάψουν οι πάσης φύσεως σωτήρες και μικροϊδιοκτήτες της αλήθειας να μιλάνε και να κουμαντάρουν το πλήθος. Με στόχο να περάσει πραγματικά η εξουσία στο κόσμο του αγώνα και της εργασίας. Εκεί θα δοκιμαστεί ο κόσμος της αριστεράς, ολάκαιρης της αριστεράς και της αντιεξουσίας…