ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΕΕ-ΔΝΤ-ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

Μέσα σε αυτό τον άκαρδο κόσμο που ζούμε, με τις τρομπέτες του ταξικού πολέμου να χουν σαλπίσει την τελική επίθεση επάνω από τα κεφάλια των απείθαρχων προλεταρίων, αυτός που δεν πληρώνει το χρέος του χάνει την εξουσία του σώματος, την ελευθερία του πνεύματος, ίσως και την ζωή του.
Αυτό έπαθε και η Ελλάδα μετατρεπόμενη σε προτεκτοράτο της ΕΕ, των δανειστών της, των τραπεζών ακόμη και του δικού της κεφαλαίου. Η Ελλάδα, ο τόπος της, οι εργαζόμενοι της αλλά όχι το έθνος της ή η ταυτότητα της που έτσι κι αλλιώς στα πλαίσια της παγκοσμιοποιημένης καπιταλιστικής κοινωνίας- δεν πιστεύω να το χουμε ξεχάσει αυτό- έχουν σχετικοποιηθεί, έχουν μπασταρδευτεί..ναι αυτή η περίφημη υβριδοποίηση, η μήτρα κάθε εξέλιξης, τόσο θετικής, όσο και αρνητικής…, το διακύβευα σε κάθε περίπτωση παραμένει ανοικτό.

Το δίκαιο και η ηθική του δανειστή….
Η ιδέα πως όποιος χρωστάει και δεν πληρώνει χάνει την ελευθερία του και την αξιοπρέπεια του είναι κατά βάση μια βάρβαρη αρχαϊκή ιδέα που ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός επιχείρησε να απαλύνει με την σεισάχθεια για να περισωθεί. Μια ιδέα, που και ο χριστιανισμός ή ο μουσουλμανισμός στην πρώτη επαναστατική τους φάση επιχείρησαν να πολεμήσουν με την απαγόρευση του τόκου- μια άποψη που βρίσκεται στα κείμενα του Αριστοτέλη- έγινε το κυρίαρχο μοτίβο του μοντέρνου καπιταλιστικού μας κόσμου, μαζί φυσικά με την ευλογία της σκληρής εργασίας, ας μη ξεχνάμε το όποιος δεν εργάζεται δεν τρώει. Σημαντικότατο ρόλο σε αυτό βέβαια έπαιξε ο θεολογικός πραγματισμός του Καλβινισμού και των παραφυάδων του.
Ο Νίτσε αυτός ο καινοτόμος και μοναχικός κριτικός του καπιταλιστικού κόσμου στο βιβλίο του «Γενεαλογία της ηθικής» συσχετίζει την ηθική έννοια της «ενοχής» με την υλική έννοια του χρέους. Μια ηθική που θα την συναντάμε σε κάθε πλευρά αυτού το κόσμου δίχως ψυχή και καρδιά. Καταλήγοντας στο συγκεκριμένο σημείο μπορούμε να πούμε  πως είχε δίκαιο ο Μαρξ- ο άλλος καταραμένος αρνητής-όταν έγραφε πως το δημόσιο χρέος είναι το μοναδικό κομμάτι του λεγόμενου εθνικού πλούτου που ανήκει στο σύνολο του λαό. Φυσικά ούτε ο ίδιος νομίζω πως μπορούσε να φανταστεί το βαθμό φετιχοποίησης που θα αποκτούσε η έννοια του δημόσιου χρέους που θα έφτανε στο επίπεδο του τζογαρίσματος επάνω στην χρεοκοπία ή μη των χωρών.
Χρηματιστηριακά παιχνίδια στις πλάτες των παραγωγών του υπαρκτού κοινωνικού πλούτου με αποτελέσματα το πλασματικό ΑΕΠ να είναι 11 φορές πάνω από το πραγματικό. Απληστία μιας παρακμασμένης κοινωνικής τάξης που κατέχει το πλούτο και ζει από την εργασία των πολλών μα και ανάγκη επιβίωσης της. Ανάγκη να υπερβεί την κυρίαρχη αντίθεση της μοντέρνας καπιταλιστικής κοινωνίας. Γράφει ο παππούς Κάρολος: «Το ίδιο το κεφάλαιο είναι μια κινούμενη αντίφαση: προσπαθεί να περιορίσει τον χρόνο εργασίας στο ελάχιστο, ενώ από την άλλη πλευρά τοποθετεί τον χρόνο εργασίας σαν μοναδικό μέτρο και πηγή του πλούτου. Μειώνει άρα τον εργάσιμο χρόνο με τη μορφή της αναγκαίας εργασίας για να τον αυξήσει με τη μορφή της υπερεργασίας».
Φτάνει, έχει φτάσει όμως σε ένα σημείο που έχουν παραχθεί τόσο πολλά μέσα παραγωγής, εργασίας και συντήρησης, μειώνοντας δραματικά το χρόνο παραγωγής τους που δεν μπορούν να τα βάλουν να λειτουργήσουν σαν μέσα εκμετάλλευσης των εργατών με ένα ορισμένο ποσοστό κέρδους. Με αποτέλεσμα την πτώση του ποσοστού κέρδους και την αδιέξοδη απόδραση του κεφαλαίου και των μπλοκαρισμένων κερδών του στην σφαίρα της χρηματιστικοποίησης, της αγοράς και της πώλησης του χρέους.
Πόσο μάλλον που απέναντι του το κεφαλαίο έχει να κάνει με μια μακροχρόνια προλεταριακή ανταρσία που παίρνει την μια ή την άλλη μορφή και έκφραση δίχως να μπορεί βέβαια να συνολικοποιηθεί, μειώνοντας όμως τα ποσοστά της εκμετάλλευσης της ζωντανής εργασίας. Ας σημειωθεί πως ούτε η απόδραση των κεφαλαίων στις αναπτυσσόμενες χώρες έλυσε το πρόβλημα, απεναντίας όξυνε τις ενδοιμπεριαλιστικές αντιθέσεις δημιουργώντας ανταγωνιστές που έσπασαν το μονοπώλιο της δυτικής καπιταλιστικής αυτοκρατορίας. Ταυτόχρονα η υπερπαραγωγή φτηνών εμπορευμάτων έπνιξε τον πλανήτη επιτείνοντας την παγκόσμια κρίση υπερπαραγωγής.

Από την κρίση στην παρακμή και στην εξέγερση….
Για να βγει λοιπόν το σύστημα από την μακροχρόνια κρίση που οι ρίζες της βρίσκονται στην δεκαετία του 70 με την τεράστια προλεταριακή επίθεση και την παγκόσμια αντεπανάσταση που ακολούθησε είναι αναγκαιότητα να καταστραφούν παραγωγικές δυνάμεις και εργασία. Η μορφή του γενικευμένου παγκόσμιου πολέμου δεν ενδείκνυται: Με τις τεράστιες ποσότητες πυρηνικών όπλων είναι πολύ πιθανόν να οδηγηθούμε σε μια καταστροφή που όμοια της δεν έχει ξαναδεί το ανθρώπινο γένος.
Έτσι αυτό που μένει είναι: Α)οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις δεξιά και αριστερά εν ήδη αστυνομικών επιχειρήσεων της αυτοκρατορίας ενάντια στους απείθαρχους λαούς και ηγέτες. Μια διαδικασία που πήρε την μορφή ενός παγκόσμιου πολέμου με το όνομα «πόλεμος ενάντια στην τρομοκρατία» που ως τα τώρα δεν οδήγησε πουθενά εκτός ίσως από την εκτέλεση ανυπότακτων πρακτόρων της αυτοκρατορίας: Οσάμα μπι Λάντεν, Σαντάμ Χουσεΐν και τελευταία Καντάφι. Το μόνο που βέβαια δεν κατάφερε η Αυτοκρατορία ήταν να υποτάξει τα εξεγερμένα πλήθη και προλετάριους
Β) η χρησιμοποίηση του όπλου του φασισμού όχι απλώς ως η δράση ριζοσπαστικών τμημάτων της άκρας δεξιάς που συναντάνε τα απελπισμένα μικροαστικά στρώματα και τα λούμπεν τμήματα του προλεταριάτου. Το φασισμό ως μια συγκεκριμένη και σχεδιασμένη κρατική καπιταλιστική διαχείριση που στοχεύει «στην υποτίμηση της εργατικής τάξης μέχρι του σημείου της μαζικής εξόντωσης που έλαβε χώρα στα μέσα του 20ού αιώνα»( από το βιβλίο «ο φασισμός χωρίς σβάστικα 20011- autonome antifa»).
Γ) Μια υποκατηγορία με την δική της όμως αυτονομία και δράση της διαδικασίας της υποταγής αλλά και της υποτίμησης της εργατικής τάξης και των απείθαρχων προλεταρίων είναι η χρησιμοποίηση του πραγματικά μεγάλου προβλήματος του χρέους. Μια πολιτική που οδηγεί στην γενικευμένη φτωχοποίηση, στον εσωτερικό εμφύλιο πόλεμο ανάμεσα στους εργαζόμενους, και την Λατινοαμερικανοποιήση των χωρών του νότου. Με στόχο να φτάσουμε σε ένα καπιταλισμό που η εκμετάλλευση της εργασίας να αποδίδει ποσοστά που θα μειώνει το χρέος και να επιτρέπει μια ταχεία καπιταλιστική συσσώρευση.

Η κρίση βαθαίνει
Σε αυτό το σημείο η Ελλάδα υπήρξε ένα πείραμα πειθάρχησης των προλεταρίων. Μια χώρα με τις δικές ιδιαιτερότητες στο πως αναπαράγεται ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, με μια αριστερά και ένα εργατικό κίνημα που είναι τα πιο δυνατά στην Ευρώπη. Ταυτόχρονα μια χώρα του νότου, με πολιτικές αδυναμίες και μόνο με το 2% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ.
Ένα πείραμα που αποτυγχάνει με την κρίση να αγκαλιάζει την Ιταλία με το 10% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ και να παίρνει σειρά η εταίρα της Γερμανίας της Μέρκελ, η Γαλλία του Σαρκοζί. Που όμως εύκολα μπορεί να γίνει η Γαλλία της Κομμούνας και του Μάη.
Εξελίξεις που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην διάλυση η την ανασύνθεσης της ΕΕ με την Ελλάδα και το νότο σε ένα δεύτερο ή τρίτο ρόλο ή και έξω από την ΕΕ. Άρα το καθόμαστε να εκβιαζόμαστε από το δίλλημα έξω ή μέσα από το ευρώ και την ΕΕ είναι μέγιστο λάθος. Από την στιγμή που μπορούμε όχι μόνο να αρνηθούμε τον εκβιασμό αλλά και να τους εκβιάσουμε με διάλυση της ευρωζώνης. Εδώ έφτανε η ντρίπλα του πρώην πρωθυπουργού για να οδηγήσει το σύστημα σε παράκρουση. Στριμώχνοντας όμως τις αστικές πολιτικές δυνάμεις σε συναινετικές λύσεις υπαγορευμένες από τα αφεντικά των Βρυξελλών.
Για να μπορείς βέβαια να εκβιάζεις τους εκβιαστές χρειάζεται μια άλλη ηγεσία και ένα λαό έτοιμο να αγωνιστεί και να θυσιαστεί και όχι απλώς να γίνει ραγιάς και υπήκοος. Απαιτείται μια προλεταριακή ενότητα που θα οξύνει τον ταξικό πόλεμο και ανταγωνισμό και δεν θα επιχειρεί να το καλμάρει στο όνομα της όποιας εθνικής η άλλης ενότητας. Με ένα απόλυτα συνειδητό και συνολικό τρόπο με στόχο να διασπάσει την ανταγωνιστική ενότητα του κεφαλαίου-εργασίας. Στην κατεύθυνση της κοινωνικής χειραφέτησης και της κοινωνίας των ελεύθερων συνεταιρισμένων παραγωγών.
Οικοδομώντας προλεταριακές κομμουνιστικές κοινότητες, διεκδικώντας με μαχητικό τρόπο το σύνολο της ζωής που έχει αποικίσει το κεφάλαιο. Με μια ηγεσία που θα βγει μέσα από τις φλόγες μιας εξέγερσης όπως αυτή του Δεκέμβρη του 2008. Και με μια αριστερά που θα ενωθεί ανατρεπτικά μέσα στις φλόγες των εξεγέρσεων και των επαναστάσεων που έρχονται….
Μια μαχόμενη διαλεκτική που θα καταλήξει στην συγκρότηση ενός αντικαπιταλιστικού εργατικού μετώπου, μιας μαχόμενης αγωνιστικής κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας κομμουνιστικών προλεταριακών κοινοτήτων με τα άλλα καταπιεσμένα στρώματα και την αριστερά που βρίσκεται εμπροσθοφυλακή των επαναστατικών διαδικασιών.
Ένα τέτοιο μέτωπο δεν μπορεί παρά να βάλει ζήτημα εξουσίας, της εργατικής προλεταριακής εξουσίας με διάλυση των μηχανισμών του καπιταλιστικού κράτους, άμεσης εξόδου από όλους τους ιμπεριαλιστικούς-καπιταλιστικούς οργανισμούς, κοινωνικοποίησης- συνεταιριστικοποίησης των μέσων παραγωγής. Η πρώτη φάση της συγκρότησης των ενωμένων σοσιαλιστικών- κομμουνιστικών πολιτειών των Βαλκανίων και της Ευρώπης..

Δημήτρης Αργυρός