Ο ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΜΑΣ

Δεν ξέρω αν είναι τυχαίο, μάλλον δεν είναι,  αλλά λίγο προτού ξεσπάσει μια οικονομική κρίση, σε αντίθεση με ένα οικονομίστικο μοντέλο ξεσπά μια κοινωνική εξέγερση, ίσως και σαν προοίμιο αυτών που έρχονται.

Εξέγερση με υποκείμενο όχι γενικά και αόριστα τον λαό ή τους εργαζόμενους αλλά την νεολαία, ίσως γιατί αυτή έστω και ασύνειδα αποτελεί πάντα τον ευαίσθητο πομπό και δέκτη τεκτονικών αλλαγών που αφορά και την ζωή του…

Στα τέλη της δεκαετίας του 60, την πλαδαρότητα και την εμπορευματική ανία της δυτικής καπιταλιστικής κοινωνίας σπάει με κρότο ο Μάης του 68 αλλάζοντας την ροή των πραγμάτων.  Που αλλάζουν ακόμη πιο δραματικά με την έκρηξη της οικονομικής κρίσης των αρχών του 70, κρίση που κλείνει με δραματικό τρόπο την χρυσή 35ετια. Ο Μάης του 68, ο εξεγερμένος Μάης τότε απέτυχε να δώσει μια εξεγερσιακή απάντηση σε ένα βάθος χρόνου που θα έδινε μια διέξοδο, μια φιλολαϊκή διέξοδο στην κρίση του 70. Απεναντίας το εν πολλοίς ελευθεριακό πρόσταγμα του Μάη μεταμορφώθηκε σε μια νεοφιλελεύθερη πολιτική και κοινωνική πρόταση που ήταν και η απάντηση στην κρίση υπέρ του συστήματος.

Κοντά σαράντα χρόνια από το Μάη του 68, ένα εξίσου περίεργο και ανατρεπτικό μήνα με τον Μάη, τον Δεκέμβρη του 2008 η μεταμοντέρνα, μεντιακή καταναλωτική σαγήνη σπάει από την νεολαιίστικη εξέγερση της νεολαίας με αφορμή την «ατυχή» δολοφονία- για να θυμηθούμε τον Ντάριο φο- ενός 15χρονου.

Η εξέγερση και σωστά κατά την δική μου γνώμη έβαλε στόχο  ό,τιδηποτε τους κατάπινε την ζωή, ό,τιδηποτε τους έπνιγε το μέλλον. Κτύπησε με βιαιότητα το σύστημα, το  εμπόρευμα και τα σημεία του. Το κτύπησε όχι συμβολικά αλλά πραγματικά καταστρέφοντας το, επίσης κτύπησε το μπάτσο και τους μπάτσους, αυτούς που φυλάνε και τρομοκρατούν για λογαριασμό των αφεντικών της ζωής μας.

Η καταστροφή όμως συνεχίστηκε, όχι βέβαια από το συμβάν Δεκέμβρη, όπως υποστηρίζει ο Μπαντιού, αλλά από το ίδιο το σύστημα που έχει μπει στην πιο βαθιά κρίση του, στην επιθανάτια κρίση του, τουλάχιστον όπως το ζήσαμε μέχρι τα σήμερα..Ήδη από τον εξεγερσιακό Δεκέμβρη του 08 φαίνονταν η κρίση που έρχονταν από την πιο βαθιά καρδία του παγκόσμιου καπιταλισμού στις ΗΠΑ.

Σήμερα έχουμε περίπου 50% λιγότερο ΑΕΠ από το 2010, με διπλασιασμό των άνεργων και χιλιάδες μικρομάγαζα κλεισμένα. Κτυπιέται με αυτό τον τρόπο όχι μόνο η εργατική δύναμη αλλά και η μικροιδιοκτησία προς δόξα των τραπεζών, που δικαίως είχαν μπει στο μάτι των διαδηλωτών του Δεκέμβρη. Αλήθεια ο μέσος ανθρωπάκος με παθήματα πολλά που γκρίνιαζε για τις καταστροφές στις περιουσίες το Δεκέμβρη, τι κάνει σήμερα που μένει άνεργος και απλήρωτος; Με το Δεκέμβρη του 08 να φαντάζει ως ένα φως που απομακρύνεται μες στο ζόφο της κρίσης.

Αλήθεια πια θα είναι η εξέλιξη του Δεκέμβρη του 08, θα ενσωματωθεί όπως ο Μάης του 68 ή ο Νοέμβρης του 73 ή θα μείνει άσβεστο φως εξέγερσης όπως ο άλλος Δεκέμβρης του 44; Και δίχως Βάρκιζα αυτή την φορά, όπως υποστηρίζουν και κάποιο σύντροφοι.Λέτε για αυτό το ΚΚΕ ακούει Δεκέμβρη 08 και κόβει πέρα;;

Η κρίση βαθιά, ακόμη πιο βαθιά από το 73 με τα περιθώρια ενσωμάτωσης να είναι ανύπαρκτα. Πόσο μάλλον που ο εν λογω «Δεκέμβρης» με την απουσία αιτημάτων του δεν έχει τι να ενσωματώσει. Ο «Δεκέμβρης» δεν απαίτησε κάτι, τα διεκδίκησε όλα, σε μια στιγμή που το σύστημα ετοιμάζονταν να τα πάρει όλα πίσω.

Οικοδομώντας πεδία και αντιεξουσίες που δεν κράτησαν καιρό και που δεν κατάφεραν να συντονιστούν έτσι ώστε να αντιμετωπίσουν την επίθεση των αφεντικών που έρχονταν…

Έσπειρε όμως μια αντίληψη και ένα εξεγερσιακό πνεύμα και πείσμα που το συναντήσαμε σε όλες τις εργατικές και λαϊκές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας ενάντια στα μέτρα και τα μνημόνια καθώς και στο κίνημα των πλατειών…

Ναι με μια έννοια ο Δεκέμβρης φωτίζει το δρόμο των εξεγέρσεων που έρχονται….Όχι θα διαφωνήσω λίγο με κάποιους που λένε ήταν ερώτημα αλλά όχι απάντηση..ήταν και ερώτημα και απάντηση..το ερώτημα ή αυτοί ή εμείς και η απάντηση της εξέγερσης….

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ