ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο ΠΡΙΝ στις 7/1/12
Αλήθεια πόσο συμπληρωματικό ήταν το «ΕΑΜ μας έσωσε από την πείνα» στην κύρια αποστολή του ΕΑΜ, δηλαδή στο να μας ελευθερώσει από την σκλαβιά;
Το ερώτημα δεν είναι μόνο ιστορικό, είναι πρωτίστως πολιτικό και αφορά την σχέση του πολιτικού με το κοινωνικό, την σχέση επαναστατικής στρατηγικής με την τακτική. Αφορά τις μορφές που θα πάρει ο άμεσος κομμουνιστικός αγώνας στην κατεύθυνση του εκβιασμού και της ανατροπής του συστήματος.
Το γνωστό τραγούδι λέει: «Το ΕΑΜ μας έσωσε από την πείνα θα μας σώσει και από την σκλαβιά..». Το γεγονός πως βάζει πρώτα την σωτηρία από πείνα και μετά από την σκλαβιά δεν νομίζω πως είναι και τόσο τυχαίο. Όπως λέει και ο σοφός λαός: Το νηστικό αρκούδι δεν χορεύει, πόσο μάλλον δεν πολεμάει για να πάψει να είναι σκλάβος.
Και επειδή το ΕΑΜ δεν ήταν μια μ.κ.ο της εποχής, αλλά ήταν ένα ένοπλο εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα η παρέμβαση του στο κοινωνικό και πολιτικό πεδίο συνιστούσε μια πολιτικοποίηση του κοινωνικού και ταυτόχρονα μια κοινωνικοποίηση του πολιτικού.
Με στόχο την εθνική και την κοινωνική χειραφέτηση, άλλο που υπόταξε την επαναστατική διαδικασία στην εθνική ενότητα με τα γνωστά αποτελέσματα. Οικοδομώντας σε μικρογραφία και αντιφατικά θεσμούς λαϊκής αυτοδιοίκησης, λαϊκά συμβούλια, λαϊκά δικαστήρια και τη κυβέρνηση του βουνού.
Θα πρέπει την ταξική και κοινωνική αλληλεγγύη να την πάρει στα χέρια του το επαναστατικό εργατικό κίνημα. Στην κατεύθυνση της οικοδόμησης λαϊκών και εργατικών αντιεξουσιών που θα παράγει- με αντιφατικό και μερικό τρόπο βέβαια, πως θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά- την διαφορετική πρόταση εξουσίας και ζωής.
Οικοδομώντας δηλαδή ένα πραγματικό κίνημα που θα αίρει την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων , δημιουργώντας μια νέα τάξη πραγμάτων, πρόκειται για το κίνημα που ο Μαρξ ονόμασε κομμουνισμό.
Το που θα βρούμε να θρέψουμε το λαό είναι μια μεγάλη κουβέντα και έχει να κάνει με τις μεθόδους που θα χρησιμοποιηθούν. Και σε κάθε περίπτωση θα είναι μέθοδοι επαναστατικοί που θα φτάνουν στο όρια της υπέρβασης της αστικής νομιμότητας, χρησιμοποιώντας όπου χρειάζεται μορφές λαϊκής αντιβίας. Μαυραγορίτες υπάρχουν και σήμερα κατά μια έννοια, είναι τα μονοπώλια, τα πολυκαταστήματα και τα σούπερ μάρκετ.
Και σε κάθε περίπτωση ο στόχος αυτού του αγωνιστικού μετώπου αντίστασης, ρήξης και ανατροπής δεν είναι να σώσει το λαό από την πείνα αλλά να κάνει το λαό άμεσο συμμέτοχο στο αγώνα για την οικονομική-πολιτική και κοινωνική σωτήρια του.
Ταυτόχρονα είναι αναγκαίο να οικοδομηθούν τόποι που η οικονομία του δώρου και η χαριστικότητα θα διαμορφώνουν όρους κοινοκτημοσύνης. Ενώ δεν πρέπει να αποφεύγονται εργατικές και αγροτικές κολεκτίβες, αυτοδιαχειριζόμενες παραγωγικές μονάδες που θα δουλεύουν σε δίκτυα μιας οικονομίας των αναγκών.
Πρόκειται για μια πολύμορφη και αδιάκοπη επαναστατική διαδικασία που συγκροτεί μια αντικοινωνία που στοχεύει να διαχωριστεί από την καπιταλιστική ψευδοκοινωνία, σπάζοντας τον κόσμο της γενικευμένης αλλοτρίωσης, δυναμώνοντας την ταξική αλληλεγγύη και την τάση χειραφέτησης.
Όχι δεν πιστεύουμε πως μπορεί να αδειάσουμε ειρηνικά τον καπιταλισμό. Αυτό θα μας οδηγούσε από ένα διαφορετικό δρόμο στο ρεφορμισμό, μένοντας στα μισά του δρόμου, όπως συνέβη στην Αργεντινή.
Αυτό το πολύμορφο επαναστατικό κίνημα στην πορεία οικοδόμησης δυαδικής εξουσίας, δικτύων κοινωνικής και ταξικής αλληλεγγύης, τόπων κοινοκτημοσύνης και εργατικής- κοινωνικής αυτοδιαχείρισης θα συγκρούετε καθημερινά με το κεφάλαιο και το κράτος του με στόχο την κατάλυση του και την οικοδόμηση της κοινωνίας των ελεύθερων συνεταιρισμένων παραγώγων εδώ, περιφερειακά και παγκόσμια.
Ναι δεν φοβόμαστε να λερωθούμε με την εξουσία, αλλά ούτε να περιμένουμε να καταλάβουμε την κρατική εξουσία για να σώσουμε τον κόσμο από την πείνα. Πόσο μάλλον να εκβιάσουμε το κράτος και το κεφάλαιο για να κάνει παραχωρήσεις, όταν δεν έχει συγκροτηθεί μια επαναστατική αντιπρόταση. Δίχως να έχει μπει σε δράση η πολεμική μηχανή του άμεσου επαναστατικού αγώνα. Στο ερώτημα πως θα γίνει αυτό η απάντηση είναι ξεκάθαρη στο κείμενο: Με την συγκρότηση πολιτικών και κοινωνικών δομών του άμεσου επαναστατικού αγώνα στην κατεύθυνση της γενικευμένης κοινωνικής αυτοδιαχείρισης Αν και αργήσαμε, ακόμη δεν τελείωσε τίποτε.
Μέσα στην κρίση μας δίνεται η μοναδική ευκαιρία να δοκιμάσουμε τα εργαλεία μας, αποδομώντας ακόμη πιο αποτελεσματικά την κεφαλαιακή σχέση, συγκροτώντας πολιτικά, κοινωνικά, φιλοσοφικά και οντολογικά μια κομμουνιστική συνθήκη που σαφώς θα ολοκληρωθεί πολύ αργότερα και παγκόσμια. Αν δεν το πράξουμε τώρα πότε θα το πράξουμε, όταν το κεφάλαιο καταστρέψει τα πάντα και επαναδομήσει την σχέση και την εξουσία του.
Δημήτρης Αργυρός
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου