Πως τελειώνουμε με το ριζικό «κακό»;;;

Με ποιον τρόπο μπορούμε να ξεμπερδέψουμε με το κακό, δίχως να το αναπαράγουμε ή να παράγουμε το μικρότερο κακό; Να ανατρέπουμε τους αφέντες δίχως να βάλουμε άλλους στην θέση τους; Να κάνουμε μια βαθιά ριζοσπαστική τομή που θα υπερβαίνει τις έως τα τώρα παραδοχές μας..Δύσκολο το στοίχημα και σε αυτό το σημείωμα θα επιχειρούμε να πάμε πέρα από κάποιες βεβαιότητες.

1)Το ζήτημα δεν βρίσκεται στην ιδιοκτησία. Το γεγονός πως η ιδιοκτησία βρίσκεται στα χέρια λίγων-ιδιωτών και κράτους- δεν είναι το αίτιο αλλά το αποτέλεσμα. Το ίδιο ισχύει με το να βρίσκεται στα χέρια ενός ή πολλών έμμεσα και όχι άμεσα. Το ζητούμενο σε κάθε περίπτωση είναι να πάμε πέρα από την έννοια της ιδιοκτησίας…
2)Τα πρωτεία σε κάθε περίπτωση παραμένουν στις μορφές εκμετάλλευσης που γεννάνε τις μορφές που παίρνει η εξουσιαστική σχέση. Φυσικά ανάμεσα στην εκμετάλλευση και την εξουσία υφίσταται μια διαλεκτική Αυτό με την σειρά του δεν συνεπάγεται πως η βάση των εκμεταλλευτικών σχέσεων είναι μόνο οικονομική εκμετάλλευση. Η βάση των εκμεταλλευτικών σχέσεων είναι κάτι που διαπέρνα την σχέση κεφάλαιο-εργασία, όσο και αυτή του αφέντη-δούλου ή του κυριάρχου-κυριαρχούμενου.
3)Η βάση βρίσκεται στο πως διαρθρώνεται η ταξική κοινωνία- με την μια ή την άλλη μορφή-από την εποχή της ανατολής της ως σήμερα. Αυτό κατά την δική προσωπική άποψη έχει μια οντολογική βάση που οι ρίζες της βρίσκονται στην ιστορική ανωριμότητα του ανθρώπου και των κοινωνιών του- ως το πιο συνειδητό είδος στο πλανήτη γη- να γνωρίσουν και να αποδεχτούν την ελευθερία..


Οντολογική βάση της απελευθέρωσης

Για να κατανοήσουμε το παραπάνω σχήμα ας δούμε τρία ζητήματα: Α)Τι είναι οντολογική βάση, β) τι είναι ωριμότητα-ανωριμότητα και γ)τι είναι ελευθερία: Οντολογία είναι η ερώτηση επί του όντος, την πραγματικότητα του όντος. Μιλάμε για την πραγματικότητα σε όλες της μορφές της, τους κόσμους της, τα επίπεδα της και τα βάθη της. Μιλάμε για την συνειδητοποίηση, την συνάντηση και την ερώτηση- όπου και ο έρωτας- με την πραγματικότητα ως μια διαρκώς μεταβαλλόμενη ολότητα που υπήρχε πριν από εμάς και μάλλον θα υπάρξει και μετά από εμάς.
Άρα δεν μπορούμε να μιλήσουμε για υπέρβαση των εκμεταλλευτικών και εξουσιαστικών σχέσεων αν δεν το δούμε σε όλα τα επίπεδα της πραγματικότητας. Και αυτή η διαδικασία έχει ως εκκίνηση της την αναγνώριση και συνειδητοποίηση αυτής της συνολικής οντολογικής κατάστασης που συνήθως αδυνατούμε να την προσεγγίσουμε στην ολότητα της.
Με ανοικτό το στοίχημα αν ποτέ μπορέσουμε να το καταφέρουμε… Παρόλο που υπήρξαν στιγμές που η ανθρωπότητα αναγνώρισε και γνώρισε πλευρές της, αλλά συνήθως οι αλήθειες ήταν μαργαριτάρια που «έτρωγαν» οι χοίροι, όπως θα έλεγε και ο απόστολος των εθνών ο Παύλος

Η ωριμότητα- ανωριμότητα βρίσκεται ακριβώς στην φιλοσοφική, πολιτική, υπαρξιακή και επιστημονική αναζήτηση αυτής της πολύμορφης οντολογικής συνθήκης με στόχο την αλλαγή της. Με τρόπο γνωσιολογικό, υπαρξιακό και βιωματικό, ως μοριακότητες, ατομικότητες και συλλογικότητες. Και αυτό όχι από κάποιους ειδήμονες αλλά από το σύνολο της ανθρώπινης κοινότητας. Όχι δεν πρόκειται για ωριμότητα μόνο πνευματική αλλά για ωριμότητα κατά βάση σαρκική και υλική, ο άνθρωπος δεν ζει μόνο με το πνεύμα….

Ενώ ελευθερία σημαίνει τη συνειδητή γνώση της αναγκαιότητας και των ορίων που γεννάει αυτή. Σημαίνει πως μοριακά και ατομικά είσαι ελεύθερος όταν ενώνεσαι, όταν ερωτεύεσαι την ελευθερία του άλλου, όταν ο ξένος γίνεται φίλος, εραστής αγαπημένος…. Είναι η αναγνώριση της ελευθερίας μου μέσα από τα μάτια, την ψυχή και το σώμα του άλλου…, ελευθερία είναι αυτό που περιγράφτηκε αρχετυπικά ως κομμουνισμός, ως κοινοκτημοσύνη…

Αυτό σίγουρα θέλει μια αφθονία υλικών αγαθών αλλά δεν επαρκεί…. Μπορεί η αφθονία να μετατραπεί σε μπούμερανγκ, όπως στις χώρες της δύσης, οδηγώντας την ανθρωπότητα στο χείλος της καταστροφής. Ναι χρειάζεται επίλυση των οικονομικών βιοτικών προβλημάτων για το σύνολο του πλανήτη και μια πλέρια απελευθέρωση από τον χρόνο της εργασίας(οι μηχανές που θα εργάζονται μόνες του που έλεγε και ο Αριστοτέλης) για να νιώθουμε ελεύθεροι να ωριμάσουμε και να αναστοχαστούμε πάνω στο ζήτημα της αυτοσυνειδησίας της ελευθερίας.

Εάν και όποτε αυτό εξασφαλιστεί τότε και μόνο τότε μπορούμε να μιλάμε για την αποκαθήλωση του καπιταλιστικού «είναι» και την παραγωγή ενός κομμουνιστικού «είναι». Και αυτό γιατί η οικοδόμηση της αταξικής κοινωνίας, του κομμουνισμού, δεν αποτελεί απλώς και μόνο μία μετάβαση από κάποιο σχηματισμό σε κάποιον άλλο, αλλά συνιστά την εμφάνιση και την διαμόρφωση ενός ριζικά νέου τύπου κοινωνικής ανάπτυξης. Πρόκειται για μία κοσμοϊστορική αλλαγή, η οποία, ως προς το βάθος, την κλίμακα και τις προοπτικές της υπερβαίνει ακόμα και την μετάβαση της αρχαιότητας από την προ-ταξική στην ταξική κοινωνία. Πρόκειται για μία άρνηση-διαλεκτική άρση, τόσο των ταξικών ανταγωνιστικών τύπων ανάπτυξης της κοινωνίας, όσο και των πριν από αυτούς βαθμίδων, δηλ. ολόκληρης της μέχρι τώρα ιστορίας της ανθρωπότητας και των προϋποθέσεων της.

Η χαρά της καταστροφής…

Και μέχρι τα τότε τι πράττουμε: κλαίμε την μοίρα μας και το κακό το ριζικό μας; Απεναντίας ατομικά και συλλογικά εργαζόμαστε για την καταστροφή αυτού του ταξικού κόσμου, οικοδομώντας σπερματικά σε φιλοσοφική, οντολογική κλίμακα, πολιτικά, παραγωγικά και κοινωνικά δίκτυα…. Κοινότητες ίσων και ελευθέρων σε τοπικό-περιφερειακό-εθνικό και στο τέλος παγκόσμιο επίπεδο.
Γνωρίζοντας τόσο τα όρια των κοινωνικών και πολιτικών συνθηκών, όσο και τις δυνάμεις που δημιουργεί η ιστορική και οικονομική εξέλιξη που πάντα όμως αυτές εκφράζονται με ένα αντιφατικό τρόπο. Γνωρίζοντας πως από τα σήμερα έχουν δημιουργεί οι προϋποθέσεις- οι αντιφατικές προϋποθέσεις- είτε η ανθρωπότητα να καταστραφεί, είτε να επιλύσει το βιοτικό πρόβλημα, οικοδομώντας ένα άλλο σύστημα.
Γνωρίζοντας τέλος πως υπάρχουν στιγμές που το «κακό» καταστρέφεται και ψήγματα συνειδητής ελευθερίας δημιουργούνται…. Σαν τις στιγμές που η συνείδηση σβήνει από την ηδονή κατά την διάρκεια της ερωτικής πράξης ή όταν οι μάζες κατά την διάρκεια της εξέγερσης καταλύουν το νόμο και το κράτος, αποδομώντας τα εμπορεύματα. Είναι οι στιγμές που η διαλεκτική της αρνητικότητας, αυτή η καταστροφική χαρά μετατρέπεται σε δημιουργία.

Έχω την εντύπωση πως όλοι-λίγο, πολύ- ξέρουμε τι πρέπει να γίνει: Άλλο που δεν νιώθουμε ώριμοι και τολμηροί να παίξουμε την ζωή μας κορώνα γράμματα για να πάρουμε πίσω ότι μας έχουν κλέψει. Απλά όσο περνάει ο καιρός τα περιθώρια να κερδίσουμε έστω και λίγα από αυτά που μας έχουν κλέψει λιγοστεύουν.
Μπορεί από την άλλη πλευρά να ισχύει και εδώ η διαλεκτική της αρνητικότητας, άρα για να ξαναπάρουμε τα «πάνω» μας χρειάζεται να πάμε στο «πάτο»..με τραγικές συνέπειες… η πανουργία της καταστροφής ως βάση της αναγέννησης… Εξάλλου όπως μας έδειξε και η ιστορία για να υπάρξει η περίοδος της αναγέννησης έπρεπε να περάσουμε από το μεσαίωνα.



Δημήτρης Αργυρός