Ο ΣΕΙΣΜΟΣ ΤΗΣ 6ΗΣ ΜΑΗ ΚΑΙ Η ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΜΙΑΣ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ

Ναι ο ελληνικός λαός  κινήθηκε δυναμικά και σαν τεκτονική πλάκα προκάλεσε ένα πραγματικό σεισμό στις εκλογές της 6 Μάη. Προκαλώντας τον θαυμασμό των ευρωπαίων εργαζόμενων και τον τρόμο των ελίτ. Σίγουρα οι εκλογές δεν αλλάζουν ριζικά τα πράγματα μα εκφράζουν οι δημιουργούν γεγονότα που επηρεάζουν οι κοινωνικές εξελίξεις, τους κοινωνικούς αγώνες και την ταξική πάλη. Κάτι που συνέβη με τις εκλογές στις 6 ΜΑΗ.

Ταυτόχρονα όμως πρέπει να επισημάνουμε πως  δεν  κινήθηκε με όρους αυτοσυνειδησίας, με ηγεμονική την τάση χειραφέτησης,  αλλά με κυρίαρχη  την τάση χειραγώγησης. Δεν κινήθηκε δηλαδή  όπως θα το ήθελαν οι  ριζοσπαστικές, αντικαπιταλιστικές, αντισυστημικές συνιστώσες αλλά αντιφατικά και κατά συνέπεια διαλεκτικά με την τάση της χειραγώγησης και χειραφέτησης να αλληλοδιαπλέκονται.

Κατά συνέπεια ναι μεν πρέπει να χαιρετήσουμε την πολιτική αφύπνιση του ελληνικού λαού που κατά μια έννοια ήταν και είναι συνέχεια των «πλατειών» και του τεράστιου λαϊκού και εργατικού κινήματος των 2 τελευταίων ετών.  Αλλά πρέπει και  να επισημάνουμε τις αντιφάσεις και τις αντιθέσεις της αφύπνισης του.  Που έχει ως αποτέλεσμα  την ταξική πόλωση που αφήνει ανοικτά όλα τα ζητήματα.

Και κυρίως αφήνει ανοικτό το  κυρίαρχο κοινωνικό ζήτημα της αντίθεσης κεφάλαιο-εργασία. Ας μην ξεχνάμε πως σε λίγες μέρες στις 15 ΜΑΗ τελειώνουν ουσιαστικά και τυπικά οι κλαδικές συμβάσεις εργασίας με αποτέλεσμα οι μισθοί να μειωθούν δραματικά. Για αυτό το λόγο άλλωστε και σε σειρά από χώρους υπάρχει μια κινητοποίηση των εργατικών  σωματείων και ομοσπονδιών ενώ στην πόλη μας έγινε η πρώτη μετεκλογική σύσκεψη του συντονιστικού των πρωτοβάθμιων σωματείων.

Ο πρώτος λόγος στο κίνημα…

Ανοικτά ζητήματα  που  θ’ βρουν την λύση τους  στο πεζοδρόμιο και στην ταξική-λαϊκή πάλη. Με μπροστάρη τον οργανωμένο λαό, το συνειδητοποιημένο προλεταριάτο και τις ανατρεπτικές, αριστερές αντικαπιταλιστικές, αντισυστημικές δυνάμεις. Με μια αριστερά ενωμένη, οικοδομώντας ένα αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής, με ένα ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα

Για αυτό το λόγο θα πρέπει να στρέψουμε την δύναμη μας και το λόγο μας στο ξύπνημα του μαζικού κινήματος, στην αφύπνιση της δημοκρατίας του δρόμου, των γενικών συνελεύσεων και των πλατειών.  Και ας μην ξεχνάμε πως   οι παραπάνω  αντιεξουσίες ήταν που πρώτες απονομιμοποίησαν το μαύρο μέτωπο   που κυβερνούσε. Αυτή η εξουσία των «κάτω»-  του ενεργού πλήθους που επιζητούσε ρόλο στο κοινωνικό γίγνεσθαι – έφερε αυτή την αντιφατική ανατροπή.

Τώρα αν αυτό το πράγμα παίρνει διαφορετικές αναγνώσεις δεν είναι κάτι που πρέπει να μας φοβίζει, απεναντίας θα έλεγα πως αποτελεί συνέχεια της κρίσης και της αδυναμίας του συστήματος να καθυποτάξει και να πειθαρχήσει τον λαϊκό παράγοντα.

Αυτό δεν συνεπάγεται πως μένουμε παγερά αδιάφοροι ή ουδέτεροι στο ζήτημα της εξουσίας, στο ζήτημα της κεντρικής εξουσίας, στο ζήτημα  της πολιτικής αλλά και οικονομικής εξουσίας. Επίσης δεν πρέπει να μας είναι αδιάφορο η δημιουργία μιας αριστερής κυβέρνησης.

Αλήθεια τι σημαίνει όμως μια αριστερή κυβέρνηση; Τι καθήκοντα έχει μια τέτοια κυβέρνηση; Μιλάμε για μια κυβέρνηση που θα επιχειρήσει να κάνει μια αριστερή διαχείριση του υπάρχοντος συστήματος ή για μια κυβέρνηση που θα χρησιμοποιήσει την δομή- το εργαλείο που λέγεται κράτος- για να έρθει σε ανοικτή σύγκρουση με το σύστημα και το κεφάλαιο; Και πως αλήθεια μπορείς να στηριχτείς σε ένα τόσο εχθρικό εργαλείο, όπως είναι το κράτος του κεφαλαίου με το «βαθύ» βραχίονα του να παίζει ένα τόσο καθοριστικό ρόλο. Έρευνες έδειξαν πως στις εκλογές της 6 Μάη ένας στους δυο αστυνομικούς ψήφισαν Χ.Α(http://www.tovima.gr/afieromata/elections2012/article/?aid=457088), ιδιαίτερα στην Αθήνα.

Αριστερή κυβέρνηση;;

Νομίζω πως  μια αριστερή κυβέρνηση- αν θέλει και είναι αριστερή και όχι σοσιαλδημοκρατική- δεν μπορεί να στηριχτεί στο αστικό κράτος. Μπορεί να το χρησιμοποιήσει  ενισχύοντας τις κοινωνικές λειτουργίες του, περιθωριοποιώντας τα «βαθιά» μέλη, μα η δύναμη του είναι το κίνημα. Είναι οι λαϊκοί αντιθεσμοί του, οι εργατικές αντιεξουσίες του. Που από τα σήμερα θα πρέπει να οικοδομηθούν ή να ενισχυθούν με τρόπο δυναμικό και αποτελεσματικό. Αυτός  είναι και ένας τρόπος να επανακτήσουμε τις γειτονίες μας από την άκρα δεξιά, ιδιαίτερα στο κέντρο της ΑΘΗΝΑΣ.

Στην κατεύθυνση να αποδημήσει το αστικό κράτος και να οικοδομήσει ένα κράτος των συνειδητοποιημένων εργατικών και λαϊκών μαζών. Με επίκεντρο τα λαϊκά-εργατικά συμβούλια και την αποκέντρωση της εξουσίας.  Με άμεση  προτεραιότητα να μπαίνει το ζήτημα της  ανατροπής των παραγωγικών δυνάμεων και σχέσεων.

Μια παραγωγική διαδικασία που θα διευθύνεται από τα σωματεία και τις εργατικές επιτροπές με ένα δημοκρατικό σχέδιο που θα καλύπτει τις πρωταρχικές κοινωνικές ανάγκες. Με ένα συνδυασμό  εθνικοποιημένης παραγωγής στους στρατηγικούς τομείς της οικονομίας, συνεταιριστικής παραγωγικής ιδιοκτησίας και  μικρής  ατομικής ιδιοκτησίας και αυτοαπασχόλησης.

Στην κατεύθυνση μιας διαφορετικού τύπου διεθνοποίησης με βάση τις αντικαπιταλιστικές εργατικές διεθνοποιήσεις. Μόνο που αυτή η προοπτική δεν θέλει απλώς μια αριστερή κυβέρνηση αλλά μια αντικαπιταλιστική αριστερή εργατική κυβέρνηση που θα βγει μέσα από την ανατρεπτική κινητοποίηση των συνειδητοποιημένων λαϊκών και εργατικών  μαζών.

Αυτό δεν συνεπάγεται πως αν αύριο ο ΣΥΡΙΖΑ  δημιουργήσει μια τύπου αριστερή κυβέρνηση θα πρέπει να μείνουμε αδιάφοροι ή εχθρικοί; Απεναντίας θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε αυτή την πιθανή κυβέρνηση ως ευκαιρία για να δυναμώσουμε το λαϊκό και εργατικό κίνημα και τα αιτήματα του. Αποκαλύπτοντας τις όποιες παλινωδίες που είναι πιθανό να τους οδηγήσουν σε μια νέα σοσιαλδημοκρατία.

Όλα επομένως θα κριθούν στο πως θα δυναμώσει το λαϊκό και εργατικό κίνημα, οι λαϊκοί- εργατικοί αντιθεσμοί και αντιεξουσίες, στο πως θα δυναμώσει η αντικαπιταλιστική επαναστατική πτέρυγα της αριστεράς. Στο πως θα γειωθεί, θα αποκτήσει δεσμούς με τις πλατιές εργατικές-λαϊκές μάζες και όχι μόνο με μια σχετικά μαζική πρωτοπορία.   Στο πως θα οικοδομηθεί από σήμερα η προοπτική μιας άλλης κοινωνικής συγκρότησης   πέρα από το κεφάλαιο και την λογική του κέρδους….

Δύσκολο ναι, μα ο λαός και εργαζόμενοι έδειξαν πως όταν θέλουν μπορούν, έστω και αν δεν τα έχουν όλα τακτοποιημένα στο κεφάλι τους. Εξάλλου και αυτοί που λένε πως τα έχουν, μάλλον ψέματα λένε ή το χειρότερο δεν ξέρουν τι τους γίνεται.

Την ώρα που γράφονταν αυτό το κείμενο,  το κλίμα έλεγε εκλογές. Κανένα μνημονιακό κόμμα της δεξιάς του κέντρου ή της αριστεράς δεν θέλει να πάρει τις ευθύνες να ολοκληρώσει το καταστροφικό έργο της τρόικας-ΕΕ-ΔΝΤ.

Άρα είναι  χρυσή ευκαιρία για την αντιμνημονιακή αριστερά να ξεκαθαρίσει το τοπίο και να βάλει το πλάνο για μια άλλου τύπου διακυβέρνηση. Πέρα από το ευρώ, το κεφάλαιο, τα κόμματα του, την ΕΕ, το ΔΝΤ. Με τον εργαζόμενο λαό αφέντη στο τόπο του.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ