Οι εκλογές ανέδειξαν ταξική πόλωση...

O λαός σε κάθε περίπτωση μίλησε και κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει αυτό. Φυσικά δεν μίλησε απελευθερωμένος από τα κυρίαρχα στερεότυπα και από τους ταξικούς συσχετισμούς, απεναντίας αυτά καθόρισαν εν πολλοίς την ψήφο του. Μίλησε βέβαια σε ένα μεγάλο ποσοστό απελευθερωμένος από τα πελατειακά πλαίσια  που έβαζαν οι  συμβιβασμοί της μεταπολίτευσης και που σήμερα δεν υφίστανται. Θετικό το γεγονός, μόνο που η δικτατορία των κυρίαρχων στερεότυπων και της κυρίαρχης ιδεολογίας παραμένει καταθλιπτική…

Πολλοί μιλάνε για μια σαφή αριστερή  στροφή, προσωπικά δεν είμαι τόσο αισιόδοξος, παρόλο που σε αριθμό ψήφων έχουμε ένα εκατομμύριο ψήφους περισσότερους για τα πολιτικά μορφώματα της αριστεράς που έφυγαν κυρίως από το κέντρο. Και δεν αισιοδοξώ για λόγους που έχουν  να κάνουν με τις ποιοτικές αναλύσεις της κάλπης και όχι για  λόγους ποσοτικών συγκρίσεων.

Θα έλεγα πως αυτό που έχουμε είναι μια αντιφατική πόλωση στα άκρα με κυρίαρχη ακόμη την συντηρητική τάση και όχι την τάση της ανατροπής. Πιο συγκεκριμένα η δεξιά σε ΄όλες της τις εκδοχές μαζεύει το 44% των ψήφων, με την άκρα δεξιά να ξεπερνά το 10% και σε αυτό δεν προσμετρώ τους ψήφους των ανεξάρτητων Ελλήνων. Το κέντρο από την άλλη έχει λεηλατηθεί από δεξιά και από αριστερά και δεν υπερβαίνει το 15% των ψήφων.  Η αριστερά με την σειρά φτάνει να παίρνει το 35% των ψήφων. Διόλου ακαταφρόνητο ποσοστό για την αριστερά, μα με αντιφατικό και πολύμορφο χαρακτηρα που αδυνατεί να ενοποιηθεί, με ηγεμονική την τάση της συνδιαχείρισης και της υποταγής και όχι αυτής της ριζικής αλλαγής και της ανατροπής.

Ας σημειωθεί δε  πως εξαιτίας του καλπονοθευτικού νόμου και της αποχής πάνω από το 50% του εκλογικού σώματος δεν εκπροσωπείται στο κοινοβούλιο, κάτι που αλλοιώνει την πολιτική αντιπροσώπευση των πολιτικών δυνάμεων. Μια σαφή ένδειξη της αποτυχίας της σημερινής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας όχι μόνο να αντιπροσωπεύσει τις σύγχρονες κοινωνικές τάσεις αλλά και να εκφράσει μια στοιχειώδη κοινοβουλευτικού τύπου εκπροσώπευση τους.

Επίσης  δεν πρέπει να αγνοηθεί η σαφής, αν και αντιφατική αντιμνημονιακή, ψήφος του ελληνικού λαού.  Το αντιμνημονιακό μπλοκ του 60% του ελληνικού λαού αποτελεί σίγουρα ένα πονοκέφαλο για τις ντόπιες και ξένες ελίτ . Αλλά και το μνημονιακό μπλοκ παίρνει περίπου το 40% των ψήφων, από μια πλευρά ειναι εξισου αξιοπερίεργο για μια χώρα που κτυπιέται από αυτό,  αλλά απόλυτα κατανοήσιμο, απόρροια της απουσίας μιας ρεαλιστικής αντιμνημονιακής συστημικής απάντησης.

Ενώ είναι φανερό πως το αντιμνημονιακό μπλοκ δεν είναι εξίσου και αντιΕΕ μπλοκ. Με την δεξιά και αριστερή αντιΕΕ ψήφο να μην ξεπερνά 20%. Κάτι που αποδεικνύει πως παρόλη την αντιμνημονιακή ψήφο η φυλακή της ΕΕ- ευρώ φαίνεται ισχυρή και είναι ένα γεγονός που θα επιδράσει καθοριστικά στις εξελίξεις που έρχονται, σε σχέση και με τους εκβιασμούς των αγορών και των μνημοκρατόρων της ΕΕ.

Δυο οι κερδισμένοι

Δυο είναι οι δυνάμεις που μπορούν να χαίρονται για το αποτέλεσμα: Ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ. Ο πρώτος γιατί μπαίνει με αξιώσεις στο κυρίαρχο πολιτικό παιχνίδι, με κίνδυνο φυσικά να ξεφουσκώσει, γιατί δεν θα έχει απαντήσεις εντός του συστημικού πλαισίου, σαν δύναμη διαχείρισης. Καθώς είναι εμφανής η τάση να μετατραπεί σε μια κυβερνώσα- αριστερής υφής-  κεντροαριστερά του 21^ου αιώνα. Και για αυτό το λόγο τα αντιΕΕ, αριστερά του στοιχεία σύντομα θα πρέπει να απαντήσουν με ποιον πάνε και ποιον αφήνουν.

Όπως και να έχει η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί στοιχείο πολιτικής ανανέωσης του πολιτικού σκηνικού. Επίσης αποτελεί έκφραση της αλληλεπίδρασης του κινηματικού με το πολιτικό με ηγεμονία όμως των τάσεων της υποταγής και όχι των τάσεων της χειραφέτησης. Για αυτό το λόγο  άλλωστε και η κυριαρχία ενός ρεαλιστικού κυβερνητισμού, μακριά από τον ανατρεπτικό λόγο των κινημάτων.

Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ με την σειρά της είναι η αυτόνομη εκπροσώπηση φοβικών και  ξενοφοβικών στοιχείων στην κυρίαρχη πολιτική σκηνή. Με την ηγεμονία μιας λούμπεν μικροαστικής λογικής που αποκτά ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά όταν χάνει το βόλεμα της. Ήταν σχεδόν σίγουρο πως η κρίση θα γεννούσε τέτοια μορφώματα στο βαθμό που η αριστερά δεν απαντά με ριζοσπαστικότητα και αποτελεσματικότητα στα ζητήματα που ανοίγει το κοινωνικό ζήτημα. Δεν απαντά με βάση τις δικές της αξίες στο ζήτημα της κοινωνικής αλληλεγγύης, στο μεταναστευτικό, στο ζήτημα της κοινωνικής ασφάλειας-ανασφάλειας και της εγκληματικότητας.  Ενώ φοβάμαι πως η όξυνση της κρίσης θα  δώσει έδαφος να δυναμώσει στο βαθμό που η αριστερά δεν θα αναλάβει μια αντιφασιστική δράση με έμφαση την συγκεκριμένη παρέμβαση στις ανάγκες των λαϊκών τάξεων  και των μικροαστικών στρωμάτων  που επηρεάζονται από την Χ.Α.

Με το 1,2% της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι πλέον εκλογικά εμφανής η αντικαπιταλιστική αριστερά και αυτό από μόνο του αποτελεί ένα σημαντικό βήμα για τον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο. Μόνο που το συγκεκριμένο ποσοστό είναι πίσω τόσο από τις δυνατότητες της, όσο και από τις ανάγκες της ταξικής αναμέτρησης που έρχεται. Ενώ μάλλον κακό έκαναν οι φήμες και  τα δημοσιεύματα  για το 2,5% που παίρνει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η λογική της χαμένης ψήφου δεν νικιέται με το να παίζουμε το παιχνίδι των φημών και των διαρροών.

Το επόμενο διάστημα οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι αναγκαίο να εξετάσουν με πιο τρόπο  ο αντικαπιταλιστικός της  λόγος θα καταφέρει να διεισδύσει σε ακόμη μεγαλύτερες λαϊκές-εργατικές μάζες. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποτελεί μια κατάκτηση της επαναστατικής εργατικής πρωτοπορίας και πρέπει να γίνει ο σύγχρονος καταλύτης για να ενωθεί σε ένα αγωνιστικό μέτωπο η αριστερά και κόσμος της δουλειάς.

Με γνώμονα πάντα το ζήτημα μιας της εργατικής- λαϊκής εξουσίας,  διαμέσου των γενικών συνελεύσεων των εργαζόμενων πολιτών ανά χώρο δουλειάς και τόπο κατοικίας, στη κατεύθυνση της κοινωνίας των συνεταιρισμένων παραγωγών. Ε σε αυτό το πεδίο θα κριθεί αν έχει λόγο ύπαρξης η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και συνολικότερα ο χώρος της «άλλης» αριστεράς.

Οι μάχες βρίσκονται μπροστά μας, το μνημόνιο υπάρχει και θα συνεχίσει το καταστροφικό του έργο, με νέο σταθμό αρχές Ιούνη. Δεν ξέρω αν υπάρξει κυβέρνηση και τι είδους κυβέρνηση θα είναι αυτή. Επίσης δεν είμαι σίγουρος αν μια κυβέρνηση μπορεί να βγάλει το φίδι από την τρύπα.

Συνεχίζω να πιστεύω πως η εξουσία και η δύναμη βρίσκεται μόνο στα χέρια του συνειδητοποιημένου αγωνιζόμενου λαού. Στα χέρια του συνειδητοποιημένου προλεταριάτου. Η αριστερά, η όποια αριστερά- θέλει ή δεν θέλει να κάνει κυβέρνηση- ας επιλέξει πρώτα το δρόμο της οργάνωσης του λαού και της εργατικής τάξης. Σε κάθε περίπτωση έρχονται δύσκολες αλλά και καθοριστικές μέρες, ας τολμήσουμε, για να κάνουμε το ανέφικτο εφικτό….

   Δημήτρης Αργυρός