ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΔΙΕΞΟΔΟΣ ΜΟΝΟ ΕΚΤΟΣ ΟΝΕ….

Ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο κυκλοφόρησαν εν μέσω της προεκλογικής περιόδου δυο σημαντικοί διανοητές της αριστεράς. Είναι το βιβλίο «ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΔΙΕΞΟΔΟΣ – Θέσεις για ένα κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο» των Κώστα Λαπαβίτσα και Στάθη Κουβελάκη από τον εκδοτικό οίκο Α.Α ΛΙΒΑΝΗ».

Τα αίτια της κρίσης

Συνδυάζοντας- όπως είναι και το λογικό- την κρίση της Ελλάδας με την κρίση που ξέσπασε στην Ευρώπη και γενικότερα  στο παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό. Θεωρώντας την παγκόσμια κρίση ως αποτέλεσμα των τεράστιων αντιφάσεων του χρηματιστικοποιημένου νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού της εποχής μας. 

Με βασικό κόμβο τις αντιφάσεις που γεννά η εισαγωγή νέων τεχνολογιών που δεν έχουν αποδώσει σε ποσοστά κερδοφορίας για το μεγάλο κεφάλαιο, αντίθετα έχουν αυξήσει τον εφεδρικό στρατό εργασίας, ενώ ταυτόχρονα  έχει ως αποτέλεσμα την μεταφορά της παγκόσμιας  παραγωγικής βάσης προς την Ασία σε βάρος των ΗΠΑ-Ευρώπη. Αυτές οι παγκόσμιες αντιφάσεις δημιούργησαν ένα τεράστιο πεδίο διόγκωσης των χρηματιστηριακών κερδών που εκτόξευσαν τον ιδιωτικό και δημόσιο δανεισμό, και την εμφάνιση αλλεπάλληλων φούσκων που γέννησαν την κρίση του 2007.

Καθοριστικό ρόλο στην πορεία της κρίσης παίζει το ευρώ και η ΟΝΕ που εξυπηρετώντας τα συμφέροντα των μεγάλων βιομηχανικών και τραπεζικών συμφερόντων- κέντρων μεταφέρει την κρίση στην μισθωτή εργασία και στις πιο φτωχές χώρες του ευρωπαϊκού νότου που τις οδηγούν στα όρια της οικονομικής και δανειακής ασφυξίας.   Και αυτό γιατί το «χρέος της περιφέρειας είναι εν μέρει εγχώριο λόγω της γιγάντωσης  των περιφερειακών τραπεζών και εν μέρει διεθνές, λόγω του δανεισμού  από τις τράπεζες του κέντρου».

Μόνο που η κρίση χρέους έβαλε και συνεχίζει να βάζει σε κίνδυνο και την ίδια την ΟΝΕ, έτσι το πρώτο μέλημα των ευρωπαϊκών ελίτ ήταν να προστατεύουν την ΟΝΕ και το τραπεζικό- χρηματιστηριακό-βιομηχανικό κατεστημένο σε βάρος της μισθωτής εργασίας και των μικρομεσαίων στρωμάτων.  Μετατρέποντας την ΟΝΕ σε μια οικονομική χούντα, αποκλείοντας κάθε προοπτική μιας κευνσιανικής λύσης εντός της ΟΝΕ.

Το τέλος του ευρωπαϊκού ονείρου

Για αυτό το λόγο και σωστά θεωρούν οι συγγραφείς πως είναι «στρατηγικό λάθος… του ευρωπαϊσμού να πιστεύεται ότι οι εξελίξεις είναι συγκυριακές και οφείλεται απλά σε πολιτικές επιλογές των κυβερνήσεων της Γερμανίας, της Γαλλίας..». Ενώ αντίθετα τα μέτρα λιτότητας απορρέουν από την φύση της ΟΝΕ, του ευρώ και της ΕΕ. Και το αξιοπερίεργο αυτής της θέσης είναι πως αυτή  υποστηρίζεται από το Σ. Κουβελάκη που είναι εκλεγμένος με τον ΣΥΡΙΖΑ. Που στην κυρίαρχη εκδοχή του  συνεχίζει να πιστεύει στο ιδεολόγημα του ευρωπαϊσμού, συνεχίζοντας να πιστεύει σε μια άλλη Ευρώπη, εντός της ΕΕ και ευρώ… Ένας αριστερός ευρωπαϊσμός που είναι η κύρια αιτία για την αδυναμία αριστερής εναλλακτικής πρότασης απέναντι στην ΕΕ-ΟΝΕ-ευρώ.

Ευρωπαϊσμός στην δεξιά, αριστερή ή και εναλλακτική του εκδοχή που χαρακτηρίζει την συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών σχηματισμών της μεταπολίτευσης. Και που εκφράζει ή καλύτερα που έκφραζε τα συμφέροντα της μεγαλοαστικής, μεσοαστικής και μικροαστικής τάξης καθώς και αυτής της διανόησης ή της μισθωτής εργασίας που έβρισκαν οικονομικό καταφύγιο στις επιδοτήσεις και στα προγράμματα. Ευρωπαϊσμός που  βρίσκεται σε ιστορική παρακμή και οδηγείται σε κατάρρευση, αφήνοντας στην θέση του  μια ΕΕ φρούριο, μια ΕΕ οικονομική χούντα.

Το βιβλίο αναδεικνύει τόσο την συστημική, όσο και την αντισυστημική ανημποριά να δει η χώρα και οι πολίτες της ένα δρόμο έξω από την ΟΝΕ. Έτσι παρόλο που η ΕΕ και η ΟΝΕ δεν είναι πλέον το «βασίλειο» της επιδοτούμενης ξενοιασιάς και έχει γίνει ένας στεγνός μηχανισμός υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου και των τραπεζών οι δυνάμεις- κύρια της αριστεράς- περί άλλων τυρβάζουν…: ο ΣΥΡΙΖΑ στριμωγμένος στο να υπερασπιστεί τον αριστερό ευρωπαϊσμό, ένα αδύνατο και ουτοπικό  ευρωκεντρικό δρόμο έξω από το μνημόνιο.  Και το ΚΚΕ στην ηττοπαθή γραμμή του να μεταθέτει τα προβλήματα σε μια μακρινή λαϊκή εξουσία- λαϊκή οικονομία έξω από τα μονοπώλια και την ΕΕ.

Ο δρόμος της αντικαπιταλιστικής αλλαγής

Το δράμα για τον ελληνικό λαό όμως παίζεται τώρα και το πλέον σημαντικό τμήμα του βιβλίου είναι η πρόταση για μια αριστερή αντικαπιταλιστική διέξοδο τώρα. Που θα βάλει την χώρα σε μια« αντικαπιταλιστική τροχιά κοινωνικής δικαιοσύνης, ριζικού εκδημοκρατισμού, υψηλής απασχόλησης, αναδιανομής του εισοδήματος και του πλούτου και γενικότερης ενδυνάμωσης του κόσμου της εργασίας.».

Πρόκειται για ένα μεταβατικό πρόγραμμα που θα πλήξει τις κυρίαρχες πολιτικές και οικονομικές  επιλογές των ντόπιων και ξένων πολιτικών- οικονομικών ελίτ. Δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για μια επαναστατική αντικαπιταλιστική ανατροπή στην κατεύθυνση του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού. Προσφέροντας ένα θετικό παράδειγμα για ολάκαιρη την Ευρώπη.

Με βάση ένα μέτωπο της μισθωτής εργασίας, των μικρομεσαίων στρωμάτων και των αγροτών και ενός πολιτικού μετώπου που θα έχει  ως επίκεντρο την αριστερά που θα κινείται σε γραμμή συντεταγμένης  αγωνιστικής ενότητας και όχι σε μια λογική εμφυλίου πολέμου.  Μόνο αυτό το μέτωπο μπορεί να οικοδομήσει ένα ηγεμονικό σχέδιο για τους «κάτω», για την συμμαχία των κυριαρχούμενων τάξεων.

Μια πρόταση που θα έχει ως κυρίαρχα χαρακτηριστικά: 1) την αθέτηση των πληρωμών για το δημόσιο χρέος με πρωτοβουλία των λαϊκών δυνάμεων, έτσι ώστε να πληρώσουν οι δανειστές, η ΕΕ-το ΔΝΤ ΚΑΙ Η ΕΤΚ και όχι ο λαός και οι εργαζόμενοι. Για να συμβεί η αθέτηση πληρωμών είναι αναγκαιότητα η δημιουργία της ΕΛΕ(επιτροπής λογιστικού έλεγχου).  Για να ρίξει ένα «δημοκρατικό φως στα ετεροβαρή δάνεια που συσσώρευσε η χώρα μας την τελευταία διετία μέσω των περιβόητων προγραμμάτων σωτηρίας». Μια κινηματική διαδικασία που στοχεύει να  εμπλέξει τον λαϊκό παράγοντα στην έλεγχο των δημοσιών πραγμάτων

2) Την έξοδο της χώρας από την ΟΝΕ, που συνεπάγεται την έξοδο της χώρας από το ευρώ.  Μια ενέργεια που θα βοηθήσει την χώρα να μπει- όχι χωρίς οδύνες- σε μια  τροχιά οικονομικής ανάκαμψης. Με ένα τραπεζικό τομέα κάτω κρατικό έλεγχο για να ομαλοποιηθεί ο νομισματικός έλεγχος και να αποφευχθεί η μαζική έξοδος κεφαλαίων. Ενώ διαμέσου της  δημόσιας-κρατικής ιδιοκτησίας των τραπεζών θα στηριχτούν οι μικρομεσαίοι και η διευθέτηση των μικρών ιδιωτικών χρεών.

3)Δημόσιες επενδύσεις διαμέσου μιας δημόσιας ιδιοκτησίας σε κεντρικούς τομείς της παραγωγής. Λένε χαρακτηριστικά και σωστά οι συγγραφείς: «Χωρίς δημόσια ιδιοκτησία και έλεγχο δεν πρόκειται η Ελλάδα να μπει σε τροχιά συστηματικής ανάπτυξης που θα φέρει βελτίωση της απασχόλησης και άνοδος των εισοδημάτων».

4)Ένα διαφορετικό κράτος με ουσιαστικό δημοκρατικό λαϊκό έλεγχο.  Με μορφές και πεδία λαϊκής -εργατικής εξουσίας, έλεγχου και δικαιοσύνης στην τοπική αυτοδιοίκηση και στο κεντρικό κράτος. Με ένα άλλο διαφορετικό και αμεσοδημοκρατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Καθώς το εργατικό κίνημα θα γίνει η αφετηρία της δημιουργίας των νέων δημοκρατικών διαδικασιών στην κοινωνία.  Ενώ σημαντικό ρόλο έχουν να παίξουν οι δυνάμεις της κοινωνίας των πολιτών που τα 2 προηγούμενα χρόνια πειραματίστηκαν σε νέες μορφές αμεσοδημοκρατικού έλεγχου και κοινωνικής αυτοδιαχείρισης.

Τίμια οι συγγραφείς του βιβλίου θεωρούν πως αυτή η πολιτική πρόταση είναι πρόταση σύγκρουσης με τις δυνάμεις του κεφαλαίου-ΕΕ-ΔΝΤ και τραπεζών. Είναι πολιτική που θα ξεσηκώσει την μήνη των ευρωπαϊκών και ντόπιων ελίτ και δεν χωράει συμβιβασμούς. Και για αυτό το λόγο θα πρέπει να προετοιμάσουν οι δυνάμεις της αριστεράς τον ελληνικό λαό. Σε αντίθεση ίσως με την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ που  πιστεύει πως μπορεί να διαπραγματευτεί τα αδιαπραγμάτευτα. Με ανοικτό τον κίνδυνο για  μια χρεωκοπία, με την κρίση να βαθαίνει και να εξαπλώνεται.

Λίγο, πολύ το βιβλίο με βρίσκει σύμφωνο. Θα διαφωνούσα κάπως με την έννοια της ΕΛΕ που παραπέμπει σε ένα νομικό περισσότερο αγώνα και λιγότερο κινηματικό. Και σαφώς με βρίσκει αντίθετο η αποφυγή  του αιτήματος  της άμεσης εξόδου από την ΕΕ.   Οι συγγραφείς  δεν το βάζουν άμεσα και το αφήνουν στην κρίση του Ελληνικού λαού στην βάση της αλλαγής των συσχετισμών δύναμης   που θα έχουν διαμορφωθεί σε διεθνές και ευρωπαϊκό επίπεδο.

Μόνο που η βάση της οικονομικής χούντας που μας κυβερνά δεν είναι η ΟΝΕ αλλά είναι η ΕΕ. Και αυτή πρέπει να σπάσουμε όσο γίνεται πιο γλήγορα για να απελευθερωθούμε από τις εξαρτήσεις που μας μετατρέπουν σε μια μοντέρνα αποικία της ΕΕ.

Για να σπάσουμε με τις ντόπιες ελίτ και το εθνικό κράτος πρέπει να σπάσουμε με το υπερεθνικό κράτος των Βρυξελλών. Για να σταματήσουμε την απελευθέρωση των αγορών, κεφαλαίων, αγαθών και εμπορευμάτων και να επαναοικιοποιηθούμε την δημόσια περιουσία που ιδιωτικοποιήθηκε πρέπει να φύγουμε από την ΕΕ τώρα. Για να προχωρήσουμε σε μια διεθνιστική αντικαπιταλιστική εργατική διεθνοποίηση πρέπει να σπάσουμε με το κλειστό περίβλημα της ΕΕ. Εν τέλει συνεχίζω να πιστεύω πως ο  μόνος συνεπής αντιΕΕ-αντιευρώ αγώνας είναι ο αντικαπιταλιστικός επαναστατικός αγώνας….

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ