ΕΡΧΕΤΑΙ ΝΕΟΣ ΓΥΡΟΣ ΑΓΩΝΩΝ…

Και να λοιπόν έχουμε κυβέρνηση, μια κυβέρνηση που θα μπορούσαμε να έχουμε και στις 7 ΜΑΗ. Μα ο στόχος δεν ήταν μόνο να έχουμε κυβέρνηση, μια μνημονιακή κυβέρνηση αλλά να  ρυμουλκηθεί σε αυτή ο ΣΥΡΙΖΑ. Και ταυτόχρονα να κατατρομοκρατηθεί ο ελληνικός λαός  για να ψηφίσει συνετά, δηλαδή  μνημονιακά.

Να λοιπόν που  οι εκλογές της 17 Ιούνη ήταν μια τακτική κίνηση των μνημονιακών δυνάμεων με στόχο την καθυπόταξη των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που είχαν σηκώσει μπαϊράκι και αποτελούσαν το κόκκινο πανί για τις κυβερνήσεις της ΕΕ, τις τράπεζες και το κεφάλαιο.

Οι εκλογές ανέδειξαν μια πύρρειο νίκη των μνημονιακών δυνάμεων που αφήνει όλα τα ενδεχόμενα ανοικτά. Όχι το αγωνιζόμενο πλήθος  δεν έσκυψε το κεφάλι, δεν προσκύνησε τους αγάδες. Αντίθετα αυτό που βγήκε από τις εκλογές ήταν    μια εμβάθυνση της ταξικής πόλωσης που πολλαπλασιάζει τις πιθανότητες να οδηγηθούμε σε μια ανοικτή ταξική σύγκρουση. Ιδιαιτέρα μετά την είσοδο στο μηχανισμό στήριξης της Κύπρου και Ισπανίας, κάτι που δείχνει πως η κρίση όχι μόνο δεν εκτονώνεται, μα βαθαίνει σε επικίνδυνο βαθμό.

Το εν λόγω μπαϊράκι  ήταν που έβγαλε δεύτερη δύναμη το ΣΥΡΙΖΑ,  ξεπερνώντας το ποσοστό της ΕΔΑ το 1958. Ο ΣΥΡΙΖΑ μια αριστερή δύναμη με μεταρρυθμιστική ηγεσία και με ένα κινηματικό πεδίο δραστηριοτήτων, ένα αγωνιζόμενο μαζικό δίκτυο που ταιριάζει γάντι με την εποχή της μεταφορντικής παραγωγής.

Καταφέρνοντας να ηγεμονεύσει επί του ΚΚΕ, το κλασικό κόμμα του παραδοσιακού κομμουνιστικού ρεφορμισμού. Αλλά  και επί των σχημάτων της αντικαπιταλιστικής, ριζοσπαστικής και αντιιμπεριαλιστικής αριστεράς που δεν κατάφεραν να έχουν ένα διακριτικό «σήμα» σε σχέση με το ΚΚΕ και το ΣΥΡΙΖΑ. Αδυνατώντας να προτείνουν άμεσες απαντήσεις   στα καυτά προβλήματα του εργαζόμενου λαού, κάτι που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ από τα αριστερά, με ρεφορμιστικό πρόσημο βέβαια, και η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ από την άκρα δεξιά και με ένα τρόπο βάρβαρο και αποκρουστικό.

Αυτή η κυβέρνηση κανείς δεν γνωρίζει  αν μακροημερεύσει, όπως θέλουν τα επιτελεία των τραπεζών και των Βρυξελλών. Θα εξαρτηθεί αν δώσει κάποια ανάσα στο δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό, μόνο που αυτό πρέπει να το επιτρέψουν τα μεγάλα αφεντικά οι δανειστές μας και η πατρόνα Γερμανία.

Αν το κάνουν- που αμφιβάλλω- τότε μπορούμε να δούμε αυτή η κυβέρνηση να διαχειρίζεται για ένα μακρό  διάστημα τις τύχες αυτής της χώρας, διαφορετικά γλήγορα  τα «ελικόπτερα» θα δώσουν την λύση. Είπα αμφιβάλω μα δεν το εύχομαι∙ είμαι από  αυτούς τους αριστερούς που δεν λένε όσο χειροτερεύουν τα πράγματα, τόσο καλύτερα  για την αριστερά..Σίγουρα η αταξία δημιουργηθεί προϋποθέσεις κι δυνατότητες για ριζικές, επαναστατικές αλλαγές, αρκεί να έχεις μια δυνατή επιθετική αριστερά για να τις αρπάξει.

Αν όμως δεν συμβεί αυτό  καραδοκεί η ανομία των δρόμων, η τρομοκρατία των συμμοριών, του κράτους και του παρακράτους. Η εναλλακτική λύση δεν είναι μόνο μια κυβέρνηση της αριστεράς με λιγότερο ή περισσότερο ριζοσπαστικό χαρακτήρα, συστημική εναλλακτική λύση  είναι και μια ακροδεξιά ή «χουντική» κυβέρνηση. Ας μην ξεχνάμε τα παραδείγματα  της δεκαετίας του 1930 ή αυτά του Αλιέντε και της Χιλής. Ούτε να ξεχάσουμε την επιλογή μιας πολεμικής ανάφλεξης για να ξεπεράσει  το σύστημα τα όποια προβλήματα του. Ήδη η περιοχή μας- με την Συρία και την Τουρκία στα μαχαίρια – βρωμάει μπαρούτι…

Όχι κανένας φόβος, σε ένα ανοικτό σύστημα όλα είναι ανοικτά και δυνατά, πόσο μάλλον όταν απέναντι μας έχουμε  ένα αδίστακτο και κυνικό σύστημα που αν βρεθεί στριμωγμένο και σε δει αναποφάσιστο θα σε συντρίψει χωρίς έλεος.

Για αυτό το λόγο οι δυνάμεις της αριστεράς, της αναρχίας, της αυτονομίας και της αντιεξουσίας  με πρωτεργάτη το πιο συνειδητό τμήμα της αντικαπιταλιστικής- κομμουνιστικής αριστεράς πρέπει να οργανώσουν με όλα τα μέσα την αυτοάμυνα του εργαζόμενου -αγωνιζόμενου λαού.

Δημιουργώντας ένα πολύμορφο δίκτυο κοινωνικής και ταξικής αλληλεγγύης για να δώσουν λύση στα άμεσα βιοτικά επίπεδα του λαού. Δημιουργώντας  ένα  μαχητικό  εργατικό κίνημα που θα απαντά στην ολομέτωπη κεφαλαιοκρατική επίθεση, ένα εργατικό κίνημα αντίστασης, ρήξης και ανατροπής που θα φτάνει στο επίπεδο της εργατικής αυτοδιαχείρισης στα πλαίσια ενός δικτύου κατειλημμένων εργοστασίων. Δημιουργώντας ένα  αντιφασιστικό εργατικό μέτωπο που θα απαντά πολιτικά και δυναμικά στις προκλήσεις των νεοναζί και των παρακρατικών.

Οικοδομώντας ένα πλατύ  αντισυστημικό μέτωπο- κίνημα-δίκτυο που θα θέσει ως άμεση προτεραιότητα την οικοδόμηση μιας αντικαπιταλιστικής κυβερνητικής απάντησης,  δίχως τον κυβερνητισμό της ρεφορμιστικής αριστεράς.

Ναι όλα τα παραπάνω μπορεί και να είναι σχέδια επί χάρτου, προσδοκίες και επιθυμίες, που θα καταπέσουν σαν τους πύργους στην άμμο. Ίσως πάλι η ιστορία και αυτή την φορά να  έχει περισσότερη φαντασία από εμάς….

Το μόνο βέβαιο είναι πως άμεσα πρέπει να ξεπεράσουμε  το σοκ και δέος των δυνάμεων της καταστροφής και να οργανώσουμε την πολύμορφη άμυνα και αντεπίθεση μας. Καμία απολύτως αναμονή, οργάνωση και αγώνας σε όλα τα μέτωπα… Να νιώσει και η νέα μνημονιακή  κυβέρνηση το καυτό αέρα των οργισμένων χνώτων μας.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ