Με αφορμή την εκλογική αναμέτρηση της 6ης Μάη διάφοροι, ανώνυμοι καλοθελητές, σε διάφορα μπλογκς, κάνουν εκτιμήσεις για «κακό εκλογικό αποτέλεσμα» του ΚΚΕ. Γράφουν: «Το ΚΚΕ βρίσκεται σε πορεία απομόνωσης από την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα, από τον ελληνικό λαό, εξαιτίας της πολιτικής γραμμής που ακολουθεί, χρόνια τώρα, η ηγεσία του».
 Καμώνονται ότι εκφράζουν την «αγωνία» τους για την «τύχη του Κόμματος» που «του γυρίζει την πλάτη η εργατική τάξη, ο λαός» σε συνθήκες μαζικότατης καταδίκης των ΠΑΣΟΚ - ΝΔ. Στο 18ο Συνέδριο του ΚΚΕ, ντοκουμέντα σελ. 79 σημειώνεται το εξής: «Η μείωση των δυνάμεων του δικομματισμού, δε σημαίνει και κλονισμό, πρέπει η μείωση αυτή να συνοδεύεται και από δυνάμωμα της θέλησης για ρήξη και ανατροπή». Να γιατί λέμε ότι δεν αρκεί η εγκατάλειψη των ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, αλλά χρειάζεται η εγκατάλειψη της στρατηγικής τους, που σημαίνει να μην εγκλωβιστεί η δυσαρέσκεια από την πολιτική τους σε άλλα κόμματα με την ίδια στρατηγική, όπως ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜ.ΑΡ., «Ανεξάρτητοι Ελληνες» κλπ, αλλά να εκφραστεί στο ΚΚΕ.
Ολοι αυτοί χρεώνουν στο ΚΚΕ την απότομη εκλογική άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ. Η κριτική που ασκούν δήθεν στο ΚΚΕ είναι ότι με την προεκλογική τακτική του στο ζήτημα της κυβέρνησης, άφησε το πεδίο ελεύθερο στο ΣΥΡΙΖΑ να προβάλλει εναλλακτική κυβερνητική λύση και έτσι να κερδίσει την πλειοψηφία των λαϊκών δυνάμεων που καταδίκαζαν το ΠΑΣΟΚ κυρίως, αλλά και τη ΝΔ. Μετρούν επομένως και εκτιμούν το εκλογικό αποτέλεσμα του ΚΚΕ με βάση το εκλογικό αποτέλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή με ετεροκαθορισμό. Και μιλούν για εγκατάλειψη του προγράμματος του Κόμματος.
Τι γράφουν; «Η ηγεσία του Κόμματος ταύτισε με τον πιο χοντροκομμένο και απαράδεκτο τρόπο την Τακτική με τη Στρατηγική του Κόμματος. Επέτρεψε στο ΣΥΡΙΖΑ να αξιοποιήσει την έλλειψη μιας ουσιαστικής, άμεσης και αποτελεσματικής πρότασης εκ μέρους του Κόμματος.(...) Σε μια εποχή που οι προβλέψεις και οι πρόνοιες του 15ου Συνεδρίου δικαιώθηκαν περίτρανα, η ηγεσία του Κόμματος εγκατέλειψε την προσπάθεια να εφαρμόσει τη βασική του πρόταση, στο πνεύμα της σύγχρονης περιόδου που διανύουμε, προωθώντας τη δημιουργία του ΑΑΔΜ που θα διεκδικούσε και τη διακυβέρνηση της χώρας, με τη δημιουργία αντίστοιχης κυβέρνησης, που θα έκφραζε και θα στηριζόταν στην εργατική τάξη και τα μικροαστικά στρώματα της πόλης και του χωριού, στη νεολαία και τη διανόηση της χώρας μας, που θα συνένωνε αρμονικά την πάλη των εργαζομένων για τα άμεσα προβλήματά τους με την προοπτική του σοσιαλισμού».
Δε μπαίνουν στον κόπο βεβαίως να εξηγήσουν πώς με την ίδια στρατηγική όλα τα προηγούμενα χρόνια το ΚΚΕ είχε άνοδο της πολιτικής του επιρροής, και της εκλογικής, πρωταγωνιστικό ρόλο στο εργατικό κίνημα που όμοιό του δεν υπάρχει πουθενά στην Ευρώπη, μέσα στις πιο αντίξοες συνθήκες, με όλα τα άλλα κόμματα να πασχίζουν να σμπαραλιάσουν από τα μέσα το εργατικό κίνημα. Δεν μπαίνουν καν στον κόπο να απαντήσουν γιατί σε όποια χώρα έγινε από Κομμουνιστικά Κόμματα «κυβερνητικό πείραμα» για να ανακοπεί η αντεργατική, αντιλαϊκή επίθεση, το αποτέλεσμα ήταν ακριβώς το αντίθετο (Γαλλία, Ιταλία κλπ).
Να θυμίσουμε εδώ ότι το συγκεκριμένο ζήτημα το άνοιξε ο Αλ. Τσίπρας στη διακαναλική συνέντευξη του ΣΥΡΙΖΑ πριν τις εκλογές στις 6 Μάη. Ακριβώς όπως το διατυπώνουν αυτοί που ανώνυμα κάνουν πολεμική στο ΚΚΕ διαστρεβλώνοντας το Πρόγραμμα του Κόμματος. Γιατί άλλα λέει το Πρόγραμμα του ΚΚΕ απ' αυτά που οι ίδιοι γράφουν.
Δίνουν όπλα στον αντίπαλο επιδιώκοντας το χτύπημα του ΚΚΕ και του κινήματος
Και επιτίθενται με όρους υπονόμευσης του ΚΚΕ και με ανομολόγητους πόθους και στόχο να χτυπηθεί το Κόμμα, να σμπαραλιάσουν τη δράση του, καλώντας σε παρέμβαση από τα κάτω για να διορθωθεί η πολιτική του γραμμή και να επανέλθει στο πρόγραμμα του Κόμματος. Να τι γράφουν ως προς αυτό: «Η ηγεσία του ΚΚΕ θα κριθεί στα όργανα του Κόμματος, από τα μέλη του Κόμματος. Και θα κριθεί αυστηρά. Οσο σημαντικός κι αν είναι ο ρόλος της, δεν ταυτίζεται με το ίδιο το Κόμμα, πολύ περισσότερο όταν δεν μπορεί πλέον να βρίσκεται σ' αυτή τη θέση. Η ηγεσία του Κόμματος θα κριθεί από τους οπαδούς, τους ψηφοφόρους, από την ίδια την εργατική τάξη. Και η εργατική τάξη δεν χαρίζεται. Ούτε ξεχνάει. Ούτε θα επιτραπεί από τα μέλη του Κόμματος και από την ίδια την εργατική τάξη η οποιαδήποτε παρερμηνεία ή και η παραμικρή αξιοποίηση του εκλογικού αποτελέσματος της 17ης του Ιούνη».
Είναι ακριβώς η τακτική του ταξικού αντίπαλου και του οπορτουνισμού, για να κάνουν ζημιά, και με την υπόσκαψη της ενότητας θέλησης και δράσης του ΚΚΕ, που εκφράζεται με διαλεκτική σχέση καθοδηγητικών οργάνων και ΚΟΒ.
Επομένως πρόκειται για καραμπινάτη επίθεση στο ΚΚΕ και το Πρόγραμμά του, τη στρατηγική του, στην ΚΕ, το ΠΓ και την ΓΓ της ΚΕ ενιαία, την ίδια στιγμή που έχει ξεδιπλωθεί και είναι ολοφάνερη η εκστρατεία επίθεσης των αστών, των επιτελείων τους, με την ίδια ακριβώς τακτική, δηλαδή επίθεση στην ΚΕ, το ΠΓ και την ΓΓ της ΚΕ ενιαία, για συρρίκνωση και χτύπημα του ΚΚΕ, προκειμένου να χτυπηθεί το εργατικό, το λαϊκό κίνημα. Ακριβώς γιατί προβλέπουν ότι το βάθεμα της κρίσης θα οξύνει τις ταξικές αντιθέσεις, ότι μπορεί να δημιουργήσει προϋποθέσεις απότομης όξυνσης της ταξικής πάλης και θέλουν να την προλάβουν, να χειραγωγήσουν, να την αναχαιτίσουν ανώδυνα για το σύστημα, επιδίωξη που δεν μπορούν να την πετύχουν με ένα ισχυρό ΚΚΕ.
Αυτή η ολοένα και πιο μαζική παρέμβαση στο Κόμμα και τη γραμμή του είναι στοιχείο που θέλει να δώσει καίριο πλήγμα στο ΚΚΕ. Και δίνει λαβή στον αντίπαλο για τον ίδιο σκοπό.
Ακυρώνουν το Πρόγραμμα του Κόμματος
Η διαστρέβλωση που γίνεται και στο ίδιο το 15ο Συνέδριο και στο Πρόγραμμα του ΚΚΕ από τη συγκεκριμένη αρθρογραφία, προκειμένου να στηριχτεί η άποψη ότι το ΚΚΕ έπρεπε προεκλογικά να διεκδικήσει και να αντιπαραθέσει μιά κυβέρνηση του ΑΑΔ Μετώπου ως φιλολαϊκή διέξοδο και όχι την εργατική λαϊκή εξουσία, είναι υπονόμευση του Προγράμματος του Κόμματος. Και η θέση τους για διεκδίκηση από το ΚΚΕ «κυβέρνησης του ΑΑΔ Μετώπου», και κάλεσμα της εργατικής τάξης και των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων να συσπείρωθούν σ' αυτήν ως φιλολαϊκή διέξοδο ακυρώνει τη στρατηγική του ΚΚΕ.
Ποιο είναι το κρίσιμο ζήτημα στις συγκεκριμένες συνθήκες που πρέπει να σταθμίσει ένα επαναστατικό κόμμα της εργατικής τάξης που αντικειμενικά έχει μπει, από την ίδια τη ζωή, στο πεδίο της αντιπαράθεσης; Η οικονομική καπιταλιστική κρίση και σε όφελος τίνος θα ξεπεραστεί. Σε όφελος του κεφαλαίου ή σε όφελος της εργατικής τάξης και των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων; Και με βάση αυτό το στρατηγικό ζήτημα ποια κυβέρνηση μπορεί να το αντιμετωπίσει σε όφελος ποιων, των αστών ή των εργατών;
Στο 18ο Συνέδριο - ντοκουμέντα σελ. 94 - σημειώνονται τα εξής: «Το αίτημα για πολιτική αλλαγή πρέπει να ξεπεράσει την αντίληψη για κυβερνητική αλλαγή και να τείνει να κατανοείται ως αλλαγή ταξική στο επίπεδο της εξουσίας. Να αρχίσει και σε μαζικό επίπεδο να γίνεται διαχωρισμός ανάμεσα σε μια κυβέρνηση που εκλέγεται από τα λαό και στηρίζει το σύστημα, από μια κυβέρνηση που είναι λαϊκή, γιατί εκφράζει την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα και είναι προϊόν της νίκης του λαού σε βάρος της αστικής εξουσίας και της κυριαρχίας των μονοπωλίων».
Η αντίληψη που προσεγγίζει το ζήτημα της κυβέρνησης έξω και πάνω από το ζήτημα της εξουσίας και της οικονομίας, δηλαδή ποια τάξη είναι κυρίαρχη, βάζει από την εμπρός και όχι από την πίσω πόρτα το ζήτημα κυβέρνησης για να διαχειριστεί την κρίση σε όφελος του κεφαλαίου. Τα περί ανακούφισης του λαού, όταν για το ξεπέρασμα της κρίσης πρέπει να καταστραφεί εργατική δύναμη για να γλυτώσει το κεφάλαιο, ακυρώνει, άρα και σπέρνει αυταπάτες ότι μπορεί να υπάρξει τέτοια κυβέρνηση που να ανακουφίσει το λαό. Και αυτό αν δεν ανοιχτεί την προεκλογική περίοδο, αλλά συγκαλυφθεί, τραβά το λαό στην υποταγή του στο κεφάλαιο.
Τι λέει το πρόγραμμα του ΚΚΕ ως προς αυτό; («Ριζοσπάστης» 9/6/1996). «Η αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή δημοκρατική γραμμή πάλης συμβάλλει στη συσπείρωση της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού, στην αντίσταση και υπεράσπιση των συμφερόντων του από την επιθετικότητα του μεγάλου κεφαλαίου. Είναι ο δρόμος που βοηθά να αλλάξει ο συσχετισμός των δυνάμεων, να γίνει η προσέγγιση και, κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις, να πραγματοποιηθεί το πέρασμα στο σοσιαλισμό».
Αναφέρεται στο «δρόμο της συγκρότησης του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου πάλης, που μπορεί να δώσει προοπτική για την εργατική τάξη, τα μικρομεσαία λαϊκά στρώματα της πόλης και της υπαίθρου και τη νεολαία». Και συνεχίζει:
«Η διαδικασία συγκρότησης του Μετώπου πραγματοποιείται στο έδαφος του αγώνα για τα οξυμένα προβλήματα, που απασχολούν το λαό και τη χώρα, της πολιτικής και ιδεολογικής αναμέτρησης με την ολιγαρχία του τόπου, τους πολύμορφους μηχανισμούς του κράτους της, με τις κυβερνήσεις και τις πολιτικές δυνάμεις που εκπροσωπούν τα συμφέροντά της ή συναινούν στην εξυπηρέτησή τους. Η δύναμη του Μετώπου βρίσκεται στον ηγετικό ρόλο της εργατικής τάξης και του κόμματός της, στην ενότητα δράσης της, στη συμμαχία της με τα κοινωνικά στρώματα, που παλεύουν σε αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση.
Το Μέτωπο στην αρχική του φάση ξεκινά σαν συσπείρωση κυρίως κοινωνικών δυνάμεων γύρω από αντιιμπεριαλιστικά αντιμονοπωλιακά αιτήματα και στόχους, από επιμέρους μέτωπα πάλης, που κινητοποιούν διάφορα τμήματα των εργαζομένων προς ένα ενιαίο ισχυρό λαϊκό ρεύμα. Οσο περισσότερο αναπτύσσεται η ταξική πάλη, η οργάνωση και η πολιτική πείρα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, όσο ενισχύεται η δύναμη του ΚΚΕ, τόσο θα αυξάνονται οι δυνατότητες, το αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό μέτωπο να προκαλεί αντίστοιχες αλλαγές στον πολιτικό συσχετισμό.(...)
Η ανάπτυξη των κοινωνικοπολιτικών αναμετρήσεων, των ταξικών συγκρούσεων, θα φέρνει στην ημερήσια διάταξη το πρόβλημα της εξουσίας. To KKE κατευθύνει τη δράση του, ώστε η αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή πάλη να αναπτύσσεται και να βαθαίνει η αντικαπιταλιστική συνείδηση της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Το ΚΚΕ σταθερά προσπαθεί να πείθει ότι δεν αρκεί να φύγουν τα αστικά κόμματα και οι σύμμαχοί τους από το τιμόνι της διακυβέρνησης. Πρέπει να ανατραπεί το αστικό κράτος και οι μηχανισμοί του. Να δημιουργηθεί μια νέα λαϊκή εξουσία, που δεν είναι άλλη από τη σοσιαλιστική.
Σε συνθήκες κορύφωσης της ταξικής πάλης, επαναστατικής ανόδου του λαϊκού κινήματος, όταν η επαναστατική διαδικασία έχει ξεκινήσει, μπορεί να προκύψει κυβέρνηση, ως όργανο λαϊκής εξουσίας, που έχει την έγκριση και τη συγκατάθεση του αγωνιζόμενου λαού, χωρίς γενικές εκλογές και κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Αυτή η κυβέρνηση θα ταυτίζεται, ή θα τη χωρίζει τυπική απόσταση από την εξουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.
Σε συνθήκες ταξικών αναμετρήσεων και μεγάλης φθοράς στην επιρροή των αστικών κομμάτων και των συμμάχων τους, μπορεί να προκύψει κυβέρνηση αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών δυνάμεων, με βάση το κοινοβούλιο χωρίς να έχουν διαμορφωθεί ακόμα οι όροι για το επαναστατικό πέρασμα.
Η δρομολόγηση κυβερνητικών μέτρων, που στοχεύουν στην ανακούφιση του λαού, εναντίον του πολυεθνικού κεφαλαίου, της εξάρτησης και της συμμετοχής της χώρας στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, είναι δυνατόν να συσπειρώνει και να πείθει για την ανάγκη γενικότερης ρήξης.
Το ΚΚΕ επιδιώκει μια τέτοια κυβέρνηση, με τη δράση της και τη γενικότερη λαϊκή παρέμβαση, να συμβάλει στην έναρξη της επαναστατικής διαδικασίας. Το διάστημα μέσα στο οποίο θα κριθεί, αν η κυβέρνηση θα προχωρήσει προς τα εμπρός, δε θα είναι μακρόχρονο. Η πείρα δείχνει ότι θα είναι βραχύχρονο. Αν οι εξελίξεις δεν πάρουν θετική πορεία, τότε η κυβέρνηση θα ανατραπεί, κάτω από την αντίδραση της κυρίαρχης τάξης και την ιμπεριαλιστική παρέμβαση. Η ανατροπή της δε σημαίνει υποχρεωτικά συνολικό πισωγύρισμα. Μπορεί να γίνει παράγοντας, για να κατανοηθεί βαθύτερα η ανάγκη ριζικής ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος.
Σε κάθε περίπτωση, ο αποφασιστικός παράγοντας θα είναι η ενότητα της εργατικής τάξης, η κατάκτηση του ηγετικού καθοδηγητικού ρόλου της, καθώς και του κόμματός της, του ΚΚΕ, στο Μέτωπο.
Με την καθοδήγηση του ΚΚΕ, του πιο μαχητικού και έμπειρου τμήματος της εργατικής τάξης, το Μέτωπο θα κατακτά την ικανότητα να εναλλάσσει έγκαιρα όλες τις μορφές πάλης, προκειμένου να αντιμετωπίσει την αντίδραση και αντεπίθεση, που θα δεχτεί από την κυρίαρχη τάξη της χώρας. Στις κορυφαίες αυτές στιγμές σύγκρουσης, όταν τίθεται στην ημερήσια διάταξη η ρήξη με το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, θα συντελούνται αναδιατάξεις και ανακατατάξεις των πολιτικών δυνάμεων. Η εργατική τάξη θα επιδιώκει να διατηρεί τη συμμαχία και τους δεσμούς της, με όσο γίνεται περισσότερες από τις άλλες αντιιμπεριαλιστικές, αντιμονοπωλιακές δυνάμεις».
Κυβερνητική εναλλαγή ή λαϊκή εξουσία;
Τι προκύπτει απ' αυτή την εκτενή παρουσίαση του Προγράμματος του Κόμματος;
1. Το ΑΑΔ Μέτωπο ως συμμαχία συγκροτείται από τα κάτω, ως κοινωνική συμμαχία, της εργατικής τάξης και των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων.
2. Το ΑΑΔ Μέτωπο είναι η συμμαχία που δρα ως ένα ενιαίο ισχυρό λαϊκό ρεύμα για την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου και το πέρασμα στο σοσιαλισμό.
3. Το 15ο Συνέδριο δεν ταυτίζει το ΑΑΔ Μέτωπο με την κυβέρνηση των αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών δημοκρατικών δυνάμεων. Και σε κάθε περίπτωση, ο σχηματισμός κυβέρνησης της αριστεράς δεν έχει καμιά σχέση με την κυβέρνηση που περιγράφει το 15ο Συνέδριο.
4. Το ζήτημα της κυβέρνησης των αντιιμπεριαλιστικών, αντιμονοπωλιακών δημοκρατικών δυνάμεων μπαίνει ως ενδεχόμενο, ότι μπορεί και να προκύψει και όχι ως διεκδίκηση του ΑΑΔ Μετώπου, πολύ περισσότερο του ΚΚΕ. Αλλωστε, αν το Πρόγραμμα του ΚΚΕ το τοποθετούσε όπως το βάζουν οι «όψιμοι υπερασπιστές του Προγράμματος», πολέμιοι του ΚΚΕ, είναι σαν το ΚΚΕ να αποδεχόταν ότι ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό υπάρχει ενδιάμεσο κοινωνικοοικονομικό σύστημα, αλλά τέτοιο δεν υπάρχει. Είναι σαν να έπρεπε στη στρατηγική του ΚΚΕ, να υπάρχει ενδιάμεσο στάδιο και στόχος, η κυβέρνηση του ΑΑΔ Μετώπου, ανάμεσα στην εξουσία του κεφαλαίου και στην εργατική λαϊκή εξουσία.
Στο 18ο Συνέδριο, ντοκουμέντα σελ 77-78 σημειώνονται τα εξής: «Αυτό που έχει συνηθίσει ένα μεγάλο μέρος του λαού είναι η αντίληψη ότι η συμμαχία είναι ζήτημα μόνο κομμάτων, που αναζητούν κάποια κοινά σημεία σύγκλισης με στόχο την κυβερνητική εναλλαγή. Πρόκειται για την ισχύ των κοινοβουλευτικών αυταπατών. Χρειάζεται πολλή δουλειά, για να κατανοηθεί ότι η πολιτική συμμαχιών κατακτιέται, δεν τη βρίσκεις έτοιμη αλλά υλοποιείται μέσα από ανακατατάξεις που φέρνει ή ταξική πάλη. Αλλά ο σκοπός του Μετώπου δεν είναι η κυβερνητική εναλλαγή, αλλά η αλλαγή στο επίπεδο της εξουσίας.
Και αυτή η αλλαγή θα είναι υπόθεση του εργαζόμενου λαού, ενός μεγάλου μέρους του, με επικεφαλής το εργατικό κίνημα, που δεν είναι βέβαια μόνο το συνδικαλιστικό ή το ΠΑΜΕ, εδώ περιλαμβάνεται και το ίδιο το Κόμμα ως πρωτοπορία της εργατικής τάξης. Δε θα είναι απλά έργο μιας κοινοβουλευτικής διαδικασίας.
Και αν ακόμα μέσα από κοινοβουλευτική διαδικασία συμβεί μια θετική αλλαγή - κάτι που δεν μπορεί να αποκλειστεί προκαταβολικά - αυτή, για να πυροδοτήσει μια διαδικασία ρήξης και ανατροπής, πρέπει να ξεπεράσει τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες και να θέσει σε πρωτοφανή ενέργεια τις λαϊκές μάζες, να νικήσουν την εξουσία των μονοπωλίων και εκτός κοινοβουλίου, γιατί εδώ είναι τα δύσκολα. Ας θυμηθούμε τη Χιλή του Αλιέντε, την επανάσταση των Γαριφάλων στην Πορτογαλία, τις εξελίξεις σε Βενεζουέλα, Βολιβία».
5. Ακόμη και στη στοχευμένα επικίνδυνη αντίληψη περί διεκδίκησης κυβέρνησης, προϋπόθεση είναι να υπάρχει το ΑΑΔ Μέτωπο, αλλά ακόμη δεν έχει συγκροτηθεί, βρίσκεται στα σπάργανα.
Ο εμπλουτισμός του προγράμματος του Κόμματος από τα Συνέδρια
6. Το πρόγραμμα του ΚΚΕ, έχει εμπλουτιστεί από τα επόμενα Συνέδρια του Κόμματος, 16ο, 17ο, 18ο. Στα ντοκουμέντα του 18ου Συνεδρίου, σελ.108 σημειώνεται: «Ο εμπλουτισμός αφορά σε ανάπτυξη και εξειδίκευση γενικότερα διατυπωμένων θέσεων στο Πρόγραμμά μας. Το Συνέδριο είναι το πλέον αρμόδιο Σώμα για να εγκρίνει τέτοιους εμπλουτισμούς, που άλλωστε τέθηκαν σε γνώση και συζήτηση σε όλο το Κόμμα με το Κείμενο θέσεων της ΚΕ». Και ας γράφουν οι δήθεν υπερασπιστές του προγράμματος για «εγκληματική, πραξικοπηματική και μέχρι σήμερα αναιτιολόγητη εγκατάλειψη του προγράμματος του Κόμματος εκ μέρους της ηγεσίας του, που ψηφίστηκε στο 15ο Συνέδριο».
Στην απόφαση του 16ου Συνεδρίου, («Ριζοσπάστης» 31/12/2000), γίνεται η εξής εκτίμηση: «Το μήνυμα του 16ου Συνεδρίου του ΚΚΕ είναι ότι δεν υπάρχουν αδιέξοδα στην πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου. Υπάρχει λύση. Είναι ο δρόμος του Μετώπου, της συγκέντρωσης δυνάμεων στην πάλη για τη λαϊκή εξουσία και τη λαϊκή οικονομία(...)Για τη συγκρότηση του ΑΑΔΜ δεν αρκεί η κοινή δράση, που βασίζεται σε κοινές ή παραπλήσιες αντιλήψεις για μεγάλα και επίκαιρα προβλήματα, η γραμμή άμυνας στην επίθεση που δέχεται ολομέτωπα ο λαός μας. Απαιτείται να υπάρχει και ένα επίπεδο συμφωνίας στη γενική γραμμή κατεύθυνσης για τη λύση των προβλημάτων, που θα εκφράζεται στο προγραμματικό πλαίσιο για τη λαϊκή οικονομία και τη λαϊκή εξουσία». Δηλαδή το ΑΑΔ Μέτωπο διεκδικεί την εξουσία.
Στην απόφαση του 17ου Συνεδρίου, («Ριζοσπάστης» 20/2/2005), αναφέρεται: «Το Μέτωπο συγκροτείται από κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις ανομοιογενείς, από άποψη κοινωνικής θέσης και ιδεολογικοπολιτικής στάσης, που όμως συμφωνούν στην ανάγκη να διεκδικηθεί ένας άλλος δρόμος εξέλιξης της ελληνικής κοινωνίας, σε αντίθεση με τα συμφέροντα των μονοπωλίων και των ιμπεριαλιστικών ενώσεων».
Αληθεια υπάρχουν σήμερα πολιτικές δυνάμεις που να συμφωνούν στη διεκδίκηση ενός άλλου δρόμου εξέλιξης της ελληνικής κοινωνίας, σε αντίθεση με τα συμφέροντα των μονοπωλίων και των ιμπεριαλιστικών ενώσεων; Δεν υπάρχουν.
Και συνεχίζει η απόφαση: «Το Μέτωπο προβάλλει στο λαό ότι είναι αναγκαίο να επιβληθούν στο επίπεδο της εξουσίας τα συμφέροντα των εκμεταλλευομένων, καταπιεσμένων λαϊκών δυνάμεων. Το Μέτωπο πρέπει να έχει πρόταση προς το λαό και στο επίπεδο της εξουσίας.
Το Κόμμα έχει διατυπώσει μια γενική ιδέα για το θέμα της εξουσίας, η οποία μπορεί να λειτουργήσει ενοποιητικά, αφού περιέχει βασικές κατευθύνσεις που τη διαχωρίζουν από τη σημερινή εξουσία και τις διάφορες παραλλαγές διαχείρισής της. Η ιδέα της λαϊκής εξουσίας και λαϊκής οικονομίας μπορεί να συστεγάσει τους μετέχοντες στο Μέτωπο».
Στην απόφαση του 18ου Συνεδρίου, («Ριζοσπάστης» 8/3/2009) σχετικά με το Κόμμα και τη δράση του με βάση τη στρατηγική του αναφέρεται: «Ενα Kόμμα, που θα δρα αποτελεσματικά, όσο εξαρτάται από αυτό, για την προώθηση συσπειρώσεων σε αντιμονοπωλιακή, αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση, προϋπόθεση για τη συγκρότηση του Aντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου (ΑΑΔΜ) ως κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας για τη Λαϊκή Εξουσία και Οικονομία. Ενα Kόμμα που θα αναδεικνύει την αναγκαιότητα και δυνατότητα του σοσιαλισμού - κομμουνισμού, ως τη μόνη ρεαλιστική και αποτελεσματική απάντηση στην καπιταλιστική οικονομική κρίση, στην εκμετάλλευση και καταπίεση, στην ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα.(...) H Πολιτική Απόφαση του 18ου Συνεδρίου και το Κείμενο για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό συμβάλλουν στην ιδεολογικοπολιτική ετοιμότητα του Kόμματος και στην προετοιμασία του μπροστά σε σκληρούς αγώνες και αναμετρήσεις. O αντιμονοπωλιακός αντιιμπεριαλιστικός αγώνας αντικειμενικά σήμερα εντάσσεται ακόμα πιο πολύ στην πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού. Είναι περισσότερο αντικαπιταλιστικός. Δεν παρεμβάλλονται σινικά τείχη ανάμεσα στη συσπείρωση και πάλη των αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών δυνάμεων και στον αγώνα για το σοσιαλισμό.(...) Tο αίτημα για πολιτική αλλαγή πρέπει να ξεπεράσει την αντίληψη για κυβερνητική αλλαγή και να τείνει να κατανοείται ως αλλαγή ταξική στο επίπεδο της εξουσίας. Nα αρχίσει και σε μαζικό επίπεδο να γίνεται διαχωρισμός ανάμεσα σε μια κυβέρνηση που εκλέγεται από το λαό και στηρίζει το σύστημα, από μια κυβέρνηση που είναι λαϊκή, γιατί εκφράζει την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα και είναι "προϊόν" της νίκης του λαού σε βάρος της αστικής εξουσίας και της κυριαρχίας των μονοπωλίων».
Επίσης στα ντοκουμένα του 18ου Συνεδρίου σελ 160-161 σημειώνονται τα εξής:
«Η ΚΕ θεωρεί ότι δεν πρέπει να συγχέεται ο χαρακτήρας της εξουσίας με τις μεταβατικές "στιγμές" του ιστορικού χρόνου. (...) Είναι άλλο ζήτημα εκ των υστέρων, δηλαδή από την ιστορική έρευνα, να διαπιστωθεί η πολυμορφία που μπορεί να δώσει η διαδικασία κατά την οποία δεν έχει ακόμη ανατραπεί η αστική εξουσία αλλά έχει ξεκινήσει η αποδυνάμωσή της, ο κλονισμός της. Είναι ζήτημα ιστορικής έρευνας οι μορφές που παίρνουν σε κάθε ιστορική περίπτωση οι διαβαθμίσεις στον κλονισμό της αστικής εξουσίας.
Π.χ., οι πρώτες κυβερνήσεις που διαμορφώθηκαν από τα αντιφασιστικά μέτωπα στις χώρες που απελευθερώθηκαν από τον Κόκκινο Στρατό, δεν ήταν επαναστατικές εργατικές εξουσίες (Δικτατορία του Προλεταριάτου), συμμετείχαν και αστικές δυνάμεις. Γι' αυτό γρήγορα αναπτύχθηκε πάλη για το "ποιος - ποιον" και λύθηκε, στις περισσότερες περιπτώσεις, με κατάκτηση της επαναστατικής εργατικής εξουσίας (Δικτατορία του Προλεταριάτου)».
Με πείσμα στις ταξικές μάχες
Μετά απ' όλα τα παραπάνω γίνεται φανερό ότι οι δήθεν «υπερασπιστές» του προγράμματος του Κόμματος, διαγράφουν με μια μονοκοντυλιά, 16ο, 17ο,18ο Συνέδρια του ΚΚΕ και τις αποφάσεις τους, τα οποία στη βάση των αντικειμενικών κοινωνικοοικονομικών εξελίξεων εμπλούτισαν το πρόγραμμα του ΚΚΕ, τη στρατηγική του, αφού ήδη έχουν ακυρώσει το ίδιο το πρόγραμμα που επεξεργάστηκε το 15ο Συνέδριο. Σπέρνουν συγχύσεις, καλλιεργούν την καχυποψία γύρω από τη γραμμή και την καθοδήγηση του ΚΚΕ, υπονομεύουν ανοιχτά το Κόμμα, σπρώχνουν στην αδράνεια και την άρνηση της ταξικής πάλης, δίνουν όπλα στον αντίπαλο να πολεμά το ΚΚΕ.
Η 94χρονη Ιστορία του ΚΚΕ, έχει δώσει πλούσια πείρα στο Κόμμα για τους σκοπούς και τις επιδιώξεις τέτοιων ενεργειών. Η πίστη στο Κόμμα και στη γραμμή του, στην ενιαία θέληση για δράση με τη γραμμή, στην υπεράσπιση και διαφύλαξη της αδιάσπαστης σχέσης καθοδηγητικών οργάνων και ΚΟΒ αλλά και της λειτουργίας με βάση τις αρχές μας, η αδιαλλαξία απέναντι στον ταξικό αντίπαλο και στον οπορτουνισμό, αποτελούν θεμέλια για την ύπαρξη και την ιστορική του συνέχεια.
Και μπροστά στις εκλογές η με πείσμα και αποφασιστικότητα ακούραστη μαχητική δράση για την ενίσχυσή του στη βάση των παραπάνω θεμελιακών γνωρισμάτων του Κόμματος, είναι η καλύτερη απάντηση στον ταξικό εχθρό και στους «άσπονδους» φίλους, δήθεν υπερασπιστές του ΚΚΕ που βρίσκονται ήδη στην απέναντι όχθη.
Συντακτική Επιτροπή του «Ριζοσπάστη»
|
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου